Our Love Continues *233*

‘Van mij wel, maar Emilie weet niet dat jij haar vader bent.’ En ik kijk Kiro afwachtend aan. Wachtend op zijn reactie. ‘Wat?! Heb je haar nooit iets van der vader laten weten? Oké we hebben elkaar noot gezien of contact gehad maar al onze foto’s dan die je hebt meegenomen van ons samen? Je hebt ze toch niet weggegooid hé?’ ratelt hij aan 1 stuk door. ‘Nee, ik heb ze alleen nog in een doos. Ik wilde niet dat ze moeilijk ging doen over haar vader zien. Ik wilde wachten tot ze ouder was.’ Met een kleine glimlach kijk ik naar hem. Meteen omhelst Kiro me. ‘Lieverd, was je van plan om mij nooit meer te zien dan?’ Ik voel me meteen rood worden. ‘ik,’ verder kom ik niet want Kiro plaatst zijn lippen op die van mij. ‘Ik heb geen uitleg nodig lieverd. Als je maar goed onthoudt dat ik jouw te graag zie. Je bent mijn alles mijn leven. Zonder jouw ga ik dood,’ fluistert hij zachtjes. Hoe lief!! We gaan samen op bed liggen knuffelen. ‘Kiro?’ vraag ik na een tijdje. ‘Hmm?’ ‘Wie was die blonde huppel die bij je was de eerste keer?’ ‘Een meisje die Yu me aangesmeerd heeft. Ik moest verplicht een dagje met der weg om zo niet de hele dag aan jouw te kennen. Maar zodra ik jouw in de winkel zag dacht ik nergens anders meer aan. Ik heb der snel met een smoesje gedumpt en ben naar Strify gerend om te vertellen dat ik je had gezien. Hij zei me niet te veel hoop te geven aangezien we jouw buien maar al te goed kennen,’ zegt Kiro zacht en knuffelt me nog harder. ‘Maar als jij geen hoop van hem mocht hebben, waarom hielp hij ons dan?’