Hoofdstuk 10

Als ik eindelijk veilig in mijn bed lag en mezelf ervan overtuigd had dat de kamer me niet zou aanvallen zolang ik niets aanraakte, dook het klassieke probleem op: mijn gedachten. Het leek alsof ik weer even thuis was wanneer ik zo ongestoord kon piekeren terwijl mijn nachtrust en mentale gezondheid verloren gingen.

Ik zag hoe de nacht langzaam maar zeker viel achter de gordijnen. Ik luisterde naar het eentonige gezoem van de trein, maar zelfs dat kon me niet in slaap wiegen. Thuis was ik 's nachts gewend aan stilte, af en toe doorbroken door dierengeluiden. Alles van het Capitool leek zo nep, ik was wel meer luxe gewend dan normaal voor mijn district, maar nog steeds hield ik het meest van die heldere zomernachten in een veld onder de sterren, waar niets menselijks de rust kwam verstoren en je enkel gras rook en uilen hoorde roepen, en waar de prachtige sterrenhemel overheerste.

Ik stond op en liep naar het raam. Kalmte en natuur waren hier ver te zoeken, maar ik had nood aan iets bekends.
Ik schoof het gordijn opzij in de hoop iets vertrouwd te zien, maar werd teleurgesteld. Er stonden nog steeds de zelfde sterren als thuis, ik herkende ze in een oogopslag, maar de rust en perfectie ervan werd volledig verstoord door de snelheid van de trein.
De sterren leken voortdurend te bewegen, alsof er met elke seconde een uur voorbij ging. Ik kon niet elk sterrenbeeld meer meteen vinden en het kostte me veel moeite om mijn ogen op een ster gericht te houden. Te veel moeite.
Even wilde ik dat ik weer thuis was. Niet dat ik ooit iets om mijn district of de bewoners gegeven had. De enige die belangrijk voor me was, was Hera. Ik miste al de mooie momenten die we samen beleefd hadden plots enorm. De mooie herinneringen overspoelden me, maar nu hing er een waas van verdriet om heen, als een golf van melancholie.
Maar ik wist dat Hera op ditzelfde moment naar dezelfde sterren keek en Castor en Pollux zocht, de onsterfelijke tweeling, ons sterrenbeeld, zoals we jaren geleden hadden afgesproken. En voor haar zou ik terugkeren, ik zou er alles aan doen om haar terug te zien.
Ze mocht dan meer mensen hebben die haar konden uitstaan, ik wist ook dat ze mij altijd had willen beschermen en dat als mij iets overkwam, haar vriendinnen haar daar niet overheen zouden kunnen helpen. Ze zou eraan onderdoor gaan.

Plots merkte ik hoe koud het was. Maar ik bleef staan terwijl de kilte tot in mijn botten doordrong. Ik dacht terug aan de milde zomeravonden op mijn favoriete plek in District 10, het grasveldje waar ik intussen elke boom en elke bloem kende. Als je de juiste kant opkeek, leek het het einde van de wereld wel. Mensen telden daar niet meer, het waren de planten die overheersten. De vogels klonken er opeens zo luid ook al kon je ze niet zien. Ik hield ervan om daar 's avonds naartoe te gaan als alles even te druk werd. Alsof je tijdens een feestje even naar buiten glipt voor frisse lucht. Je hoort de stemmen achter je verstommen. Je weet dat zij je even niet gaan missen en wanneer die deur achter je dichtgaat telt alleen nog de stilte, de geluiden van de nacht. Je laat alles tot je doordringen en het lijkt alsof de wereld even stilstaat totdat er plots nog iemand naar buiten komt. Om te vragen waar je blijft of toevallig omdat zij hetzelfde idee hadden. Je wordt met een vreemd gevoel terug de werkelijkheid in geroepen. Dan merkt de ander ook de pracht van de nacht op. Samen geniet je nog even na tot het tijd is om naar binnen te gaan. Maar voor mij was de ochtend vaak die vriend die aankondigde dat de rust voorbij was. Dan sloop ik onder het eerste schemerlicht naar huis, deed alsof ik al vroeg op was en moest me door de rest van de dag heen worstelen. Een paar keer was ik ook onder de glinsterende sterrenhemel in slaap gevallen maar meestal kwam Hera me halen als ik de tijd uit het oog verloren was.


De eerste keer dat ik haar had meegenomen naar "mijn" plekje, had ze zich verwonderd over de schitterende sterren en ik moest de hele tijd tegen haar blijven praten, uitleg geven bij de sterrenbeelden en de verhalen erachter vertellen, omdat de stilte haar beangstigde. Ze had nog nooit zo'n stille plek meegemaakt in ons lawaaierige district. En die verhalen vloeiden langzaam maar zeker over in lessen. Ik herinner me de vreugde toen ze me trots voor het eerst de grote en kleine beer wist aan te wijzen en hun verhaal vertelde. Hier en daar verbeterde ik haar nog, maar ik was vooral zo fier op mijn zusje dat nacht na nacht naar me had geluisterd als ik de sterren aanduidde en zo veel had geoefend dat ze het nu zelf ook kon. Daarna hadden we nog de rest van de avond vrolijk rondgehuppeld en ik geloof dat dat de allereerste en enige keer was dat de vogels van mij geschrokken waren en zwegen, al kan dat natuurlijk ook inbeelding zijn geweest.

Ik merkte dat er een vage glimlach op mijn gezicht verschenen was. Ik keek naar mijn weerspiegeling in het raam en schrok van wat ik zag. Daar voor me stond een tamelijk opgeschoten jongeman. Ik zag gelijkenissen met het kleine jongetje dat ik me herinnerde, dezelfde ogen, neus en haarkleur, maar verder leek het iemand totaal anders, alsof het Capitool van het jongetje een mutilant had gemaakt door hem in een te oud lichaam te proppen. Hier stond niet meer de copie van Hera, maar een jongen die al bijna een man zou worden. Als kind had ik me altijd ouder gevoeld dan ik was en vond ik het erg dat ik niet serieus genomen werd. Maar nu kon ik amper geloven dat ik al zo oud was. Ik wenste dat ik terug kon naar die onbezorgde jaren met Hera onder de sterrenhemel. Ik was al veel te oud.
Maar ook te jong om te sterven.