Hoofdstuk 11

Ik herinner me niet wat ik die nacht gedroomd had, alleen dat ik vrolijk wakker werd. Toen zag ik het paarse kleed, de hoge glinsterende hakken, de wolk van veertjes en de hand op mijn schouder. Daaraan vast zat Selma. Eerst vroeg ik me af wat ze in mijn kamer deed. Dan bereikte de overweldigende walm van haar parfum mijn neus en schakelde mijn verstand uit. Ik kreeg spontaan kotsneigingen van de misselijkmakend zoete geur. Ik schoot recht, wilde naar het toilet lopen, maar werd tegengehouden door de paarse fee.

"Eerst kleren kiezen," zei ze alsof dat de belangrijkste levensles ooit was.
"Maar ik ben moe"
"Geen gemaar, nu ben je nog fris. Dat zorgt voor een onbeïnvloede keuze, het zal meer van jou zijn en dus beter. Je moet je eigen stijl ontwikkelen als je een onvergetelijk indruk wil maken."
Ik keek haar niet begrijpend aan.
"Dat staat zo in het boekje van Croesus Pyrra: als je zonder naar anderen te kijken een beslissing neemt, zal die altijd, zuiver, puur, onversneden zijn. Onverdund."
Ze haalde een tijdschrift tevoorschijn met op de voorpagina iemand die een variant van haar kleed droeg, maar ik hield wijselijk mijn mond en keek naar de foto's. Wijsheden met Croesus stond er. Ik had dus te snel geoordeeld toen ik dacht dat het een modeboekje was. Hier stonden minstens twee hele zinnen in. Hoogstaande lectuur dus.

Selma propte het ding in mij handen en liep naar de kleerkast. Ze trok hem open met een huiveringwekkende glimlach. "Laten we nu maar iets moois voor je uitkiezen."
Haar interpretatie van "vrije keuze" was dus nogal vrij gekozen. Een paar seconden later, vlogen er een hele stapel kleren op mijn schoot. Ik kon ze maar net tegenhouden voor alles op de grond zou vallen. Selma gebaarde me recht te staan, wat ik maar al te graag deed want op haar hoge naaldhakken zag ze er best intimiderend uit.
Ze inspecteerde me grondig, en stak toen een oranje hemd en appelblauwzeegroene kousenbroek in mijn handen met de woorden: "Pas dit maar even."
Dus dat deed ik. Ik voelde me ronduit belachelijk, als een ballerina op een skipiste. Selma leek er nochtans tevreden over. Het mocht dan wel mode zijn en ik had veel over voor de overwinning, maar dit was toch net beneden mijn waardigheid. Uiteindelijk, na lange discussies, sloten we een compromis over een wit hemd met een paars pak en een appelblauwzeegroene das. Eerst had Selma het hemd oranje willen maken, maar om dat te vermijden moest ik de das dragen "Omdat een kleuraccent absoluut nodig is."
Ik zag er best goed uit vond ik zelf, niet te saai, maar toch deftig. Dat was tot ik Capra zag. Zij leek al uren aan de ontbijttafel te zitten toen ik aankwam. Ze zag er ongelofelijk lief uit, haar haar ingewikkeld gevlochten, een prinsessenjurkje met appelblauwzeegroene strikjes. Bovendien zag ze er een heel stuk opgewekte uit dan de avond ervoor, alsof zij wel had geslapen.

Net toen ik in stilte ontbeten had, kwam Selma binnen. Meteen vulde ze de ruimte met haar persoonlijkheid en parfum.
"Ik heb een verassing voor jullie," deelde ze mee. Ze draaide zich om en stapte de gang in. Wij liepen achter haar aan. Ze leidde ons ergens naar het uiteinde van de trein waar een doodlopende gang was. "Ik heb wat zitten zoeken," kondigde ze trots aan terwijl ze de deur opende, "En ik heb voor jullie allebei de perfecte schoenen gevonden."
En daarmee kwam een enorme kast vol schoenen tevoorschijn die tot aan het plafond rijkte. Selma trok ons aan onze armen mee naar binnen, waar we verwonderd bleven staan. Ik had nog nooit zo veel, of zelfs niet half zo veel schoenen bij elkaar gezien. Nog voor we van de verbazing bekomen waren, stopte Selma ons elk een paar schoenen in onze handen. Capra kreeg kleine ballerinaatjes met schattige appelblauwzeegroene strikje.
Toen keek ik naar die van mij. Het waren fel appelblauwzeegroene hoge hakken. Ik was verbijsterd. Bijna was ik tegen Selma uitgevallen dat ik geen meisje was en die afschuwelijke dingen nooit van mijn leven zou aandoen, maar toen toonde ze een pagina uit een modeboekje waar haar grote held, Pyrra, fluopaarse hakken droeg die zeker dubbel zo hoog waren als de mijne. Ik verstarde. Dit kon ze toch niet menen.

Ze meende het wel. En na een tijd wist ze mij ook over te halen. Het was een heel gedoe om mijn voeten in de schoenen te krijgen, gelukkig had Selma meerdere maten aan boord want ze zat er met haar inschatting een halve maat naast, maar de dingen deden nog steeds pijn aan mijn voeten. Toen ik er probeerde op te staan, zakte ik meteen door mijn knieën en viel terug. Ik kreeg meteen veel meer respect voor Selma.
Even later stond ik toch op mijn twee hakken voor de spiegel. Nu ik ze aan had, zagen ze er verrassend Oké uit. De broek viel er deels over en het deed me zelfs een stuk eleganter voelen. Ook viel het me op het veel groter ik nu leek, wat zeker in mijn voordeel zou werken als ik sponsors zou moeten zoeken, want op mijn charismatische persoonlijkheid moest ik niet rekenen.
Net toen ik wilde toegeven dat het misschien toch kon, verloor ik weer mijn evenwicht. Selma ving me op, maar zei dat die hakken toch niet echt iets voor mij leken. Toen had ik iets te bewijzen. Ik wist zeker dat ik als ik maar hard genoeg probeerde, wel op hakken kon lopen.

Dus oefende ik de hele rest van de treinreis. Er sneuvelden een paar glazen, stoelen en wat waardigheid. Ik had een heleboel vreemde blikken van Capra te incasseren, maar gelukkig hielden de aanmoedigende woorden van Selma me recht.
Tegen de tijd dat we het Capitooldistrict binnenreden, kon ik al perfect recht staan op de hakken en zelfs een stapje zetten zonder mijn evenwicht te verliezen. Ondertussen danste Capra om me heen en door heel de wagon en deed met groot gemak de ingewikkeldste sprongen. Elke keer als ik naar haar keek, voelde ik me een stuk minder elegant op mijn hakken.
Toen kwam Yolanda de wagon binnen, en werd bijna omver gedanst door Capra, maar die kon nog net een draai opzij maken. "Ik zie dat jullie klaar zijn," zei Yolanda. Voor ik kon protesteren ging ze verder: "Alleen mentaal zijn jullie er niet klaar voor en dat gaan jullie ook nooit zijn, maar ik kan wel mijn best doen om jullie voor te bereiden. Ga zitten." Ze gebaarde naar drie stoelen rond een tafeltje en ging zelf op een ervan zitten. Capra volgde haar voorbeeld, maar toen ik wilde gaan zitten, klonk Selma's stem vanuit de zetel: "Hij moet blijven oefenen." Dus bleef ik oefenen. Het was duidelijk te zien dat Yolanda zich ergerde aan mijn geijsbeer, maar ze wilde Selma waarschijnlijk niet tegen zich in het harnas jagen. Zij was dan ook de gevaarlijkste aan boord van de trein met haar lange, scherpe nagels en naaldhakken. Daar konden Yolanda's messenwerpkunsten niet tegen op.