Diever 2008

Vreemd genoeg heb ik al 4 marathons uitgelopen. Ik heb niet echt de bouw daarvoor, en veel getraind heb ik ook nooit. Het plan was om dit jaar in oktober nog een 5e (en laatste) te lopen in Amsterdam. Sinds ik op mijn nieuwe afdeling werk, kwam ik ongemerkt elke maand een klein beetje aan, dus ik besloot iets eerder al aan de bak te gaan: zaterdag 19 juli, de marathon van Diever! In Drenthe.

De planning:
Vrijdag aankomen in het Hunehuis, een hotel in Havelte of in Darp, weet niet meer precies waar het ligt. (Het adres zit in mijn telefoon met ingebouwde navigatie.) Het is redelijk in de buurt van Diever in ieder geval. Via station Steenwijk is dat zo'n 9 kilometer met de fiets. Daar zou ik dan overnachten. Zaterdag flink uitslapen, om een uur of 15:00 koken, en een goede macaroni maaltijd eten. Vervolgens om 17:00 de marathon in een toptijd lopen onder ideale omstandigheden!

De realiteit:
Had voor mijn doen best aardig getraind voor deze marathon, hardlopen van Rotterdam naar huis (slordige 30 kilometer) ging probleemloos. Maar een week voor de marathon: werd ik ziek! Keelpijn en totaal geen energie meer. Afzeggen dan maar? De hele week thuisgebleven...

Zaterdag! Lig op de bank bij mijn nieuwe vlam thuis. Buiten is het zeer slecht weer, het gaat steeds harder regenen. En ze gaat er ook nog eens steeds leuker uitzien! Maar ja. Ik wurm mezelf los, en met mijn stoerste stem zeg ik: 'when the going get's tough, the tough get going!' En hoppa, de regen in. Ik haal nog net de trein van 13:06, op naar Steenwijk! Vanaf daar fiets ik dan maar rechtstreeks naar de start. Eet ik daar wel wat. Wie weet hebben ze macaroni!

Fast forward naar: 15:20. Stap uit op station Steenwijk, met de fiets. De Nokia Navigator (tm) aangezet. Onaangename verrassing!! Bestemming = over 18 kilometer!! ACHTTIEN kilometer! Tjemig, 18 kilometer, en ik heb nog maar 1 uur 40. En ik moet mijn startnummer nog halen. En ik moet nog eten! Ik race weg, vol ongeloof, richting Diever. 5 minuten later: begint het weer te regenen. En harder. En nog harder. En het gaat stormen. (Op dit punt bel ik even naar de beschaafde wereld om te beklagen over mijn wrede lot, bij collega Jos B.)

Nog iets later: onweer kan er ook nog wel bij. Hopen maar dat ik niet getroffen word. Ik fiets met paraplu + telefoon in 1 hand en probeer mijn schermpje zo droog mogelijk te houden. Dat valt bepaald niet mee met die wind en de zware tas over mijn schouder. Af en toe denk ik terug aan die ochtend op de bank. Lijkt een eeuwigheid geleden. Waarom ben ik altijd zo eigenwijs, daar had ik nu nog kunnen liggen!

Iets na half vijf kom ik totaal doorweekt (en behoorlijk uitgeput!) aan in Diever. Startnummer gehaald en direct naar de kleedkamer. (Van het 'Dingspilhuus') Alles uit, afgedroogd en..halfnatte hardloopoutfit aan. Mijn tas is blijkbaar niet waterdicht. Oh ja, ik heb nog steeds niet gegeten! Mars + Snickers gekocht en meteen weggewerkt. Op naar de start! Net op tijd. Ik sta nog wat na te rillen van de kou, doe anderhalve kniebuiging en:

17:00 De start. Daar gaan we! Ik begin als laatste, maar ben wel opgelucht dat ik in ieder geval eindelijk aan het lopen ben. Het miezert nog wat na, maar de zon begint zowaar ook een beetje door te komen. Na een kilometer of 10 begin ik warm te worden. Nog iets later heb ik het zelfs bloedheet, en blijkt dat ik me veel te warm heb aangekleed. Lange tight, shirt met lange mouwen en daarboven nog een shirt met korte mouwen. Het shirt met lange mouwen weet ik al lopende uit te doen en om mijn middel te binden, dat was wel knap vond ik zelf! Vanaf toen ging het lopen wel OK. Om de 5 kilometer was er een drankpost, ze hadden daar gelukkig ook bananen en ontbijtkoek. Daar maakte ik natuurlijk dankbaar gebruik van, ik had immers nog niet echt gegeten. Ik ging wel iets langzamer dan normaal, maar het lopen ging erg soepel. Na een tijdje begon ik zelfs voorzichtig een beetje genieten van de rust en van de omgeving. En van de muziek, want op sommige saaie stukjes had ik de MP3 speler aan. Het bleken uiteindelijk 4 rondjes te zijn. Er zat ook een flink stukje Cross in, over een smal modderpaadje in het bos. Zo kon je trouwens ook de snelle lopers eruit pikken, die zaten namelijk allemaal onder de modder, want die namen gewoon de kortste weg. (Dwars door de plassen etc.) De langzamere watjes zoals ik gingen daar omheen...

Uiteindelijk finishte ik in 4:44 als 60e! Dat klinkt best indrukwekkend, maar er waren totaal 61 deelnemers. (De nummer 61 kreeg een kilometer voor het eind een steentje in zijn schoen, gnagna! Triomfantelijk huppelde ik hem voorbij.) Ik was zeer blij natuurlijk, onder die omstandigheden toch nog de marathon uitgelopen, voorwaar geen geringe prestatie! Ook al was het dan mijn op 1 na langzaamste tijd ooit... Het was inmiddels bijna 10 uur.Eerst die kleedkamer zien te vinden, waar was die ook alweer? Nokia Navigator (tm) to the rescue! De techniek staat voor niets. Was nog best een eind lopen, en Diever was al behoorlijk uitgestorven. De navigatie leidde me gelukkig feilloos naar de bestemming. De medaille opgehaald, mijn nog steeds natte kleren boven de hardloopoutfit aangedaan, en op naar het hotel.

Navigatie zegt: 14 kilometer naar het hotel! Ok, zoiets had ik wel verwacht, maakt niet zoveel uit. Op zich wel goed, lekker een stukje fietsen na de marathon. In beweging blijven. Door het fietsen strek je de benen, en krijg je een soort massage effect! Ongeveer 22:15 ga ik op pad, tot iets van half twaalf kan ik nog inchecken bij het hotel. In een prima humeur fiets ik zingend door de verlaten bossen van Drenthe. Wat een topatleet ben ik! Wie is de man?! Nog 7,7 kilometer te gaan, en dan lekker languit!

***PATS! Batterij op. No more Nokia Navigator (tm)! Oei. Het is bijna 23:00! Ik zit in een donker bos! Ik heb net een marathon gelopen en 25 kilometer gefietst! En IK HEB NOG NIET GEGETEN! En...en...en...Ok, don't panic! Nog 7,7 kilometer maar, zover kan het toch niet meer zijn! Was dat hotel nou in het plaatsje Havelte & gemeente Darp? Of andersom? Ik besluit te gokken op Havelte, en probeer de (onverlichte) bordjes te volgen. Op een gegeven moment is Havelte rechtdoor, maar ook rechtsaf, volgens de borden. Zucht. Ik passeer nog een ander hotel, maar fiets onverstoorbaar (lees: eigenwijs, roekeloos, idioot) door.

23:15 begint er toch wel lichte paniek te ontstaan. Nog steeds in the middle of nowhere, geen kip meer op straat. Alles zal nu wel zo'n beetje dicht zijn of dicht gaan! Moet opeens denken aan de survivalprogramma's op Discovery, wat zouden die gasten nu doen? Waarschijnlijk een luxe camper induiken die net buiten beeld staat. Ik besluit dan ook niet langer te zoeken en het eerste hotel te nemen wat ik tegenkom, al is het een 5 sterren hotel. Had gelukkig nog wat vieze, lauwe AA drink over, die ik dankbaar opmaak. I WILL SURVIVE!

Uiteindelijk zie ik ergens licht branden, bij de bar van een vakantiepark of iets dergelijks. Ik stap af en ga naar binnen. De hele zaak kijkt me bijzonder vijandig aan. Eh oh! Ik voel me ongeveer net zo welkom als een kakkerlak op een bruiloftstaart. Hier ga ik dus echt niet overnachten! Ik zal er ook nogal 'asielzoekerig' uitgezien hebben, met trainingsjasje, grote tas & hongerige blik. In mijn meest bekakte Voorburgs maar de weg gevraagd naar 'het Hunehuis'.De barman van die tent was overigens wel een toffe peer, en geeft me een perfecte routebeschrijving. Ik blijk er nog maar zo'n 10 minuten vandaan te zitten! iets over half twaalf arriveer ik bij m'n hotel.

Het is uiteraard al dicht. Maar: er brand nog wel licht! Bescheiden klopje op de ramen, en verbaasd doen de beheerders open. Bovenstaand verhaal verteld, en: enorm in de watten gelegd! Oudewijvenkoek met boter, koffie met veel suiker, en ik voelde me weer helemaal opleven. Heerlijke hete douche genomen, die verraderlijke ^!%$# telefoon in de oplader gedaan, nog even mijn vriendin op de hoogte gesteld van mijn stommiteiten en daarna: tijd om te slapen. Als ik eindelijk lig bedenk ik opeens: goh, ik heb nog helemaal niet gegeten..