Standje bevries

Het begint te schemeren en ik ben al bijna door mijn water heen. Ik vraag me af hoe de andere tributen dit overleven. Als het helemaal donker is wordt Kirsten getoond en daarna probeer ik te slapen. Het lijkt wel of de spelmakers er een tandje extra bij hebben gezet vannacht, want normaal koelt het af in de nacht. Maar nu, nu is het bloedheet, ik heb zo veel dorst en kan niet slapen door de hitte. Ik zucht, waarom zit ik hier? Ik heb nooit last van heimwee gehad, maar verlang nu toch naar huis. Naar mijn ouders en broer, naar mijn vrienden en vriendinnen en naar ons paard en haar veulen. En naar alles eigenlijk. Waarom doet het Capitool ons dit aan? Ik weet dat het door de opstand van district 13 komt, maar konden ze me niet gewoon vermoorden? Dan had ik deze ellende niet mee hoeven maken! Op de ochtend van de Boete was alles nog normaal, we waren minder vrolijk dan normaal. Maar we zaten gewoon met zijn vieren aan tafel te ontbijten en daarna gingen we werken op de boerderij. In de middag kleden we ons mooi aan voor de Boete, mijn moeder deed mijn haar en vertelde me dat alles goed zou komen. “Heather, onthoud, alles komt goed. Je naam zit maar één keer in de pot en er zijn genoeg meisjes die getrokken kunnen worden. Ik weet dat je banger bent dan de andere jaren omdat James te oud is voor de spelen. Maar, hij heeft het ook overleefd en is niet getrokken, terwijl hij ingeschreven was op bonnen dus zijn naam zat veel vaker in de pot.” Nadat mijn moeder dit zei voelde ik me veiliger, er was een piepkleine kans dat ik getrokken werd. En toch gebeurde het. Toen mijn ouders afscheid mochten nemen heeft mijn moeder wel twintig keer sorry gezegd. “Sorry dat ik je niet heb beschermd, sorry dat ik heb gezegd dat je vast niet getrokken zou worden. Het spijt me Heather, vergeef me alsjeblieft.” Daarna werd ze de kamer uit getrokken, ik hoorde haar op de gang nog hysterisch gillen en roepen dat ze naar haar kind wilde. Maar het hielp niks. Ik werd zonder enige hulp of begeleiding op de trein gezet, want district 10 had nog nooit een winnaar gehad. Ik praatte wel met Aiden, maar die zat een beetje in zijn eigen bubbel. Hij staarde alsmaar naar buiten. Alsof het de laatste keer was. Dat was waarschijnlijk ook wel zo, maar ik hielt me voor dat ik de eerste winnares van district 10 zou worden. Maar dat zal waarschijnlijk niet lukken. Tuurlijk, ik heb nog een kans, maar kijk naar mensen zoals Light en Robijn uit district 1, die zijn veel sterker en beter dan ik. Die twee zijn niet de slimste ofzo, ze kunnen wel jagen en vechten. Ik zucht nogmaals en drink het laatste beetje water op. De volgende dag is nog heter dan de andere dagen en verder weg in het bos waar het bos wat dichter is ontstaat zelfs brand. Er klinken ook meteen twee schoten iets nadat dat is gebeurd dus ik denk dat er twee tributen zijn verbrand. Verder verliep de dag normaal. Ik stal veel water van de Beroeps en eten. Het is nu alweer avond en beide tributen van district 7 verschijnen. Er gaat nog een hete dag voorbij zonder doden. En als het avond is wordt het verschrikkelijk koud. Het lijkt wel of de arena van standje verbrand naar standje bevries is gezet. En ik denk serieus dat dat is gebeurd. Aria heeft bij de waterton een van de dekens die de Beroeps hebben neergelegd. Ik zat aan de rand van het bos om wat vlees te stelen en zag Aria het bos in kijken. Ze legde de deken expres heel zichtbaar neer zodat ik hem niet zou missen. En nu zit ik hier in mijn schuilplaats met een deken om me heen. Hoelang gaat deze ellende nog duren? Als de zon langzaam opkomt klinkt er een schot en ik ben bang dat er iemand is doodgevroren. Nog steeds is het ijskoud en ik zou best mezelf willen warmen bij een vuur. Ik wacht daarmee totdat ik iemand anders rook zie van een vuur. Ik ben namelijk niet gek en de Beroeps zullen ernaartoe gaan. Als ik ver weg van mijn schuilplaats rook zie loop ik verder het bos in en pak alle spullen voor een vuur. Het duurt even voordat ik hem aankrijg, want mijn vingers zijn bevroren, ze zijn helemaal wit. Bij iedere adem die ik uitstoot komt er een wolkje vrij en ik ben nu misschien nog wel blijer met mijn capuchon, deze bedekt mijn neus en oren en zo blijven die in ieder geval warm. Mijn gewonde arm is nog niet helemaal genezen, maar ik kan er wel alles weer mee doen gelukkig. Mijn vuur gaat eindelijk aan en ik hou mijn handen erboven. Ik wrijf over mijn schouders en ik word eindelijk wat warmer. Mijn flessen water hou ik ook boven het vuur en ik stop er de brandnetels in die ik onderweg had geplukt. Warme thee zal me ook goed doen.