[7] Remedy

Een stem die ik verachte, een stem waar ik bang voor was. Mijn gegil ging door merg en been, en mijn handen en benen raakten hem op elke plaats die ik maar raken kon, maar het leek hem niets te doen. "CAIRA?! WHERE ARE YOU?!". "ROBERT, BEDROOM, HELP ME!". Stephan sloeg me hard tegen mijn hoofd, en gooide me op de grond. De deur werd opengesmeten, en Robert stond in de deuropening, met een lijkbleek gezicht. "How did you get in? Are you that Stephan-guy? Fuck you dude, get out of my house!" brulde hij. Stephan grijnsde, en sleurde me aan m'n arm omhoog. Ik huilde, harder dan ooit. De pijn brandde door m'n hele lichaam. "You want her? Well, come and get her then!". Hij beende naar het raam, en probeerde het te openen. In paniek probeerde ik me los te rukken, een actie waarbij ik bijna m'n arm brak. Ik gilde, ik was doodsbang. Tot Stephan ineens stilhield, en zich omdraaide. Wham. Ik zag bloed, ik hoorde geschreeuw, maar mijn hele lichaam leek verdooft door de klap die ik hoorde. Stephan's greep op mijn pols verzwakte, en hij viel met een doffe bonk op de grond. "Let's get out of here!" siste Robert, en hij sleurde me aan mijn arm mee z'n appartement uit. Hij rende, met mij als een zombie achter hem aan, de trap af, en naar buiten. Hij rende als een gek wat straten door, en belde opeens bij een huis aan. Hijgend boog hij voorover, en liet hij zijn krampachtige greep op mijn arm los. Ik hijgde ook, ik wist niet wat er allemaal gebeurd was. Ik hoorde voetstappen ver weg, en wat gebrom en geschreeuw, en ik zag dat de deur werd opengegooid. Ik werd mee naar binnen gesleurd en de trap op geduwd. Mijn knieën voelden zwaar, het gewicht van mijn lichaam leek drie maal verdubbeld te zijn. Ik liet me op een bank in de hoek vallen, en huilde zachtjes. toen ik weer een beetje helder was, veegde ik m'n tranen af. Een man liep naar me toe. "And... What's this?" hoorde ik hem mompelen. Ik keek hem strak aan. Hij had groene ogen, en een beetje krullerig haar. "I saved her. A guy threw her in the lake, and I pulled her out.". De vreemde man, wiens gezicht net nog op ernstig stond, glimlachtte nu breed en wreef mij even kort over mijn arm. "What's your name?" vroeg hij me zachtjes. Ik keek in de richting van Robert, en daarna naar de 5 andere mensen die in de kamer stonden. Robert knikte geruststellend, en ik piepte zachtjes mijn naam. "Okay. I'm Ryan." zei hij daarna vriendelijk. Een meisje kwam langs me zitten. Ze zal misschien 16 of 17 zijn. "I'm Harley.". Ze keek me bezorgd aan. Alsof ze in de gaten had dat ik zo bang was, dat ik me niet goed voelde. Ze had een zachte, maar lage, stem, en een lieve lach. Een jongeman achterin de kamer zwaaide en riep: "I'm Felix, nice to see you!". Hij lachtte lief. Ik glimlachte zwak terug. Ik begon me toch wel steeds meer op mijn gemak te voelen. Een scene/gothicachtig meisje kwam naar mij toegelopen, en duwde Harley aan de kant. "Move, my fat ass belongs HERE!". harley begon te lachen, en ik kon ook niet anders als grinniken. Ze keek me eventjes grijnzend aan, en stak haar hand uit. "I'm Valery, goodafternoon!". Ik schudde haar hand, die overigens wel erg koud aanvoelde. Ik glimlachte even kort, en keek angstig naar Ryan en Robert. "Ah yeah, true. These two.." begon Ryan ineens. Hij wees naar 2 mensen aan hangtafels. 1 meid met zwart haar en donkere ogen, en een man met donker haar en donkere ogen. "Erin, and Red.". Ik begreep het niet. Ik knikte even kort, en keek richting de twee mensen aan staantafels. Ze keken niet op of om, maar dat was ik wel gewend. "But... Who are you?". Ryan keek even verbaasd, maar hij glimlachte daarna. "We're your friends now! Come on... Go to bed, this must've been a shocking morning for you... By the way, how old are you?". Ik keek even om me heen, en mijn ogen schoten razendsnel en angstig naar Robert. "Sixteen.." fluisterde ik zacht. Robert keek me even twijfelend aan, en leek te moeten beslissen of hij ging bewegen of niet. Hij liep opeens naar me toe en pakte me op. "We'll talk about what happened later, okay?". Ryan knikte, en Robert duwde een deur open aan de andere kant van de kamer. "Ga jij nu maar slapen...". Dat was het laatste wat ik hoorde. Want voor ik het in de gaten had, was ik al in zijn armen, met mijn hoofd tegen zijn borst, in slaap gevallen.