Part 14.

Ik zit aan de tafel met mijn hoofd in mijn handen. Wachtend op enig teken van leven, op mijn ouders. Eigenlijk wil ik er niet aan denken. Maar mijn gedachten blijven steeds weer gaan.
Aan het eind van elke gedachte denk ik aan Nick.
Frankie komt op me af en gaat naast me zitten. ‘Gaat het, Norah?’vraagt hij lief.
Ik kijk hem aan. Zijn bollen wangen hebben een gezonde roze kleur, zijn ondeugende ogen staan bezorgd en zijn bruine krullen zitten wild. Ik ga met een hand door zijn haar.
‘Ja, het gaat wel.’ Ik probeer dapper te klinken.
‘Ja mag het wel tegen me zeggen als het niet gaat, hoor,’zegt hij slim.
Ik zwijg en kijk weg. Hij lijkt zoveel op..
‘Nick komt terug.’ Ik kijk Frankie direct aan. ‘Hij heeft me donderdagochtend beloofd dat hij terug zou komen.’
Ik glimlach slap. ‘En dan houdt hij zich aan zijn belofte.’ Ik ken Nick zó goed.
Frankie kijkt me nog steeds aan. Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd. ‘Dus, het komt goed,’stel ik zijn woorden vast.
‘Altijd,’knikt Frankie moedig. Dan glijdt hij van zijn stoel en laat me alleen achter aan de tafel.
Ik kijk hem ietwat verdrietig na. Het is een schat.

Ik schrik op als ik geklop op de deur hoor. Even denk ik dat het de roomservice is, maar dan hoor ik de stem van mijn moeder.
Samen met Paul en Denise loop ik de gang in. Paul opent de deur, terwijl ik halverwege de gang stil ben blijven staan, naast Denise. Ze geeft een kort kneepje in mijn schouder ten teken dat het wel goed komt.
Als ik mijn moeder zie zak ik als een pudding in elkaar. Ik loop haar af en val haar in de armen. Ik snik met lange halen, zonder een traan te laten rollen.
‘Meisje toch. Ons meisje,’sust ze me. Ze drukt twee stevige kussen op mijn wangen. Als ze zich losmaakt uit de omhelzing kijkt ze me diep in mijn ogen. ‘Lieverd toch,’zegt ze enkel.
Ik snif en val dan mijn vader in de armen. Hij omhelst me met één arm en geeft me een kus op mijn haar. Daarna begroeten ze Denise en Paul beleefd. Die ontvangen hen met open armen.
‘Kom verder,’zegt Denise vriendelijk.
Ik sjok achter hen aan. Nu zullen ze de hele familie Jonas ontmoeten, maar onder deze omstandigheden had ik het liever niet gewild..
‘Zal ik koffie bestellen?’vraagt Denise als een echte gastvrouw.
‘Graag,’knikt mam. Ik bestudeer haar gezicht. Ze lijkt wat magerder. Haar blode haar zit in een knot en ze draagt een lange jas van een bijzondere stof dat zoiets als kasmier zal zijn. En waarschijnlijk zal haar tas van Louis Vuitton zijn. Ik snuif kort en probeer te glimlachen.
‘Mam, pap, dit zijn Kevin, Danielle, Frankie, Amy en Joe,’stel ik mijn vrienden voor aan mijn ouders. Ze schudden iedereens hand met een vriendelijke glimlach.
‘Dus, dit zijn ze,’glimlacht mijn moeder. ‘Degene waarover Norah praat alsof het goden zijn.’
‘Nou, wat u nog niet wist..’grapt Joe.
‘Ga gerust zitten,’zegt Paul tussendoor. Dat doen mijn ouders. Ze zijn blij me de koffie die Denise ze overhandigt.
‘Hoe was jullie reis,’vraagt die,
Ik luister met een half oor naar de klaagzang van mijn moeder over de vliegmaatschappijen van tegenwoordig. Daarna begint ze over grappige dingen die gebeurd zijn toen ik weg was.
Mijn vader maakt het nog erger door dingen aan mijn vrienden te vragen ‘Norah vertelde dat jij, Kevin er goed bent in schaken, klopt dat?’ hij blijft alle dingen die ik gezegd heb checken.
Ik ril en voel me leeglopen. Alles stroomt wegnaar een afvoerputje. Ik vraag me af wanneer die verstopt begint te raken.
‘Gaat het, Norah?’vraagt mijn moeder dan plots. Mijn vader stopt middenin zijn verhaal.
Ik kijk haar niet aan. ‘Nee.’
‘Hoe heb je geslapen? Je lijkt erg mager, lieverd. Eet je wel genoeg?’
Ik zwijg even. ‘Ik heb verschrikkelijke gedroomd en eten kan ik niet.’ Ik kijk mijn moeder aan en schrik bijna van haar bezorgde blik.
‘Doet het pijn?’vraagt ze half fluisterend. Ik hor de oprechtheid in haar stem.
‘Ja, heel erg. Weet je hoeveel pijn het doet als je een velletje bij je nagel hebt en die lostrekt?’ Mijn moeder knikt begripvol. ‘Zo voelt het. Maar dan duizend keer erger omdat er een stuk van mijn hart is afgescheurd. Omdat er een stuk van mij mist.’
Mijn moeder slikt. ‘Dat begrijp ik lieverd. Dat moet verschrikkelijk veel pijn doen.’
‘Het bloedt, mam.’ Mijn stem slaat over. ‘Het voelt alsof ik doodbloed.’
‘Lieverd toch.’ Mijn moeders stem is zo vol liefde dat ik mijn snikken niet kan bedwingen. Ze staat op en loopt naar me toe. Haar omhelzing is van goud. Het maakt zoveel goed.. Ik voel me als een klein kind dat bij haar moeder schuilt. Het voelt zo goed.
Ze wiegt me heen en weer. ‘Het spijt me zo. het spijt me echt verschrikkelijk. Ik wou dat ik zoveel meer kon doen. Maar ik weet dat het soms juist beter is om niets te doen.’ Mijn moeders woorden verdwijnen in mijn haar. Ik verstop me onder haar armen. Mijn hoofd ligt tegen haar borst. En ik voel me eindelijk weer iets veiliger en geborgen.