Dead isn't dead without you<3 [3] TH

Een nieuw begin...
De wekker gaat. Ik wil de tijd smeken, slaan en betoveren alles om maar niet naar school te hoeven. Om te zorgen dat de tijd nooit vedder gaat. Om te zorgen dat ik altijd hier mag blijven. Helaas de tijd luisterd naar niemand en zal dat ook nooit doen. Net als ik.


Teleurgesteld kijk ik naar de te gave kleren in mijn kast. De roze allstars. Zwarte skineys en T-shirts met té gave printen erop. Ik weet dat ik mezelf opmerkingen op de hals haal als ik dat aantrek. Het is te voorspelbaar. Mensen zijn té zwartwit. Ik zucht pak een spijkerbroek uit mijn kast in combinatie met een grijs vestje. Na het douchen trek ik deze kleren aan en doe ik mijn haar in een strakke lage staart. Ik kom beneden waar ik mijn vader haastend en vloekend tegenkom. Als ik wat wil zeggen voel ik zijn droge lippen op mijn voorhoofd en hoor ik de woorden'Doei schatje'. Ik hoor de woorden wel maar ze dringen niet tot me door. Alsof hier de hele tijd niemand was. Alsof ik de hele tijd in de leegte stond. Ik zucht en kijk naar een zak met bolletjes en dan naar mijn buik. Te vet denk ik nbij mezelf. Als ik te dik word hebben ze nog een reden om me te pesten. Ook al is er nu helemaal geen reden ze kiezen gewoon iemand uit die het slachtoffer word. En de rest doet mee omdat ze bang zijn dat zij de volgende worden. Ik loop de deur uit zonder nog maar 1 seconde aan ontbijt te denken. Ik spring met tegenzin op mijn fiets en plaats de oordopjes van mijn I-pod in mijn oren. Dat is het enige lichtpuntje.. Muziek. Nouja en Tom en Bill zijn ook wel aardig. Een glimlach speelt op mijn mond als ik aan ze denk. De glimlach verdwijnd meteen als ik de school in zicht zie.

Mijn fiets verdwijnt boos in het fietsenrek. Ik loop naar binnen de verwijtende blikken negeerend. 'Je hoeft ons niet te negeren hoor'. Een 'grappige'leerling zorgt ervoor dat de mensen om me heen beginnen te lachen. Ik loop zo snel mogelijk naar binnen. Naar mijn kluisje. Ik haal diep adem mijn kluisje staat bij de drukste plek van de school. Hier komen alle popi gasten om anderen te vertellen over hun geweldige leven. 'He Lian' dat moet Justin zijn en ik rol onopgemerkt met mijn ogen. 'Wat zeggen we geen hoi meer?' En hij met zijn vrienden omsingelen me. Ik kan nergens meer heen. Zal ik het doen? Zal ik voor 1 keer in mijn leven mijn mond opentrekken? Zal ik voor 1 keer in mijn leven mezelf zijn. Nu moet ik het doen. Ik neem een hap lucht en draai me om mijn ogen staan vastberaden. Justin en zijn vrienden kijken verbaast toe. Nu gaat het gebeuren. Ik kan dit wel! Ik wil geen niemand zijn. Ik wil mijn mond opentrekken als ik onderbroken word. 'Mevrouw Sumatra zou u uw bezigheden met uw vrienden kunnen onderbreken en mij een moment van uw tijd gunnen. Het is erg belangerijk'. De schooldirectrice en ze heeft Justin en zijn aanhangsel net mijn vrienden genoemd. Ik kijk naar Justin die zijn best moet doen zijn lach in te houden. 'ja ik kom eraan mevrouw van Hout'. En ik volg de oude vrouw. Één laatste keer draai ik me om naar de plek waar ik net voor mezelf wou opkomen. Justin en zijn vrienden lachen als hyena's.

Ik richt me weer op mevrouw van Hout. 'Zo we zijn er' zegt ze als ze een deur voor me openhoud'Ik loop naar binnen. 'Alsjeblieft neem toch plaats' en ze wijst naar een stoel. Vooorzichtig ga ik zitten terwijl mevrouw van Hout neerplofd op de veel gemakkelijkere stoel achter haar bureau. 'Nou daar zitten we dan he Lian?'. Ik probeer te lachen maar ben nog steeds op van de zenuwen van net. 'Laat ik maar meteen ter zake komen. We hebben je goed besproken met de vergaderingen. Eigelijk hebben we een hele middag aan je besteed.'De vrouw lacht. Ik kijk haar alleen ongeloofwaarig aan. Een hele middag aam mij? Waarom dan ik gedraag me toch altijd goed? Toch? Mevrouw van Hout ziet mijn gezichtuitdrukking en steld me gerust. 'Rustig maar kind het is positief' Deze woorden maken me alleen maar zenuwachtiger. 'Ik laat je niet zo in de stress zitten hoor'. Dat is je geraden taart!'We hebben je cijfers en gedrag eens goed bekeken en zijn bang dat dit een beetje te makkelijk voor je is. Je bent zo goed bezig!' Ze neemt diep adem alsof ze me wil vertellen dat ik ontslagen ben. Wacht ik werk hier nieteens! 'Daarom zijn wij tot de conclusie gekomen dat jij het beste naar Havo kan. Ben je het daarmee eens?' WAT moeten ze dat nog vragen super dan kan ik betere opleidingen zoeken en heb ik eindelijk niet maar van die saaie stof waar ik toch niks van leer. En dan word ik vast niet meer als nerd gezien. ' Ja heel graag bedankt'. Mevrouw van hout kijkt me verbaast aan 'Maar er zit wel een maar aan'. Dat moest ze niet zeggen de zenuwen gieren weer door mijn lijf. 'We moeten je helaas overplaatsen naar onze andere locatie het is wel dichtbij maar hier kun je geen Havo doen. Zou je dat willen je zou al je vrienden moeten verliezen'. Het komt als een schok bij me aan. Een nieuwe school. Een beter niveau. Nieuwe mensen. Een nieuwe start om te laten zien wie ik echt ben. Een nieuw begin. Ik heb zin om die vrouw dood te knuffelen. Blijf rustig. Ik zet een grote glimlach op'Ik heb dat over voor een nieuwe studie. Heel erg bedankt mevrouw van Hout.'. Mevrouw van Hout lacht opgelucht. 'Veelsucces na deze week is het vakantie na de vakantie kan je op je nieuwe school terecht'. Ik loop de kamer uit en draai me nog om. 'Bedankt mevrouw van hout'....