13

Ik hoorde hem lachen. Ik rilde, hij liep naar me toe. En weg was hij, ik draaide angstig in het rond. Waar was hij heen gegaan?
Ik hoorde hem weer lachen. Hij stond achter me, ik voelde zijn koude adem in mijn nek. Ik wilde rennen, maar ik kon niet, ik kon niet bewegen. Ik voelde dat zijn ijskoude handen mijn hoofd vast pakte en naar achter duwde en naar links. Ik wilde me verzetten maar ik deed helemaal niets. Hij was nog dichter bij gekomen. Toen zag ik licht, de man liet mijnhoofd los, ik zakte in elkaar als een lappen pop. Het was een beeldschone vrouw. Ik zag dat de man wegrende. De vrouw keek de man achter na en keek toen weer naar mij. Ze liep naar me toe en hurkte naast me op de grond.
‘Je moet blijven vechten voor je leven, geef nooit op. Laat niemand je leven afpakken. Je moet nog een belangrijke taak vervullen.’zei ze zacht. ‘Volg je hart.’ Haar hand bewoog naar mij toe. Ik hoorde veel stemmen. De vrouw stond op en ging voor me staan. Ik zag op dit moment veel gedaantes.
‘Je kan de dood niet altijd ontwijken.’zei een mannenstem.
‘Was ik ook niet van plan, maar wat ben jij nu dan aan het doen?’vroeg ze.
‘Als dood mij komt halen, ben ik er klaar voor, trouwens ik ben gewoon aan het uitstellen.’ Ze rende allemaal op mij en de vrouw af.
Opeens uit het niets hoorde ik iemand schreeuwen, ik was het de schreeuwde. Ik werd schreeuwend wakker, ik was helemaal bezweet en hijgde heel hard. Het licht in mijn kamer ging aan. Ik keek niet om te zien wie het was,m waarschijnlijk een zuster die schrok door mij waardoor ze wakker werd. Ik zag het al voor me.. Ik voelde dat iemand op het bed ging zitten en daarna volgde twee ijskoude armen die om me heen gingen. Ik weet niet wie het was, het kon me ook niet schelen, ik draaide me om en begroef me in zijn armen. Aangezien er geen borsten in de weg zaten, was het een man. Een man die lekker rook, hard en koud was. Ik was aan het huilen, ik was zo geschrokken van alles, ik was zo bang geweest, zo bang was ik nooit in mijn leven geweest.