11 years ago.

Ergens in een groot verlaten veld lach een klein, hulpeloos babytje. Haar prachtige vonkelende blauwe oogjes stonden waterig en haar krullende blonde haartjes waaide zachtje mee met de wind. Toen de oude vrouw kwam en haar vond was ze gesmolten, maar haar hart was koud, en slecht. En ja, het arme kind had dat niet kunnen weten..

5 jaar later
Ze zat op haar bed, op de zachte parelwitte dekens. Als een klein, kwetsbaar, maar mooi meisje. Ze was verdrietig, ze zat opgesloten. En ze kon er nooit meer uit. Friemelend aan haar jurkje. En traantjes stapelde zich op in haar waterige, felblauwe oogjes. ''Madame, laat mij gaan'' stamelde ze angstig. De harde blik van Madame liet haar schrikken. Even als haar schrelle stem. ''Nee! Waag het niet om dat ooit nog eens te zeggen verwend nest! Of wil jij soms dat jou toren hoger word?! Ik kan het zo regelen als jij nog eens zo'n grote mond tegen mìj durft op te zetten!'' snauwde de Madame vol afschuw en verdween daarna, het kleine eenzame, en hopeloze meisje - alleen achterlatend. Tranen vulde haar ogen en liepen langzaam over haar wangetjes. Haar twee kleine handjes plaatste ze op en elkaar, en hoopte dat iemand haar ooit zou bevrijden uit dit verselijke bestaan..