Hoofdstuk 6

De tribute van District 4 zag er heel gevaarlijk uit, en dat was ze volgens Yolanda ook. Deze tribuut maakte het meeste kans op de overwinning, bij haar moesten we volgens mijn mentor allebei uit de buurt zien te blijven als we langer dan een paar uur wilden overleven. Dramatisch kuste het meisje, Mystee Silaneas, haar vriendin die naast haar stond. Terwijl Yolanda maar bleef benadrukken hoe gevaarlijk zij was, beende Mystee met geheven hoofd door de menigte die bijna angstig voor haar uiteenweek.
Hierna gebeurde er iets vreemds, of toch voor D4.
Er was geen vrijwilliger. Blijkbaar had niemand dit zien aankomen, want de districtbegeleider leek even de kluts kwijt, maar toen Yoland de naam van de getrokken tribuut zei, Ocean Rivers, werd het me duidelijk. Er hadden de voorgaande jaren al een aantal Rivers meegedaan. Deze jongen had zich dus waarschijnlijk sowieso aangeboden, ik zou hem dan ook gewoon als een Beroeps moeten beschouwen.
Toen ik net zijn naam in de juiste kolom geschreven had en weer naar het scherm wilde kijken, hoorde ik plots vlak naast mijn oor een stem: "Wat is dat?" Ik schrok en keek op, maar kalmeerde een beetje toen ik het nieuwschierige gezicht van Capra zag terwijl ze naar mijn blad keek. Ik verbaasde me erover dat ze het niet wist, de hele streek sprak er immers over, maar dit domme kind luisterde waarschijnlijk enkel als het over die stomme geite van haar ging. Ik besloot dat ik het haar even goed kon proberen uit te legen, al zou ze er waarschijnlijk toch niets van begrijpen. Ik moest alleen een beetje op mijn woorden letten want ik wist zeker dat Yolanda met één oor meeluisterde en me er zeker mee zou confronteren als ik liet doorschemeren dat ik, zoals iedereen beweerde, gewoon gebruik maakte van de naïviteit van mensen.
"Dit zijn Chinese sterrenbeelden," legde ik het simpel uit, "hiermee voorspel ik de toekomst." Ik sprak iets trager om zeker te zijn dat ze het kon volgen, maar Capra leek het niet te merken.
Ondertussen was Selma alweer helemaal enthousiast: "Inderdaad!" Ik zuchtte, dit had ik kunnen zien aankomen, maar Selma ging vrolijk verder: "Zo weet hij bijvoorbeeld elk jaar weer ongeveer de leeftijden van de tributen, is dat niet ongelooflijk? Ik heb mij er dankzij hem zelfs op kunnen voorbereiden dat jullie zo jong gingen zijn. Het was nog steeds een verrassing dat er een twaalfjarige was, maar stel je voor dat hij er niet geweest was. Natuurlijk moet alles wat hij weet geheim blijven want als iedereen in het Capitool dit zomaar te weten zou komen, zouden de weddenschappen helemaal in de war gestuurd worden. En natuurlijk zijn er in het Capitool ook mensen die dat schrijven, maar meneer Cooper hier is de enige waarvan ik weet in de districten.," toen wendde ze zich naar mij: "Als je de Spelen wint, moet je daar echt mee verder gaan. Elk degelijk tijdschrift in het Capitool heeft ook horoscopen, sommige zijn heel moeilijk te verstaan en anderen zijn minder gedetailleerd, maar wel duidelijk en dan heb je er nog zoals..." "Mag ik verdervertellen?" onderbrak ik haar. Ze sloot snel haar mond en keek me weer met die blik vol respect aan. Het bleef toch grappig hoe sommige van die Capitoolmensjes naar me opkeken, enkel omdat ik blaadjes onzin schreef. Gelukkig redde Capra me uit deze ongemakkelijke situatie door verder te vragen: "En wat zijn die dieren dan?" Zoals ik al had verwacht, hield ze het simpel zodat ik mijn vaste praatje kon houden. Ik begon over onszelf zodat het niet zou opvallen dat ik op automatische piloot een uitleg vol halve waarheden en dikmakerij deed. "'Dat hangt af van het jaar waarin je geboren bent. Jij bent bijvoorbeeld een geit, en ik een slang," begon ik. Ik stond klaar om al haar vragen ontwijkend te beatwoorden, maar vanaf dat ze het woord geit hoorde, was al heer consentratie plots verdwenen en begon ze euforisch te glimlachen, terwijl ze duidelijk haar best deed om ons niet te laten zien hoe blij ze was, wat jammerlijk faalde.
Ik moest glimlachen om haar enthousiasme, het verbaasde me elke keer weer hoe naïf mensen konden zijn. Eigenlijk was ik een soort goochelaar, bedacht ik, ik maak gebruik van de dommigheid van anderen om het te laten lijken alsof ik iets bovennatuurlijks kan, ik veroorzaak een kortsluiting in hun miezerige hersentjes. De Woordengooghelaar, besloot ik. Dat klonk eigenlijk best goed.

Ik werd wakkergeschud door de schelle stem van Selma die me een vraag stelde. Ik antwoordde vaag, want ik had niet eens gehoor wat ze zei. Ik ging verder met praten, ook al wist ik dat Selma de enige was die luisterde, terwijl ik me weer probeerde te concentreren op de boetes. Ik zag nog net hoe een meisje dat er op het eerste gezicht relatief ongevaarlijk uitzag, onhandig haar bril opving die net van haar neus gevallen was. Volgens Yolanda heette ze Carden Marisol en was ze 15.