Survivalen in de tuin van

Dit kon niet, ik moest aan het hallucineren zijn.
Louis! Wat deed híj hier in 's Asgardsnaam?
Na een paar seconden van pure verbijstering, zag ik hoe hij helemaal uitgeput ineenzakte. Natuurlijk! Als ik al zo moe werd van dat hele eind lopen, hoe moest het dan wel niet zijn voor iemand zonder conditie.
In de paniek vergat ik mijn vermoeidheid en rende naar hem toe. Hij zag er echt slecht uit, en dan bedoel ik ongezond want op zijn piekfijne kleren en haar was niets aan te merken. Alleen was zijn gezicht lijkbleek en zag hij eruit alsof hij ieder moment kon overgeven.
Ik probeerde te bedenken wat ik nu moest doen. Ik kon Louis hier moeilijk zomaar achterlaten en zeker niet in deze toestand, maar zelf had ik ook nog een queeste te vervullen die zo al lastig genoeg was. Dit blok aan mijn been kon ik er echt niet nog eens bij gebruiken.
Ik besloot hem naar de dichtstbijzijnde beschutte plek te brengen, daar zou ik dan wel verder zien wat ik moest doen.
Voorzichtig tilde ik hem op en legde hem over mijn schouder. Louis was zwaarder dan hij eruit zag, zeker nu hij ook nog eens bewusteloos was.
Moeizaam strompelde ik verder. Jammer genoeg wist ik dat ik met het extra gewicht op mijn schouders nooit in één dag van Thrudheim af zou geraken nu ik zo uitgeput was, maar hoe verder van Bilskirnir weg, hoe beter.

Eindelijk bereikte ik een stukje struikgewas dat geschikt leek voor een kamp. Tussen de hoge struiken was een klein open plekje waar takken boven hingen. Opgelucht legde ik Louis op de grond terwijl ik nu pas merkte hoe verschrikkelijk zwaar hij had gewogen en plofte mijn rugzak naast hem neer. Met een licht gevoel op mijn schouders zocht ik takken om ons geïmproviseerde kamp toch iets beschutter en comfortabeler te maken. Voor Louis legde ik een stapel bladeren onder zijn hoofd als kussen en nam zelf mijn rugzak. Eerst haalde ik er nog een deken uit en legde het over Louis heen. Zelf kon ik tegen meer en was ik hier beter op voorbereid. Louis' kleren zagen er immers wel chique uit, maar warm was anders.
Doodmoe liet ik me uiteindelijk neervallen op de plek waar ik voor mezelf alle takjes had verwijderd en viel in een diepe, droomloze slaap.

Tegen de tijd dat ik uitgerust was, kwam de zon alweer op. Louis sliep nog diep dus ik liet hem nog even liggen. Voor de komende dagen zou hij sterk en uitgerust moeten zijn. Intussen ging ik op de uitkijk zitten terwijl ik een boog maakte. Niet dat ik hem echt nodig zou hebben, maar het was goed om de tijd mee te verdrijven. En de zoon van Apollo zou er beter mee overweg kunnen dan met de bijl die hij meesleurde.
Na enkele minuten hoorde ik geritsel achter me in de struiken. Ik trok mijn mes en draaide me in een flits om. Daar keek ik in de doodbange ogen van Louis. Beschaamd stak ik het mes weer weg terwijl ik mompelde: "Sorry, reflexen."