3

‘Vind je dit een mooi plekje?’
‘Mooi genoeg. Dank je dat je zo aardig was om me te brengen.’
‘Graag gedaan. Wil je dat ik je gezelschap houdt?’
‘Nee, ik even tijd voor mezelf nodig.’ Toen ik dat zei leek het hem teleur te stellen.
‘Oké, roep maar wanneer je weer weg wil.’
Ik beet op mijn onderlip, hij wilde alleen maar helpen. En een beetje gezelschap kon toch geen kwaad?
Ik draaide me om. ‘Wacht!!’ Hij draaide zich om. ‘Je mag over bij me blijven.’ Gelijk nadat ik het zei verscheen er een grijns op zijn gezicht. ‘Ben zo terug, haal alleen even een stoel uit de laadbak.’ Riep hij voordat hij zich omdraaide.
Ik zuchtte, ik haalde mij ketting te voorschijn. Het was een ketting met als hanger een kristal wat uit drie delen bestond verbonden met een mooi versierd zilver draadje. Daarin stond een A ingekerfd, waarom wist ik niet.
‘Wat is het wat je vast houd?’Vroeg Seth die net was komen aanlopen met een stoel.
‘Het is een ketting die al generaties lang in mijn familie zit.’zei ik hij naast me kwam zitten.
‘Vertel waarom ben je hier, als je dat tenminste wilt natuurlijk.’ Vroeg Seth op een veilige manier. Ik keek de andere kant op, het was weer een in een lange tijd dat ik het wees aan iemand moest uitleggen.
‘Ik ben….’Ik beet op mijn onderlip. ‘Ik heb nog maar twee maanden om te leven.’ Toen ik het zei voelde ik dat hij stopte met ademen. ‘Daarom ben ik hier gekomen.’
‘Mag ik vragen waarom je dan niet liever met je familie wil zijn.’ Weer raak. Hij wist de meest gevoelige dingen te vragen.
‘Die heb ik niet meer.’ ‘Sorry, ik had het niet moeten vragen, het was..’
‘Het is goed. Het maakt niet uit.’ Ik legde mijn hand op die van hem, die voor mijn gevoel veels te warm wan. ‘Heb je koorts?’ Kwam er uit mijn mond zonder dat ik er over had nagedacht. Hij trok meteen zijn hand terug die nog steeds onder die van mij lag. We bleven stil. Voor een aantal minuten.
‘Ik weer niet of je dit wel wilt, maar ik vraag het toch maar.’ Hij keek me aan en knikte dat hij verder mocht gaan. ‘Ik wilde weten of je misschien nu met mij mee wilt om naar het huis van mijn vriend te gaan. Er komen ook nog meer mensen, maar het is gewoon voor de gezelligheid, als je niet wilt moet je gewoon nee zeggen.’ Daar moest ik over nadenken, kon ik het aan? Zouden de andere niet weten wat ze tegen me moesten zeggen? Zou mijn hart het wel weer aankunnen om vrienden toe te laten, waarvan ik weer afscheid van moest nemen? Het was zo lang geleden dat ik echt weer omging met echte mensen (geen dokters). Misschien was het wel in goed idee. Ik ga er gewoon heen en zie wel.
‘Ik wil wel mee.’
‘Mooi, dat is dan geregeld.’