12

Hij ging dichter bij me zitten. ‘Als je op een moment bij ons niet veilig meer voelt moet je dat zeggen, heb je dat begrepen?’ Hij klonk serieus.
‘Waarom zou ik me niet bij jou veilig moeten voelen?’ Hij keek snel de andere kant op.
‘Omdat dat een normale reactie is.’
Ik wilde mijn mond open doen om nog meer te vragen.
‘Genoeg vragen.’ Hij ging met zijn hand naar mijn hoofd en schudde erin. Hij moest lachen en stond op.
‘Je word bedank vervelende irritante Daniel!’
Hij liep lachend de deur uit. Hoe kon iemand nu zo vervelend zijn?
Ik lachte nog even in mezelf. Ik deed mijn nachtlampje aan en kroop onder de lakens in bed.
Vandaag was wel leuk geweest voor een eerste dag in het ziekenhuis, maar wat was eer met me aan de hand? Het gevoel dat ik de Cullens en de Hales ergens van af moest duwen? Als ik vroeger leefde toen ze nog geloofde dat de wereld plat was, had ik ze waarschijnlijk daaraf willen gooien. Ik grinnikte eventjes en rolde daarbij met mijn ogen en deed het nachtlampje uit.
Ze waren allemaal wel aardig, Emmett was eng, hij was zo groot…maar dat was Jacob eigenlijk ook, net als de rest van zijn vrienden. Ik kende ze maar een dag en ze waren nu al in mijn hart, misschien laat ik de helft van mijn geld als ik dood ga aan hun achter. Ik ken ze een dag en wil al geld aan ze achter laten. Ik zuchtte, niet te geloven.
‘Wat denk je wel Alexia.’zei ik fluisterend hoofdschuddend.
Ik deed mijn ogen dicht en hoopte dat ik geen nachtmerries zou hebben.

Ik liep in het bos zo als gewoonlijk. ‘Fijn, ja hoor.’zei ik geïrriteerd. Zo ging het altijd. Maar toen gebeurde er iets anders. Het was donker, ik kon dingen horen schuren, mensen schreeuwen, prachtige stemmen die pijn hadden, maar ook van mensen die schreeuwde van triomf en veel gegrom... De haren op mijn rug gingen overeind staan. Ik liep naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Er kwam er een gedaante te voorschijn uit het niets.