Hoofdstuk 14

De volgende ochtend word ik laat wakker voor mijn doen temminste. Ik kleed me snel aan en doen mijn haar en make-up. Mijn tas moet ik ook nog inpakken. Ik kijk op de klok en het is al acht uur. Ik hoor buiten wat getoeter en ik loop naar het raam om te kijken wie het is. Edward staat elegant tegen zijn auto aangeleund en kijkt naar boven ik lach en zwaai naar hem. Edward lacht terug en maakt een soort leger gebaar. Ik lach en doe snel de gordijnen weer dicht. Mijn briefje is vast meegenomen door mijn schrijver. En ik ben zo benieuwd wie het is. Ik pak snel mijn tas van de grond en ik ren naar beneden. Beneden doe ik mijn pumps aan en ik kijk mijn moeder lachend aan die nog in der badjas staat. “Laat me raden, het is die jongen van gisternacht.” Ik straal helemaal en kijk der blij aan. Dat zegt al genoeg en ze draait zich om om mijn jas te pakken en aan te geven. “Ik zorg wel voor je vader vanmiddag. Ga jij maar wat leuks doen vandaag. Dat verdien je wel.” Ze geeft me een kus op mijn wang en doet de deur voor me open. Ik loop naar buiten en Edward fluit tussen zijn tanden. “Ga je niet vallen?” Ik lach en kijk naar mijn schoenen en naar de trap die ik nog af moet. Maar ik schud lachend mn hoofd. Als ik de trap af ben ren ik – zover ik kan rennen op die krengen- naar de auto. Edward doet de deur voor me open en ik ga zitten. In de auto is het vandaag niet zo stil als dat het gisteren was. Edward en ik hebben een flink gesprek. Maar hij is meteen stil als hij het heeft over dat hij iemand schrijft en de brief zelf bezorgt en dat zij niet weet dat hij het is. Er brand geen lampje bij me. Ik snap het niet dat hij zo doet en ga dan maar op een ander onderwerp over. Hij ontspant meteen. “Morgen zal je iemand anders moeten vinden. Ik ben de rest van de week met mijn familie kamperen in het bos.” Ik kijk naar buiten zodat hij de teleurstelling op mijn gezicht niet kan zien. “Oh oke. Ik vraag het wel aan Tom of Heidi. Ik kijk wel.”



Op school aangekomen kijkt iedereen me aan dat ik samen met Edward over het schoolplein loop. “Iedereen kijkt ons aan. Ik vind het echt niks hoor.” Edward lacht even. “Komt vast omdat ze niet snappen wat je met mij doet.” Ik kijk hem even aan maar dan let ik goed op waar ik mijn voeten zet aangezien het op sommige plekken erg glad is. Ik glijd bijna uit en ik sla al een klein kreetje omdat ik mijn voet weg voel glijden maar Edward pakt me stevig aan mijn arm vast. “Je kan wel opletten waar je met die krengen loopt ja.” Hij kijkt meteen wat boos en zijn ogen lijken ook te verkleuren. “Mag ik wat vragen?” Ik blijf staan en ik kijk Edward aan. Edward draait zich langzaam om. Alsof hij niet meer kan bewegen. “Heb jij lenzen in ofzo?” Hij kijkt me verward aan. “Je ogen veranderen elke keer als ik je zie van kleur.” Hij draait zich om en schud zijn hoofd. Ik moet bijna rennen om weer naast hem te lopen ik fluister langzaam sorry en ik zeg helemaal niks meer.

Bij handenarbeid worden de oren van mijn hoofd gevraagt. “Waarom reed je met die nieuwe Cullen mee?” Ik kijk Heidi aan. De nieuwschierigheid brand gewoon in der vraag ze doet ook geen moeite om het te onderdrukken. “Gaat je niks aan.” Ik blaf der zowat af als een hond en loop dan de klas door opzoek naar een rood lapje stof. Ik zie Tom staan en ik loop er meteen naar toe. “Tom kan je me morgen een lift geven ik weet niet of mijn auto het morgen doet maar Edward is er morgen niet.” Hij draait zich meteen om en kijkt me boos aan. “Oh dus ik ben tweede keuze voor je. Je loopt maar.” Ik kijk Tom geshockeerd aan. Hij doet nooit zo bos. “Tom?” Tom draait zich om en begint te lachen. “Grapje Luna. Tuurlijk kan dat.” Ik lach van opluchting en ik pak en het lapje stof en ik ga weer zitten op mijn plek. Na handenarbeid loop ik naar Biologie. Daar zit ik weer naast Edward en ik ben blij dat ik hem weer zie.

De hele les biologie gaat me zomaar voorbij. Het leek opeens alsof de tijd voorbij vloog. Ik baalde dat de bel ging. Ik was al blij dat ik nog 1 uurtje spaans moest en dan had ik pauze en dan moest ik nog maar 2 uur en dan zat ik weer naast Edward in de auto. Bij spaans verveelde ik me echt dood. En opeens begon er een lampje te branden toen ik dacht aan het gesprek tussen mij en Edward vanochtend. Hij had het over een meisje die hij schreef terwijl zij het niet eens wist. Ik schreef met een jongen en ik wist ook niet wie het was. Ik nam de proef op de som en zou het vanmiddag vragen als we alleen waren in de auto. Dan zou ik het hem vragen. Ik wil weten of hij het is of niet. Ik heb het recht om te weten of hij het is of niet. Aangezien er een onbekende elke keer weer in mijn huis rond warde. En dan alleen maar een briefje neerlegde en weer ging. Terwijl er een hoop kostbare dingen in mijn huis waren. Maar waarschijnlijk zou mijn moeder die toch verkopen om weer wat meer geld te hebben.

De pauze en de laatste twee uur gingen langzaam voorbij. Waarschijnlijk omdat ik toen helemaal alleen zat. Wel met Rosalie een zus van Edward zat ik met Engels bij haar. Maar ze keek me elke keer weer boos aan alsof ze wist dat ik der broer leuk vond. Ik keek naar de schoenen die ze aan had. Ze waren wonderschoon. Ik kwijlde zowat weg bij het zien van haar schoenen maar opeens waren de mooie schoenen weg en stonden er een paar schoenen van maarje 45 voor mijn neus. “Zo mevrouw zijn we in het gedachte aan het shoppen of letten we op met Engels.” Ik keek meneer Jones aan. “Nou meneer wat dacht u van allebei?” Ik keek hem even aan maar ergens kon hij mijn opmerking wel waarderen omdat ik nog wel op zou letten met Engels. Hij liep weer terug naar het bord en ging weer verder met de Past Perfect uit te leggen. Het kon me allemaal niet meer schelen wat hij nou zei. En of ik een 1 haalde straks of niet.