11

‘We zijn er bijna.’zei hij opeens. Ik keek naar buiten, het was donker maar ik zag echt nog geen ziekenhuis.
‘Ehm..’zei ik en hij trapte op het gaspedaal.
‘Wil je wat langzamer gaan rijden?’
‘Ik zei dat we er bijna waren, dus dan moeten er ook bijna zijn.'zei hij met een grote glimlach.
‘Dat weet ik, alleen zo voel ik me niet zo goed.’ Ik begon me erg verschrikkelijk te voelen. Hij begon langzamer te rijden. ‘Dankjewel.’zei ik dankbaar.
‘Je hoeft het alleen te vragen.’
‘Daar zal ik je aan houden.’zei ik met een lach.
‘Ehm, nog sorry dat ik moest lachen, van waarom je hier was.’ Hij leek het echt te menen. Zijn ogen stonden vol met spijt. Hoe was het in mogelijk om niet zijn excuus te aanvaarden, met zijn ogen.
‘Als dat jou manier van sorry is, excuus aanvaard.’
We reden de parkeerplaats op. ‘Als het niet erg vind, dan til ik je naar je kamer.’ ‘Waarom niet, als het voor jou niet teveel moeite kost.’ Hij tilde me als een veer op. Toen we eindelijk in mijn kamer waren had hij mij op het bed gezet.
Ik was zo moe. ‘Wil je me helpen?’
‘Waarmee kan ik je helpen?’
‘Met mijn jas. Denk niet dat ik nog de kracht heb.’ Hij kwam naar me toe lopen en hielp me uit mijn jas komen. Zijn vingers waren ijskoud. Ik had het eerder niet gemerkt, maar toen had ik ook nog mij jas aan. Maar hij leek het niet koud te hebben. Zonder te vragen hielp hij mij ook met mijn schoenen.
‘Ik moet maar eens gaan.’zei hij terwijl hij zijn vingers door zijn haar liet gaan. Toen hij bij de deur stond keek hij me aan. Hij leek te twijfelen. Hij liep terug en kwam op mijn bed zitten en keek me aan.
‘Ja?’
‘Je hebt misschien gemerkt dat mijn familie een beetje vreemd is. En dat onze relatie met de vrienden van Jacob en Seth, niet wat je noemt gezellig is.’ Ze waren niet echt met elkaar omgegaan. Hier en daar een gesprek, maar net als mij voelde ze zich niet op gemak met de Cullens.
‘Ja, dat heb ik gemerkt.’

reacties(A)