Hoofdstuk 8

Goedemiddag verhalenwurmpjes. Het is vandaag 21-5-2021 en er is heel wat gebeurd de afgelopen tijd. Ik weet niet zeker of dit hoofdstuk ooit online komt, want, wow, het wordt me toch pittigggg. Bovendien heb ik Elisa, zonder na te denken, beloofd om nooit meer deze website te openen en om niet meer een nieuw hoofdstuk te schrijven. Het spijt me Elisa, maar wat er afgelopen week is gebeurd, moet toch echt opgeschreven worden in het testament.
Laten we dan maar gauw beginnen.....

Ik moet jullie eerst vertellen dat Richard nog steeds in de kerker zit en dat de lange afstandsrelatie niet werkte voor Elisa. Maurice is inmiddels over Elisa heen, maar ik heb gehoord dat hij altijd nog een speciaal plekje voor Elisa in zijn hart heeft. Maurice is na de val, uit hoofdstuk 6, volledig genezen en volgens mij heeft hij ook alweer een nieuwe lover op het oog. Elisa was zelf niet zo treurig over de break-up tussen haar en Richard, want Richard wilde haar nooit bezoeken. Ja, hij zat in de gevangenis, maar toch vond Elisa dat hij niet genoeg aandacht aan haar gaf en trouwens, hij was toch een L*L. Nou volgens mij is dit wel genoeg informatie en kunnen we nu toch echt beginnen met het spannende verhaal.................................................

Het was een mooie dag. De scholen waren weer open en Elisa mocht eindelijk naar school. ''Oh wat heb ik dit toch gemist!'' schreeuwde ze al fietsend. Tja, waarom ook niet, want ze fietste toch alleen. Het regende en het waaide keihard, maar dit maakte Elisa niet uit. Ze was zo blij en zo gelukkig dat ze zelfs niet meer oplette op de weg, en uiteindelijk werd aangereden. Elisa zag de auto pas op het laatste moment aankomen en ze begon met haar schietgebedje; ''Ik wil nog niet doohoooood!!!!!!!!!!!!! Ik heb nog niet eens een echte lover gehad. Ik weet nog niet eens hoe ik moet zoenen.'' Al huilend zei ze haar laatste woorden, tenminste ze dacht dat dit haar laatste woorden zouden zijn. Elisa had het fout. Ze werd wel aangereden, maar ze was niet dood. Ze lag op de grond met allemaal bloed om haar heen. De auto stopte en er renden twee figuren op haar af. ''Oh nee, ik heb haar aangereden.'' riep de ene en de ander zei: ''Oh nee, je hebt haar aangereden.'' Elisa was half bewusteloos en kon haar (bijna) moordenaars niet goed zien. Ze hoorde op de achtergrond de sirenes aankomen, ze sloot haar ogen en toen werd het zwart voor haar ogen.

Haar ogen gingen open, ze ademde door haar neus en ze rook een vieze geur. "'Iel, getver, Maurice? Wat doe jij nou weer hier?!'' Maurice zat bij haar bed en had zijn hoofd op haar hart gelegd. Ach die arme jongen was doodsbang dat ze nooit meer wakker zou worden . "Uh, oh sorry. Ik ben meteen gekomen toen ik hoorde dat je aangereden was. Je hebt een flinke smakkerd gemaakt.'' ''Serieus? Dat heb ik echt niet gemerkt.'' Zei Elisa sarcastisch en al kreunend van de pijn. ''Zou je alsjeblieft weg willen gaan, Maurice? Ik vind het heel aardig dat je hier bent, maar ik vind je niet meer leuk, het boeit me niet wat je doet, ik heb zo'n verschrikkelijke koppijn en ik wil je even niet zien.'' Maurice stond op met tranen in zijn ogen en liep de deur uit.
''Eindelijk wat rust en frisse lucht.'' zei Elisa al zuchtend. Ze wilde zich net weer omdraaien tot ze de deurklink open hoorde gaan. Er stapte een jongen naar binnen en Elisa was op slag verliefd. Zijn ogen, de manier van lopen, zijn kleding en zijn haar zorgde ervoor dat Elisa werd overspoeld door emoties. Dit was haar prins op het witte paard, alleen had hij geen paard bij zich, maar een bosje bloemen. Dit was best wel raar, want Elisa kende hem niet en Prince Charming kwam op haar af lopen met de allermooiste bos bloemen ooit. ''H-hoi'' stamelde leuke-jongen-waarvan-we-de-naam-nog-niet-weten. ''Ik ben Laviaan en ik ben degene die jou heeft aangereden. Deed het erg veel pijn?'' Elisa was een moment stil, maar besloot toen om wat terug te zeggen: ''Nou dat viel best wel mee. De grond was erg zacht, dus die verzachtte de val wel. Verder heb ik alleen twee gebroken benen, een gekneusde heup en gekneusde ribben en tot slot ook nog een hersenschudding. Maar nee, het deed geen pijn.'' Laviaan lachte zachtjes en gaf de bos bloemen aan Elisa. ''Wow, hij is wel een knappe vent!'' dacht Elisa bij zichzelf. Ze nam de bloemen van hem aan en bedankte hem. Elisa stond op het punt om zijn nummer te vragen, totdat de deur opnieuw open ging en haar hele familie de kamer binnen stormde. Laviaan had dit al aan zien komen. Hij was van plan om de kamer te verlaten, maar op het allerlaatste moment draaide hij zich toch om. Hij liep terug naar Elisa, boog zich over haar heen en zei: ''Ik kom vanavond nog even langs, als je dat goed vind tenminste.'' Elisa's wangetjes waren inmiddels zo rood als een tomaat en Elisa knikte hevig. ''JA, JA, JA, JA, kom alsjeblieft vanavond nog een keer langs.'' wilde ze bijna uitschreeuwen, maar ze werd ineens in elkaar gedrukt door haar familie en kon alleen maar een goedkeurend kneepje in zijn hand geven.

Willen jullie weten hoe dit eindigt? Ha, ha, ha daar gaan jullie nooit achter komen. Doei.