Zwijgplicht hoofdstuk 6

De volgende ochtend wordt er op de deur geklopt, “binnen” zeg ik. Mijn moeder komt naar binnen toe en vraagt “moet jij niet naar school.” “Ik zeg heb en tussenuur”, “oh oké” zegt mijn moeder. “Je vader en ik zijn pas laat thuis vanavond, het eten ligt in de koelkast.” “Thx mam, succes op je werk” zeg ik met een glimlach op mijn gezicht.

Ik weet wel dat liegen niet goed is maar mijn ouders begrijpen mij niet, en zelfs Celesta begrijpt mij niet dus dan maar zo. Ik kijk op mijn telefoon, en zie gelijk dat ik al veel antwoorden heb op mijn berichtjes, dus reageer ik erop.

Dan stuur ik mijn online vrienden nog even een berichtje, ze reageren meteen. Ik vraag of ze het leuk vinden om samen een keer te gaan surfen. Ze reageren gelijk enthousiast en zeggen dat ze het een superleuk idee vinden.

Daarna begin ik met mijn huiswerk, daar heb ik school niet voor nodig. En ik doe alles om die creep te ontwijken. Ik hoor ineens voetstappen beneden. Wat raar is want mijn ouders zijn nog lang niet thuis. Ik loop naar beneden en voel een rilling over mijn rug gaan.

Als ik de deur opendoe, roep ik Nugget maar, geen reactie. Ik kijk nog een keer goed, roep hem nog een keer. En dan hoor ik ineens een zacht gepiep. Daar in het hoekje naast de bank ligt hij helemaal verkrampt. “Hey ventje” zeg ik “wat is er aan de hand?”, hij kijkt mij aan met zijn zielige oogjes. Ik twijfel geen moment en neem hem mee naar boven. Daarna check ik alle deuren en ramen. Ineens hoor ik de voetstappen dichterbij komen, tot dat ze ineens stoppen bij mijn slaapkamerdeur.