Je bent toch geen tapijt ?

Hij had in de eerste twee lessen geen enkel woord gezegd. Hij had zich op de allerlaatste rij gezet vlak achter mij. Ik voelde zijn ogen in mijn rug. Zo subtiel probeerde mogelijk probeerde ik naar hem te kijken, door zijn gedaante op te vangen in de weerspiegeling van het raam. Ik draaide mijn hoofd zachtjes naar links en zag hem geboeid naar het bord kijken. Toen ging er precies en signaal bij hem af en keek recht in de ogen van mijn spiegelbeeld. Ik schrok van de beweging die hij plots maakte en liet mijn geodriehoek vallen. Toen ik me naar beneden boog om hem op te rapen zweerde ik hem een zucht te horen slaan.


Na het tweede les uur propte hij zijn boeken in zijn boekentas. Victor stapte opdat moment hem af ‘Dus gij zijt de nieuwe.’ De nieuwe keek op en ik zwoer dat hij Victor eerst goed opnam. Zijn ogen flitsten van de ene naar de andere kant. ‘Blijkbaar.’ antwoorde hij dan. Ze schudde elkaar de hand en toen stapte Victor weg. Hij ging bij de andere jongens ‘Hij zegt niet erg veel.’ rapporteerde hij aan de leider van hun groepje: Quinten. De grootste klootzak van onze klas. Mijn tactiek was om het gewoon te negeren wanneer ze iets gemeens zeiden.

Benjamin had zijn oren gespitst en had het duidelijk ook gehoord. Ik dacht dat hij verdrietig ging zijn of op zijn minst boos maar in de plaats daarvan verscheen er een kleine grijns op zijn gezicht. Iedereen was al naar de speelplaats gegaan,maar ik raapte al mijn moed bij één en stapte op hem af. ‘Hey, ik ben Kasper.’ Hij draaide zich om en keek me met een warme glimlach aan. ‘Hey, ik ben Benjamin.’ Hij zette zijn boekentas op zijn rug. Het was één van de grootste boekentassen die ik ooit had gezien. ‘Wat zit daar allemaal in', vroeg ik. Benjamin glimlachte ‘Nou ik had mijn lessenrooster nog niet gekregen dus heb ik alle schoolboeken mee genomen die ik maar kon vinden. Er zit ook een EHBO doos in en plakband, een doosje waterdichte lucifers, een perforator, touw en een nietjesmachine en nog een paar dingen.’ Ik lachte want dacht dat hij een grap maakte.

Zijn gezicht vertlede me daarentegen dat hij het meende. Ik voelde me lichtjes blozen. ‘Waarom?’ was het enige dat ik uit mijn mond kreeg. ‘Nou , je kunt nooit te veel voorbereid zijn.’ We grinnikten beide. ‘Ik zal je de speelplaats laten zien.’ Hij volgde me. We gingen door de grote glazen deuren die naar buiten leidden. Ik had mijn sjaal in mijn zakken gestoken. Natuurlijk moest één van de jongens daar weer een opmerking over geven. ‘Kapser, zijn we zwanger geworden in de vakantie.’ Ik negeerde het, maar Benjamin niet ‘ Nee dat is hij niet. Dat zijn, zijn goede manier die zich laten zien. Kunnen we van jou niet zeggen, hé Jochem.’

Iedereen staarde hem met open mond en ogen aan. Hij hief zijn kin omhoog en stapte mijn richting uit. Ik slikte en ging naast hem lopen. We kwamen tegen het hek te staan dat zich aan de overkant van de speelplaats bevond. ‘Oké, wat was dat daar net?’ vroeg ik direct tegen hem. ‘Opkomen voor een ander.’ zei hij geïrriteerd. ‘Ik loop zulke mensen al mijn hele leven te negeren en dat lukt prima zonder dat een ander zich ermee bemoeit.’ siste ik. Hij keek me in mijn ogen aan ‘Dan is het tijd dat dat veranderd. Ben jij een tapijt ofzo. Ik denk het niet hé. Je moet niet zo over je laten heen lopen.’ Kaatste hij terug. Het besef viel plots dat hij het voor mij het gedaan. ‘Sorry, ik wil gewoon niet nog meer problemen met die jongens.’ Benjamin knikte en zei dat hij het begreep. Hij stak zijn oortjes in zijn oren en haalde een doos met koekjes uit. Hij glimlachte naar me “Zoals ik zei ,altijd, op alles voorbereid.’ We lachten en hij bood me een koek aan die ik gretig aan nam. We praten nog wat over de geschiedenis van de school (waar ik bijna op elke vraag moest zeggen dat ik het niet wist) en gingen daarna naar chemie. We namen ons gerief en gingen naar binnen.

‘Goedemorgen allemaal, ik heb een nieuwe cursus mee maar er zitten nog geen gaatjes in dus doe er voorzichtig mee.’ Benjamin, die toevallig nog een plaats achter mij had kunnen krijgen, haalde zijn perforator uit en maakte gaatjes in zijn blaadjes. Hij gaf het door aan mij maar er zat ook een briefje bij. 2-0. Ik lachte en deed ook gaatjes in mijn bundeltje. Ik gaf de perforator door , die ondertussen al heel wat belangstelling had gekregen van de andere leerlingen. De leerkracht begon tegen Benjamin te spreken ‘Dus Benjamin, jij komt van een andere school zegt ionofoor of ionogeen je iets?’ ‘Nee, meneer.’ Meneer Cuypers keek een beetje teleurgesteld. ‘En oxidatie?’ vroeg hij hoopvol. Benjamin schudde van niet. Quinten kon het niet laten om er een opmerking over te maken. ‘Wat leren ze je dan wel op die school, een grote mond op zetten?’ Het was duidelijk dat hij Benjamin ging terug nemen voor het voorval van op de speelplaats. De hele klas trok grootte ogen op en de spanning begon te stijgen. Ik keek naar Yves , één van mijn vrienden, en die keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Benjamin. ‘Nee, les geven in grote mond opzetten laat ik over aan jouw vader.’ antwoorde hij. Quinten wou al iets terug roepen maar Benjamin was hem al te snel te af. ‘Op mijn school leerden we met elkaar omgaan. Het maakte niet uit , uit welke cultuur je kwam of wat je ouders deden van werk. Iedereen werd geaccepteerd. In chemie leerden we welke stoffen heel schadelijk konden zijn voor het menselijk lichaam en waar we ze konden vinden, hoe we gifstoffen konden herkennen, welke stoffen heel hard met elkaar reageren en welke zuren die door welk materiaal heen kunnen bijten.’

De leerkracht keek redelijk van slag gebracht en uiteindelijk zei hij dat Benjamin altijd bij hem terecht kon voor bijlessen en vragen. De les ging verder terwijl er tussen de leerlingen heel de tijd heen en weer werd gekeken. Het was al snel duidelijk dat niemand eigenlijk opletten maar meneer Cuypers ging toch verder met de les. Toen die eindelijk gedaan was bleken we studie te hebben voor frans. We gingen naar de studie zaal en ik ging aan een tafel zitten naast Benjamin. Ik haalde mijn wiskunde boek uit en begon het hoofdstuk al samen te vatten dat we vandaag hadden gezien. Benjamin haalde een dik tekenboek uit zijn schooltas. Het was duidelijk al een paar jaar oud wan de kaft zou het niet lang meer volhouden. Hij begon te tekenen. Ik wist eerst niet wat het was maar toen het bijna klaar was zag ik dat het een soort van zwaard was. ‘Weet je dat het slecht is voor je nek is om het heel de tijd in een gebogen positie te houden.’ fluisterde hij. Zijn ogen bleven op zijn blad gericht en zijn mond bewoog nauwelijks, maar hij had duidelijk door dat ik mee aan het kijken was. Ik draaide mijn stoel nu naar hem toe. ‘Wat is het ?’ Hij glimlachte maar bleef naar zijn blad kijken en tekende wat betere details. ‘Een koseph. Een Egyptisch lang zwaard. Het heeft een scherpe punt, en met de krom kan je gemakkelijk andere zwaarden pareren. Je moet wel op je balans letten als je het hanteert want het is een zwaar wapen.’ antwoorde hij. Hij bleef oogcontact vermijden en bleef tekenen. Het was voor een moment stil en omdat ik zelf niet goed was in gesprekken te starten concentreerde ik me gewoon weer op mijn werk.