De Hoorn

Ik ga toch maar naar Aria toe. Zachtjes loop ik naar haar toe, zij kan mij namelijk ook proberen te vermoorden. Ze schrikt als ze me ziet, ze had waarschijnlijk niet gehoord dat ik aanliep. “Hey, wat is er?”, vraag ik als ik dichter naar haar toe loop. Aria kijkt verschrikt en grijpt naar een mes wat vlakbij ligt. “Ik ga je niet vermoorden. Ik wil je alleen helpen.”, zeg ik zacht, het is bijna fluisteren. Nog steeds bangig schuift ze een stuk op zodat ik ook in de schaduw van de Hoorn kan zitten. Als ik naast Aria zit neem ik een slok uit mijn fles en drink hem langzaam op. Aria ontspant zich meer en begint dan te praten. “Ik vind het gewoon zo stom dat de andere Beroeps denken dat ik niks kan en dat ik een last voor ze ben. Als we alle andere tributen hebben vermoord ben ik de eerste van de Beroeps die er aan gaat.”, Aria snikt zachtjes. “Alleen maar omdat ik een paar jaar jonger ben.” Net als ik iets wil zeggen horen we twee kanonschoten en daarna nog een. Aria en ik kijken elkaar vragend aan. “Iemand zal toch niet zo dom zijn om de Beroeps aan te vallen?”, vraag ik me hardop af. “Ik denk dat dat wel gebeurd is, anders kunnen er toch bijna geen drie schoten achter elkaar te horen zijn? En kijk,” Aria wijst naar de helikopter die in de lucht verschijnt, “De helikopter gaat naar de bergen, daar waar de Beroeps heen zijn gelopen.” Ik knik en beide zijn we voor een poosje even stil. “Hoelang doen ze denk je over hun reis naar de bergen?”, vraag ik uiteindelijk. Aria denkt na. “Ze zullen daar zeker overnachten en als er meerdere van hun zijn vermoord zullen ze pas morgenavond terugkeren.”, ik knik zachtjes met mijn hoofd en denk na. “Kan je dan niet gewoon weggaan? Ik bedoel, pak alle spullen die je nodig hebt en ga weg.” “Ik heb het al overwogen, maar als ik dat doe dan zullen ze me gaan zoeken en vermoorden en hier heb ik hun bescherming als ik word aangevallen.” Ik mompel een zacht ja, want wat Aria zegt klopt wel. “Maar hoe gaat het met jou, Heather?”, vraagt Aria. Ik lach zacht om wat ik ga zeggen. “Het gaat goed, ik leef nog dus ja, het gaat goed. Als ik eerlijk ben steel ik eten en drinken van jullie om te overleven, ik heb flessen gestolen en vul ze met jullie watertonnen. Ook steel ik voedsel van jullie stapel.”, Aria kijkt me ongeloofwaardig aan. “Echt?!” Ik knik. “Dus daarom verdwijnt er soms eten, wij dachten al dat we verkeerd hadden geteld of zoiets.”, lacht Aria. “Heb je eigenlijk al mensen vermoord?”, vraagt ze nieuwsgierig. Ik knik en Aria kijkt me hoopvol aan. “Ik kwam de jongen uit district 11 tegen, hij hoorde mij niet aankomen en zat verschuild in de bosjes. En toen, toen deed ik het. En jij?”, Aria hangt aan mijn lippen als ik het vertel. Wat me verbaasd, want hè, ik heb wel iemand vermoord. Maar dan bedenk ik me dat Aria een Beroeps is en hier al haar hele leven mee bezig is. Het was ook de eerste keer dat niemand uit district 4 zichzelf vrijwillig aanbood, dus moest Aria omdat ze getrokken was. De jongen uit district 4 gaf zich wel vrijwillig op. “Nee, nog niet. Maar Light heeft de twee uit district 9 en het meisje van district 6 vermoord. En Caroline heeft het meisje uit district 5 vermoord nadat we haar vuur zagen.”, ik herinner me dat, het meisje uit district 5 was de Dombo die een mega groot vuur ging maken. De rest van de dag praten we nog meer en drinken we heel erg veel. We proberen in de schaduw te blijven, maar als nog ben ik verbrand. Aria en ik hebben afgesproken elkaar niet te vermoorden, maar dat ik, als de Beroeps terugkomen, weer naar mijn schuilplaats ga. Wel heb ik mijn spullen daarvandaan opgehaald. Als we onder de sterrenhemel wat eten klinkt het volkslied en worden de doden getoond. Eerst wordt de jongen van district 2 getoond en daarna Caroline uit district 3. Ik ben heel erg benieuwd wie ze heeft vermoord, dat moet het derde schot geweest zijn namelijk. En dan verschijnt de jongen uit district 6, hij heeft dus twee van de Beroeps vermoord en ging er daarna achteraan. Dan klinkt het volkslied weer en word de lucht weer donker. We gaan slapen en ik neem de eerste wacht. Als ik na een tijdje bijna in slaap val maak ik Aria wakker en ga ik slapen. Door de hitte word ik ’s morgens vroeg alweer wakker. Aria heeft al een fles met water gevuld en geeft hem aan mij. Aria stelt voor om mijn lapje stof als een soort capuchon aan mijn pak te naaien, tegen de hitte. Ik vind het een goed idee en geef haar het stuk stof, het naaisetje en de wol. Aria begint meteen, ik ben er heel blij mee want ik kan niet naaien. Als het klaar is hangt de stof half over mijn gezicht en kan ik hem omhoog doen. Zo is de bovenkant van mijn hoofd altijd in de schaduw. Ik bedank Aria en als ik weer water wil gaan halen zie ik Kirsten uit district 7 op ons af komen rennen met een pijl en boog. “Aria! Zoek dekking!”, roep ik zo hard als ik kan, ik sprint terug naar de Hoorn en pak een speer. Aria heeft er ook een gepakt en ontwijkt een pijl van Kirsten, gelukkig is ze niet zo goed in boogschieten. Ik haal diep adem en zie in mijn hoofd wat ik ga doen. Ik probeer nog een pijl te ontwijken maar hij raakt mijn linkerarm half. Gelukkig ben ik rechts en kan ik nog gewoon gooien. Ik gooi mijn speer en ik raak! De speer komt precies op de plek van haar hart en ze valt achterover. Aria en ik rennen naar haar toe, terwijl we om ons heen kijken of ze niet met meer mensen is gekomen. Dat is niet het geval en ik trek de speer uit haar lichaam. We horen een schot en lopen naar de Hoorn zodat het lichaam kan worden meegenomen. “Gaat het met je arm?”, vraagt Aria bezorgd. Door alle adrenaline heb ik het niet eens echt gevoeld, maar nu begint mijn arm echt heel veel pijn te doen. Ik probeer mijn pak een stuk weg te schuiven om de wond te kunnen zien, het is een diepe wond, maar niet zo diep dat ik er echt dood aan kan gaan. Aria pakt nog een stuk overgebleven stof en doet er water over heen, dan drukt ze tegen de wond aan. “Mijn moeder hielp de arts uit ons district. Dit zou moeten helpen, hou het er stevig tegenaan gedrukt en als het helemaal onder het bloed zit moet je het uitspoelen met water.”, ik knik en ga rechter op zitten. De dag is nog maar net begonnen en ik ben al gewond. Ik zucht zacht en neem een slok drinken. De rest van de dag gaat redelijk rustig. Het is alleen heel erg heet en zelfs met mijn capuchon verbrand ik op mijn gezicht en nek. Ik weet niet waar ik meer pijn heb, op mijn gewonde arm of bij mijn brandwonden. Want het zijn echt brandwonden geworden, zo heet is het. Zelfs Aria die een wat donkerdere huid heeft begint nu ook al aardig te verbranden. Onze watervoorraad gaat er snel doorheen, ik hoop dat de andere Beroeps snel terug zijn met nieuw water. Ik moet dan wel weer weg, maar dat is oké. Dan kan ik in ieder geval weer water stelen. Als het weer een beetje begint af te koelen, omdat de zon voorbij het hoogste punt is, hoor ik het zachte getinkel van een parachute. Aria hoort het ook en hij verschijnt net boven mijn hoofd. Ik vloek in mezelf als hij land op de Hoorn waar ik er net niet bij kan. Nu moet ik erop klimmen. Dat zou niet erg zijn als de Hoorn niet bloedheet was omdat hij van metaal is gemaakt. Maar dat is hij wel. Ik neem een aanloop en spring op de Hoorn. Het lijkt wel of mijn voeten aan het verbranden zijn, maar ik pak de parachute snel en spring er gauw weer af. Aria en ik gaan weer onder de Hoorn zitten en ik maak de parachute open. Het is een of ander raar zalfje dat ik nog nooit eerder heb gezien. “Dat is brandwondenzalf.”, weet Aria te vertellen. Ze pakt een beetje van de zalf en smeert het op mijn wangen. Eerst doet het pijn, maar daarna zakt het snel af. Aria smeert het nu over de rest van mijn gezicht en het voelt een stuk beter. “Bedankt.”, zeg ik. Maar Aria legt haar vinger op mijn mond en luistert naar de omgeving. “De Beroeps zijn terug, ik lijd ze even af en dan pak jij je spullen en ren je het bos in.”, fluistert Aria zacht. Ik knik en doe een paar handige spullen in mijn rugzak. Onder andere nog wat verse prooi, drie flessen met water, een paar grote en kleine messen en mijn zalf. “Hé Aria, je moeder hielp toch jullie arts?,”, hoor ik Light zeggen en nog zonder op antwoord te wachten gaat hij verder, “John is gewond geraakt aan zijn been door dat rotjoch van district 6, doe er wat aan.” “Ik, euh, zal mijn best doen, mag ik de wond zien John?”, antwoord Aria. Ik heb ondertussen al mijn spullen bij elkaar gepakt en sprint richting het bos. Als ik daar achter een boom verscholen ben kijk ik naar de Hoorn of ze me gezien hebben. Dit is niet zo maar helaas zie ik wel het gewonde been van John uit district 3. Zijn hele onderbeen ligt open, ik vind het knap dat hij het überhaupt heeft gered om naar de Hoorn te komen. Ik verwacht niet dat hij het overleeft. De jongen uit Aria’s district is ook gewond, alleen minder erg dan John. De jongen uit district 6 was lekker bezig.