Aiden

Ik zoek een struik uit die dicht bij de Hoorn ligt, maar niet te dicht bij dat de Beroeps me zouden kunnen zien als ze deze kant op kwamen. Ik kijk naar de eekhoorn en vraag me af wat slim is, hem rauw opeten en de kans om infecties op te lopen of een vuur maken met kans dat de Beroeps het zien. Ik besluit het tweede te doen. Ik ga opzoek naar een paar stenen en gelukkig kan ik die snel vinden. Ik pak ook wat takjes en laat mijn rugzak achter bij mijn beschutte plek. Mijn mes, fles met water en eekhoorn neem ik wel mee. Veel verder weg controleer ik de omgeving en zet het vuur op. Dat gaat nog best moeilijk, maar uiteindelijk lukt het. Ik doe mijn eekhoorn op een lange tak en hang hem boven het vuur. Als hij gaar is doof ik het vuur en ga zo snel mogelijk weg van het kampvuur, hopend dat niemand het heeft gezien. Ondertussen is het avond geworden en is het al bijna helemaal donker, mijn eekhoorn is nog te heet dus laat ik hem nog even liggen en maak ik me klaar voor de nacht. Ik rol me in mijn deken en net als ik wil beginnen met eten hoor ik gekraak in de struiken. Het is iemand die zich niet goed in stilte kan verplaatsen. Ik hou mijn adem in, zodat deze persoon mij niet kan horen. “I… is er iemand?”, vraagt een stem. En helaas ken ik de stem. Het is Aiden die ook uit district 10 komt, als het iemand anders was geweest had ik hem vermoord, maar ik kan toch niet iemand vermoorden van mijn eigen district? “Iemand?”, gaat hij verder. Ik vraag me af wat ik moet doen, als ik tevoorschijn kom is er een kans dat hij me gaat vermoorden, maar als hij zo blijft roepen horen de Beroeps hem zeker, als ze dat nog niet gedaan hebben. Ik denk dat het eerste het makkelijkst is, want hij wil mij waarschijnlijk ook niet vermoorden. Aiden wil waarschijnlijk alleen hulp en wat eten, anders zou hij vast niet zo roepen. Of het is een truc, maar die gedachte zet ik van me af. “Psst, hier.” Fluister ik. “Wat?”, hij kijkt zoekend om zich heen. “Hierbeneden.” Antwoord ik geïrriteerd. Hij kijkt naar de grond en ziet me uiteindelijk. “Heather!”, hij lijkt opgelucht dat hij me ziet. Waarschijnlijk omdat hij weet dat ik hem niet zou kunnen vermoorden. Ik schuif een stuk op en gebaar dat hij kan komen zitten. “Wees stil,” zeg ik hem, “we zijn dicht bij de Hoorn.” Hij knikt en zet zijn rugzak af, hij heeft er dus ook een weten te bemachtigen. Hij pakt zijn deken uit zijn rugzak en gaat aan de andere kant van de struik liggen. “Waarom liep je zo te stampen en riep je om mensen? Wil je soms vermoord worden?” Ik ben misschien dertien en Aiden is zeventien, toch voel ik me nu de verantwoordelijke. “Ik ben verwond aan mijn been nadat de jongen uit district 8 me in de nacht probeerde te vermoorden. Ik vermoorde hem, vandaar het schot vannacht.”, hij stroopt zijn broek een beetje op en ik kan een diepe wond zien. “Ik riep om te kijken of iemand misschien wat water had om te drinken, ik kom de bergen niet op met deze wond.” Gaat hij verder. Ik pak mijn fles en geef hem aan hem. Aiden drinkt gulzig een paar slokken. “Heb je niets gekregen van je sponsors?”, vraag ik. Hij schud zijn hoofd. “Nog niets.” En precies op dat moment horen we het zachte getinkel van een parachute. Ik pak hem uit de lucht en geef hem aan Aiden. Als hij het opent is er een potje met zalf. Ik had ook niet veel anders verwacht, want Aiden was geclassificeerd met een score van 9. Hij smeert het op zijn wond en verteld dat het al veel beter voelt. “Deze nacht kan je hier blijven, maar morgen vertrek je.” Vertel ik hem. “Met die zalf zal je wond snel genezen en kan je makkelijk de berg op.” Aiden knikt en kijkt verlekkerd naar mijn eekhoorn. Ik was dat beest helemaal vergeten. “Die eekhoorn heb ik zelf gestolen,” ik open mijn tas en haal de laatste fruitstukjes eruit, “deze mag jij wel opeten.” “Dankjewel.” Ik mompel een graag gedaan en eet mijn eekhoorn op. Als ik hem opeet horen we het volkslied en verschijnt de jongen uit district 8. Daarna probeer ik te slapen, maar het lukt me niet. Ik blijf de hele nacht wakker voor het geval dat Aiden mij wel probeert te vermoorden. Ik denk aan mijn eigen classificatie. Ik rende de hele trainingszaal door en gooide met messen op de trainingspoppen. Alle messen waren raak, maar het zal er wel belachelijk uit hebben gezien. Een klein meisje met lang felblond haar en sproetjes dat supersnel rondjes rent en ook nog met wat messen gooit. Ik lach zacht als ik eraan terugdenk, ik vind het knap dat ze me alsnog een 7 hebben gegeven. Dat is hoger dan wat ik zelf had verwacht. Ik neem een slok water en probeer te slapen, maar dit lukt niet. Dit wordt een lange nacht. Als het eindelijk ochtend is zeggen Aiden en ik gedag en vertrekt hij richting de bergen. Ook ik vertrek iets verder weg, ik wil namelijk niet dat hij mijn schuilplaats weet.