Part 15.

Luister hierbij; Nickelback met Far Away
Buiten regent het keihard. Alsof de hemel zich zo laat gaan, dat hij zichzelf niet meer in toom kan houden.
Ik zit op de bank met mijn knieën opgetrokken tot aan mijn kin. Ik voel me.. anders.
Mijn ouders en ik hebben een goed gesprek gehad. Over de aanslag en de angst, de familie Jonas en de liefde, over Nick en het verdriet.
Ze zeiden sorry. Voor alles wat verkeerd was om te doen als ouder, vanuit hun ogen. Ze zeiden dat ze gemerkt hadden, de laatste maanden, dat ik zoveel gelukkiger was. Ze zeiden dat het niet om geld, klasse of universiteiten gingen in het leven, maar om liefde, familie, vrienden, gezondheid en geluk.

Ik staar naar een paar tijdschriften op tafel. Ik zie een krant en zie tussen alle onleesbare woorden Nicks naam staan.
Ik wil hem zo graag spreken. Ik wil hem vertellen dat alles goed is gekomen. Precies zoals hij zei.
Maar niet alles is goed. Ik kan niet zonder hem. Ik kan niet zonder het deel dat hij van mij heeft meegenomen. Ik kan niet zonder mijn hart. Zonder mijn leven. Hij is mijn leven..
Ik blaas mijn adem over mijn blote knie. Het is warm ondanks de regen. Maar ik zie net dat het opgehouden is met regenen.
Amy loop voor me langs, richting het raam. Joe blijft in de hoek van de bank zitten. Hij probeert verwoedt een sudoku te maken,
‘Je moet dat niet met een pen doen, Joe. Als het dan niet klopt dan moet je zoveel krassen. Potlood en gum is handiger.’
Joe kijkt strak naar me op. ‘Goed dan,’verzucht hij en met tegenzin staat hij op.
Amy gniffelt zachtjes. Ze staat voor het raam te kijken.
‘Wat zie je?’vraag k. ik staar voor me uit.
‘Mensen, leven.’ Ze blijft stil ik schrik als ze plots weer spreekt. ‘Ze beseffen zich ook echt niet hoe ellendig iemand anders zich kan voelen.’
‘Mensen zijn alleen maar met zichzelf bezig,’mompel ik instemmend.
‘Aah, de zon.’
Ik grinnik om Amy’s gilletje. Haar levendigheid vrolijkt me een beetje op. Zij heeft het ook moeilijk, dat weet ik, maar haar levendigheid houdt me erbij. Ze is vrolijk en heeft het over anderen, leuke dingen zonder het weg te stoppen of te verdringen.
‘Waar blijft Joe nu weer?’mompelt ze dan.
Ik antwoord niet, maar staar voor me uit. Ik pak mijn mobiel en check mijn oproepen. Geen Nick..

Zo gaat de tijd langzaam voorbij. Hij kruipt. Ik zou hem kunnen horen hijgen als ik erop zou letten. Mijn hoofd ligt op mijn knieën, op mijn linkerwang. Ik kijk naar Amy’s gestalte dat half uit het raam hangt. Joe blijft weg. We zeggen niets, maar ademen.
‘Nick?’klinkt Amy’s stem opeens.
Ik scherp mijn ogen en kijk haar ontgutst aan. Ik spring op als ze niet antwoordt en ren naar het raam.
Met mijn ogen ga ik de straat af, op zoek naar.. ‘Nick..?!’fluister ik ontzet.
Voor ik besef dat hij het echt is, ren ik de deur al uit. Ik ren naar de trap omdat ik weet dat dat nu sneller gaat. Ik ren beneden door de ontvangsthal van het hotel. Iedereen kijkt op en volgt mij met hun blik. Ze zien hoe wild ik tegen de glazen draai deuren opknal, omdat ze te langzaam draaien.
Buiten drukt de warmte op mij. Het kan me niet schelen dat ik eigenlijk diep adem moet halen, omdat ik niet in conditie ben. Het kan me niets schelen dat de stoep nat is, met grote plassen en ik op blote voeten ben. Het kan me niets schelen dat de wind onder mijn te dunne hemdje waait en ik wel eens ziek kan worden.
Het enige wat me kan schelen is de jongen die daar aan komt lopen. Ik ren zo hard als ik kan. Het lijkt uren te duren. Ik heb het gevoel dat mijn benen zo wankel zijn, dat ik ze niet voor elkaar kan zetten. Maar ik kom er, bij hem.
‘Nick!’roep ik en spring hem in zijn armen. ‘Nick! Oh Nick. Nihick,’huil ik.
‘Norah! Ohgod, Norah. Schat, lieverd, oh Norah.’ Nicks stem maakt me nog verdrietiger. Dat ik hem weer hoor. Dat ik hem vast houdt. Dat ik nu mijn armen om zijn nek heb geslagen. Mijn ene hand in zijn krullen. De andere als een klauw, mijn vingers met mijn nagels in zijn shirt gezet.
‘Schat, ohohoho.’ Mijn stem slaat over van alle emoties. Zijn wang tegen die van mij. Ik heb mijn benen om zijn middel geklapt en hij draait me rond.
‘Oh lieve Norah,’verzucht hij opgelucht. Hij heft zijn hoofd op en ik kijk hem aan. Er stroomt een traan over zijn wang. Hij zoent me op mijn lippen. De aanraking met zijn lippen verspreidt een gevoel door mijn lichaam van puur geluk en liefde. Van opluchting. Het verdringt alle pijn. Ik zoen hem wild en teder. Ik kan me niet inhouden.
Hij zoent me over mijn hele gezicht. Van mijn mond, op mijn wangen, op mijn jukbeenderen, neus en voorhoofd, naar mijn mond en langs mijn kaak naar mijn nek. Ik houdt hem stevig vast en huil me uit. ‘Ik, ik.. Ik dacht dat ik je..’snik ik.
‘Ik ook. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Dat ik alles kwijt was waar ik zo van hou!’ Nicks stem precies naast mijn oor. Zijn adem in mijn nek. Zijn armen om mijn middel, over mijn rug, omdat hij me nog steeds tilt.
Ik laat me zakken en ga op mijn eigen benen staan. ‘Ik wist niet waar je was. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.’ Mijn snikken verstikt mijn woorden.
Nick aait over mijn wangen om de tranen weg te vegen. ‘Ik weet het, ik weet het,’sust hij. Hij huilt zelf ook. ‘Ik dacht dat ik je nooit meer kon zeggen hoe prachtig en geweldig je bent. Hoeveel ik van je hou!’
Ik omhels hem met een luide snik. ‘Oh Nick. Ohgod Nick. Ik hou ook zoveel van jou! Ik wist echt niet wat ik moest doen. Zonder jou wilde ik niet leven. En ik wist niet waar je was. Of je nog leefde.’
‘Oh Norah, het spijt me zo. Het spijt me zo, lieverd. Ik weet het, sorry. Ohgod.’ Hij strijkt door mijn haar. Zijn lichaamswarmte houdt me warm. Ik voel niet eens hoe de kou van de tegels in mijn voeten trekt.
Hij heeft zijn armen om mijn nek geslagen. Dan gaat zijn arm weer over mijn schouderblad en dan weer wat meer om mijn middel. Hij verschuilt zijn grip op me, om me zo stevig mogelijk vast te houden. ‘Ik hou van je, ik hou van je, ik hou zoveel van je,’zegt Nick.
‘Ik ook van jou, ik ook zo ongelofelijk veel van jou.’
Hij trekt me wat achteruit en kijkt me in mijn ogen aan. Zijn mooie bruine ogen.
Ik veeg een traan weg. ‘Ik ook van jou,’fluister ik.
Hij zoent me teder. Zijn kus verwarmt me vanbinnen. Het vuur in mijn hart brandt weer. Ik voel me weer compleet.
‘Je bent terug,’fluister ik. Nog steeds ontzet.
‘Ja, en ik ga nooit meer weg.’ Nick strijkt door mijn haar en over mijn wang.
‘Ik heb je zo gemist, zo erg.’ Ik zoen hem weer.
‘Ik jou ook verschrikkelijk. Zo erg dat het ondragelijk was.’ Hij zoent mij weer, zoent mijn nieuwe tranen weg. Ik glimlach verliefd en opgelucht en zo gelukkig.