HOOFDSTUK 38 – Geesten

De reading was afgelopen en Carlisle keek naar mijn pols. ‘Ik snap niet hoe dit kan’, mompelde hij en hij deed een soort van gel op mijn pols. Het was heerlijk verkoelend.
‘Het is geestenvuur, geen gewoon vuur’, zei ik en Carlisle keek me glimlachend aan.
‘Nu nog wat verband omheen en dat kan je er morgen vanaf halen’, zei hij. Ik knikte en ik haalde diep adem. De reading van vandaag koste heel veel energie. Het was ook een emotienele reading geweest. Alice, Rosalie en Esmé waren gaan huilen en Edward zag er ook niet goed uit. En iedereen, maar dan ook iedereen, was stil en rustig en ze hadden het geduld om op mijn tekens te wachten. Ik heb wel eens gehad dat de familie daar geen geduld voor had.
Ik stond op en ik keek naar de kaars die als enige nog brandde. Jasper was te vergeefs aan het proberen om hem uit te blazen. Waarom hij niet wilde worden uitgeblazen wist ik ook niet. Ik wist wel dat er heel veel energie in die kaars zat.
Ik liep op de kaars af en ik raakte hem voorzichtig aan. Ik voelde de energie door mijn lichaam stromen en ik was gelijk minder moe. Ik blies de kaars uit en Jasper keek me ongelooflijk aan. Ik haalde mijn schouders op. Wat moest ik hier bij zeggen, dat de geest bezeten was door iets of toch maar een smoes verzinnen.
‘Kom, ik breng je naar huis’, hoorde ik Edward achter me zeggen. Ik knikte en pakte mijn tas. We liepen samen naar zijn auto. Ik stapte in en ik leunde naar achteren en deed mijn ogen dicht. Het is een vermoeiende dag geweest.
Ik keek naar Edward die er nog steeds niet goed uitzag. Ik legde mijn hand over de zijne, die op de versnellingspook lag. Ik kneep er zachtjes in en Edward glimlachte. Hij bracht onze handen naar zijn mond en hij gaf licht een kus op mijn hand. Toen rook hij er aan, maar hij deed niks. Met een vinger ging ik langs zijn wang.
‘Dank je wel’, zei Edward.
‘Waarvoor?’ vroeg ik.
‘Omdat je dit hebt gedaan’, zei Edward. ‘Het zou vast niet zo makkelijk voor je zijn geweest. Ik snap nog steeds niet dat je dit leuk vindt.’
‘Het hoort bij mijn gave Edward’, zei ik. ‘Ik moet zo wel geesten als mensen helpen om het verdriet te verwerken of om dingen op te lossen. Het mooiste van alles is dan als de familie je dankbaar zijn, als de geest naar het licht gaat en ik een klein stukje van de hemel kan zien.’
‘Heb je wel eens een geest gezien die naar de hel ging?’ vroeg Edward
‘Nooit’, zei ik. ‘Meestal gaan de zielen meteen naar de hel en hebben de geesten geen tijd om te beseffen dat ze dood zijn.’
De auto stond stil. We stapten uit en we liepen naar mijn voordeur. Daar gaf Edward me nog een lange tongzoen. De zoen was speciaal. Ik kon voelen dat Edward zich inhield en ik wist zelf ook dat ik me inhield. Ik wilde Edward overal aanraken, maar dat kan niet op straat. Jammer genoeg.