Diever 2010

17 juli 2010, Diever

Mijn pen zweeft over het inschrijfkaartje. 10km...20km...30km....de marathon!? De tien zou makkelijk zijn. Een klein uurtje lopen en daarna vroeg weer terug in het hotel en lekker relaxen. Hoe verleidelijk! Aan de andere kant: ik heb vandaag de kans om marathon nummer negen in ieder geval te proberen. Twijfel. Het zweet druppelt van mijn voorhoofd en de wedstrijd moet nog beginnen. Ik haal diep adem, en als op een ouijabord schiet mijn hand opeens vanzelf naar rechts en kruist het vakje 'marathon' aan! Mijn maag draait zich meteen vol afschuw om en ik realiseer me dat ik een bijzonder pijnlijke avond tegemoet ga...hoe kom ik toch telkens weer in zulke situaties terecht?

Ik trainde altijd al veel te weinig, maar dit is de eerste keer dat ik er echt helemaal niets aan heb gedaan. De NNPV Runners kunnen me elk moment royeren wegens langdurige inactiviteit. Onverantwoorde roofbouw om nu zo ver te lopen, want ik ben ook nog eens flink aangekomen... Wel fijn om in de Drentse natuur weer even tot mezelf te komen, na een druk school/werk jaar kan ik dat wel gebruiken. Mijn ervaring (8 marathons!) telt natuurlijk ook wel voor iets. Dat moet mijn lichaam toch onthouden hebben? En ik mag dan niet getraind hebben: op de dansvloer heb ik dit jaar aardig wat kilometers gemaakt. Ik zal dus in ieder geval erg swingend en ritmisch lopen! Tot aan de bezemwagen?

Op naar de start! Vooraf net als in 2008 weer noodgedwongen 15 kilometer gefietst. Na het Navigator fiasco van de vorige keer had ik dit jaar graag per Rolls Royce met privéchauffeur van hotel naar de start en terug vervoerd willen worden, maar mijn vakantiegeld was alweer op. Gelukkig was ik deze editie zo vroeg in Diever dat ik nog een paar uur kon uitrusten.

17:00, daar gaan we weer! Ik start redelijk voorin. De marathon bikkels lopen eerst twee rondjes van 1,1 kilometer, en daarna nog vier rondjes van 10. Ik kijk nog even jaloers naar de kortere afstand geluksvogels, en bereid me mentaal voor op ettelijke uren afzien. Tijdens het eerste rondje loopt het halve veld me al voorbij, maar dat geeft niks. Na het tweede rondje loop ik in de achterhoede, en gaan we naar de 10 kilometer rondes. Daar begint het echte werk natuurlijk pas, weet ik als ervaren marathonloper.

Tot mijn verbazing lukt het nu al nauwelijks om harder te lopen dan 9,5 kilometer per uur, en iets later loop ik als 1 na laatste. Dat ziet er niet goed uit, maar misschien gaat het beter als ik eenmaal ingelopen ben, hoop ik vertwijfeld. De nummer laatst komt naast me lopen en we praten wat. Gezellig, maar ik heb mijn adem natuurlijk nog bijzonder hard nodig...

Het eerste rondje van 10 km zit er eindelijk op. Ik ben niet echt moe, maar op de een of andere manier ben ik ook totaal niet vooruit te branden. Best verleidelijk om hier al te stoppen (links is de finish, rechts een nieuw rondje) maar ik wil natuurlijk wel waar voor mijn geld, dus ronde twee gaat in! Inmiddels is mijn tempo verder gedaald naar hooguit 8,5 km per uur. Ik kan werkelijk niet harder. Ben je in een nachtmerrie weleens achterna gezeten door een monster en kon je dan niet vooruit komen? Zo voelde ik me. Op zich zou ik zelfs met mijn huidige tempo nog vrij makkelijk binnen de limiet van vijf uur moeten kunnen eindigen. Maar hoe hou ik dat in vredesnaam ooit zo lang vol?!

Tijdens de tweede ronde besluit ik dat ik het helaas nooit ga redden. Deze nog afmaken en stoppen, er zit niks anders op. Ik loop al geruime tijd met de rode lantaarn en zie nauwelijks nog andere renners. Af en toe haalt iemand me in alsof ik stil sta om daarna snel te veranderen in een klein puntje in de verte . Bah! Deze ronde ga ik zo te zien nog wel uitlopen, ik zal wel moeten immers want ik zit middenin een bos. Heb er toch al een halve marathon op zitten. Sterker nog: 22,2 kilometer zelfs...1,1 kilometer langer dan een halve marathon dus. Door dit -volstrekt irrelevante- feit besluit ik opeens dat het eigenlijk wel zonde is om al te stoppen, en impulsief ga ik...wederom naar rechts, voor ronde nummer drie!

Na vijf stappen heb ik al spijt. Mijn tempo daalt snel tot onder de 8 km per uur, en ik kan er wederom helemaal niets aan doen. Had ik nou maar af en toe getraind, verwijt ik mezelf. Meerdere mensen hebben nu al een ronde voorsprong gepakt. De organisatie wijst me nog even fijntjes op de limiet van vijf uur. Maar ik kan niet meer, dat ga ik nooit redden. Proberen de derde ronde nog te volbrengen en daarna afhaken. Dan zie ik dit maar als een goede training voor de volgende marathon! Niet slecht toch, van 0 km per week naar 32?

Tijdens ronde drie komt er een nieuwe ontwikkeling bij. Een zeer irritante! Elke drankpost of toeschouwer moedigt me aan met: laatste rondje, nog heel even volhouden! Blijkbaar viel het niet op dat ik inmiddels bijna op het hele veld een ronde achterliep. De laatste -en grootste- drankpost is rond de 30 km. 'Nog maar 2,5 kilometer, dat ga je halen!!' word ik aangemoedigd. 'Nou, eigenlijk moet ik nóg een rondje...'. Massaal ongeloof. 'Ja maar die ga je zeker niet lopen toch?!' Ik bevestig dat de organisatie me waarschijnlijk niet zal laten vertrekken. Gelukkig niet zeg! Bijna klaar, denk ik opgelucht.

Iets voor de finish: a-ha! Daar komt al iemand van de organisatie aangefietst! Eindelijk verlossing. Hij vraagt of ik doorga. 'Tja, ik WIL wel doorgaan, maar ik wil de boel ook niet ophouden natuurlijk, zeg ik schijnheilig. (Haal me eruit!) Hij bekijkt even mijn slakkegangetje en gaat me nu uiteraard uit de race halen. 'Nee, dat kan nog wel hoor. Zal even zeggen dat je doorgaat!' En zoef, weg is ie. Hmm, dat was niet helemaal de bedoeling. In de verte hoor ik al het geroezemoes van de finish.Nou ja, zometeen ga ik gewoon onopvallend uitvallend naar links de finish over. Toch geen hond die me hier kent. Heb ik toch maar even 32,2 kilometer volbracht, zonder enige training, denk ik trots!

En dan gebeurt het. De horror. Uit de speaker knalt een gruwelijke mededeling: 'VIGO uit DEN HAAG gaat nog zijn LAATSTE RONDJE lopen!' Enthousiast applaus komt me tegemoet. Sommige toeschouwers lijken na mijn tempo plus loopstijl te hebben geobserveerd enigszins sceptisch of ik de limiet wel ga halen. Wat moet ik doen?! De onuitsprekelijke heerlijkheid van de finish is 200 meter ver weg...of 10.200 meter.

Ik kan me natuurlijk niet meer laten kennen. Inwendig vloekend ga ik met een geforceerde glimlach onder vele toejuichingen voor de vierde keer rechtsaf!! Na de 30 kilometer is een marathon sowieso vreselijk zwaar, ook al heb je nog zo goed getraind, maar onder deze omstandigheden? Ongelofelijk. De pijn! Mijn benen haten me en zouden me maar wat graag willen schoppen. Eenmaal uit het zicht probeer ik mezelf nog wat op te peppen, maar ik weet nauwelijks nog zinnige redenen te verzinnen. Ik kán dit zowaar nog gaan halen, wie had dat ooit gedacht! Het laatste rondje, matchpoint voor marathon nummer negen! Elke stap brengt me nu dichterbij de finish. Going the distance!!

Ik klem mijn kaken dicht, bal mijn vuisten en pers er zowaar nog een versnelling uit! Met 8,5 kilometer per uur raas ik ervandoor. Op gepaste afstand gevolgd door 2 fietsers van de organisatie. (Na afloop aan de bar pesten ze me nog met 'je ging zo langzaam dat we even dachten dat je achteruit ging ') Ik weet niet hoe, maar op de 1 of andere manier weet ik in beweging te blijven. Ik passeer de eerste drankpost, die meteen daarna wordt opgedoekt en ik blijf doorgaan. Alles doet pijn. In de verte klinkt een ambulance en ik hoop maar dat de andere lopers veilig zijn gefinisht.

Na wat een eeuwigheid lijkt ga ik weer een smal bospaadje in. De rode avondzon wordt zichtbaar, het is nog steeds heerlijk weer, het bos is prachtig en een gevoel van euforie bekruipt me. Ik ga het halen, weet ik. Ik ga altijd alles halen. Niet te stoppen! Van pure vreugde en baldadigheid loop ik een tijd lang met mijn handen glorieus omhoog. Ik kan erg chaotisch en lui zijn, maar ook een doorzetter! Ik denk dat ik me nu minstens zo gelukkig voel als de winnaar van de marathon. Mijn MP3 speler heb ik in elk geval niet meer nodig om de filmmuziek van Rocky in mijn hoofd te horen.

Ik passeer het 1 na laatste controle punt. 'Nog vier kilometer, die haal je wel! 'Dit keer is het gelukkig écht nog maar een klein stukje, en qua tijd zou het precies uitkomen, nog dik een half uur. Ik ploeter door en bereik de laatste drankpost. Ik word zeer enthousiast begroet, ook omdat ze nu eindelijk naar huis mogen vermoed ik. Na nog een banaan en wat sportdrank maak ik me op voor het allerlaatste stukje. Nog steeds in een opperbest humeur.

Twee auto's van de organisatie halen me heel langzaam in. Nadat ze me voorbij rijden, doen ze hun knipperlicht aan. Ik zie het als een soort eerbetoon aan de eenzame strijder en ontroerd pink ik een traantje weg. (Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat ik gewoon zó lang over de marathon heb gedaan dat het al donker werd en dat ze mijn pad moesten verlichten.)

In de verte hoor ik wederom het geluid van de vrijheid! Ik kijk nog eens op mijn horloge, en zie dat ik het op het nippertje binnen de limiet ga redden. In mijn langzaamste tijd ooit, 4:57:37, passeer ik onder veel gejuich de eindstreep! Ik salueer even nonchalant naar de camera en hoop maar dat mijn prestatie Studio Sport niet gaat halen...

Toch weer gered! Met dank aan de mijnheer met de microfoon, voor dat laatste rondje. Al is deze dank vergelijkbaar met die keer dat ik mijn tandarts bedankte nadat hij twee van mijn kiezen had getrokken.

(10 april 2011 hopelijk nog mijn 10e marathon, in Rotterdam en daarna klaar!)