8.2 Apotamkin onthuld

Vanaf boven keek ik op haar neer. Een glimlach verscheen om haar mond en die veranderde weer snel in verbazing en andere dingen. Ik kon niet pijlen wat ze dacht, maar ik moest het haar zelf vertellen.
Ik sprong van de eerste verdieping geluidloos achter haar. het leek niet alsof ze me hoorde en ik glimlachte.
‘Dus als dit waar is zijn de Cullens vampier’, hoorde ik haar zachtjes mompelen.
‘Dat is zo’, zei ik. Het meisje schrok zich rot en ze sprong zowat van haar stoel af. Ze stond op en ze draaide zich naar me om. In haar ogen kon ik niet precies zien wat ze dacht.
‘Ben je bang?’ vroeg ik. Ik zag twijfel in aar ogen, maar uiteindelijk schudde ze van nee.
‘Wat deed je bij Isabella?’ vroeg ik.
‘Isabella is mijn grootmoeder Edward’, zei ze. Ik schrok, dit had ik niet verwacht. De twee vrouwen leken heel erg op elkaar, maar die link had ik nooit gelegd.
‘Geschrokken Edward?’ vroeg ze geamuseerd. Ik grinnikte en ik planten mijn armen aan de weerszijden van haar. ik snoof haar geur op en ik moest me beheersen.
‘Ik ben niet bang hoor’, fluisterde ik, ‘dat moet jij zijn.’
Het meisje ging sneller ademen, maar in haar ogen zag ik dat ze me uitdaagde. ‘Probeer me maar bang te maken’, fluisterde ze. Ik glimlachte. ‘Maar mag ik ondertussen een paar vragen stellen?’
Ik knikte en ik dee mijn armen over lekaar. Ze liep va me weg en door de boekenkasten. Ik liep haar achterna.
‘Dus je bent een Apotamkin’, concludeerde ze.
‘We noemen onszelf liever vampiers’, zei ik. ‘Jaagt dat je angst aan?’ Liever wilde ik dat dat niet zo was.
‘Nee, ben je dezelfde Edward als uit Twilight?’
‘Ja, zelfde persoon en dingen die in het boek staan zijn meestal wel waar’, moest ik met spijt zeggen. Dat boek had mijn leven en die van mijn familie verpest.’
‘Je haat het boek, hè?’ vroeg ze. Ze bleef stil staan bij een schilderij waar je een bos zag. In het midden stond een meisje in het wit. Ze leek heel veel op het meisje en waarschijnlijk was ze het ook.
‘Ja, ik haat het boek’, beantwoorde ik haar vraag. ‘Het boek is niet naar waarheid geschreven, de gebeurtenissen hebben nooit plaatsgevonden. Ik denk ook dat ik nooit zo zou reageren.’
‘Ooh’, was het enige wat uit haar mond kwam.
Ik ging achter haar staan en ik haalde haar haar weg uit haar hals. Ze sidderde, maar bewoog niet. Ik snoof de geur van haar haar op en ik voelde mijn handen trillen. Met mijn lippen ging ik over haar hals. Ik zag dat ze haar ogen dicht had en een glimlach om haar mond had.
Ik glimlachte en ik duwde haar lichaam tegen die van mij aan.
‘Angela’, fluisterde ik tegen haar huid aan. ‘Laat me stoppen.’
‘Dat kan ik niet’, hijgde Angela.
‘Doe het’, zei ik hard terwijl mijn lippen nog steeds over haar hals ging. Ik proefde haar huid met mijn tong en sidderde van genot. Zowel lichamelijk genot als het genot om te weten dat ze overgeleverd was aan mij.
Angela’s hand ging langs mijn nek en haar vingers had ze in mijn haar. Ze draaide zich naar me om en ik keek in haar ogen.
‘Zwart’, fluisterde ze met een glimlach en haar hand legde ze op mijn wang. Ik voelde haar warmte en ik deed mijn ogen dicht haar warmte was aangenaam.
‘Ga bij me weg’, fluisterde ik.
‘Laat me dan los’, fluisterde ze terug en toen pas merkte ik dat ik haar in mijn armen hield.
Ik liet haar los en stapte de schaduw in tussen de boekenplanken. Angela stond er alleen en het leek niet alsof ze wist wat ze moest doen.
‘Ik ga afsluiten, dus je moet vertrekken’, zei ze. Ze liep om me heen naar de computer. Ik liep achter haar aan en ik keek hoe ze afsloot.
‘Ik rijd je wel naar huis’, zei ik, ‘dan weet ik zeker dat je veilig bent.’
‘Is goed’, zei Angela. Ze pakte haar spullen en we liepen smane de bibliotheek uit. onderweg haalde ik stiekem de sleutel uit haar jaszak. Angela ging de bibliotheek afsluiten en ik ging alvast in de auto zitten met een glimlach keek ik naar haar.