Hoofdstuk 5

Als tweede kwam een arrogante, blonde jongen in beeld. Hij zag eruit als een typische beroeps, zelfs bijna een karikatuur. Met zijn zelfverzekerde uitdrukking en het plezier waarmee hij zich aanbood, was hij zelfs voor een D1 vreemd. Het leek alsof hij zich niet realiseerde dat hij ook kon doodgaan. Uit Yolanda's uitleg kon ik opmaken dat hij Pracht Evans heette en een doorsnee beroeps was. Op het einde, toen het publiek applaudisseerde, moest ik zelfs moeite doen om mijn lach in te houden, normaal gezien lach ik niet snel, maar hij zag er zo belachelijk uit terwijl hij vrolijk naar het amper enthousiaste publiek zwaaide alsof hij een ster was. Het was overduidelijk dat zij hun hoop vooral op de dochter van een van hun vorige helden gevestigd hadden.

De volgend die we zagen was Nina Wolters van District 2. Zij stelde zich tenminste niet zo aan als de meeste tributen uit haar district, dus ik besloot dat ze voor een beroeps best meeviel. Ik schreef haar naam bij op mijn lijstje en wachtte op de rest van de uitleg. Tot mijn verbazing zei Yolanda niets meer dan dat we haar niet moesten onderschatten, wat volgens mij betekende dat ze relatief ongevaarlijk was.
Haar districtgenoot, die Lukas Atmey bleek te heten, was het schoolvoorbeeld van een macho en aandachtszoeker. Hij stond letterlijk handkusjes de menigte in te blazen terwijl hij trots pronkte met zijn littekens. Ik durfde te wedden dat hij deze morgen uren voor de spiegel had gestaan om al die gel in zijn haar te smeren (en dan stond het nog steeds niet perfect in model) en strategisch dat witte mouwloze t-shirt had gekozen om zijn spieren beter te doen uitkomen. De Beroeps jongens van dit jaar waren niet echt veelbelovend, eerder belachelijk en overenthousialt. Toen we eindelijk van zijn arrogantie verlost waren, kwam District 3 in beeld. Het geschrokken meisje dat haar plant liet vallen - arme plant - en bibberend haar hand opstak, vormde een schril contrast met de beroeps. Aarzelend liep ze naar voren terwijl een ander meisje dat naast haar stond nog snel de plant weer in haar handen duwde. Toen ze het podium opklom, struikelde het arme kind en ik moest moeite doen om mijn lach in te houden. En het was nog niet gedaan, want toen de jongen getrokken werd, hadden ze eerst de verkeerde beet. Die moest ook de schrik van zijn leven gehad hebben.
Uiteindelijk vonden ze toch de juiste, een jongen met halflang haar en een jurk die naar voren werd geduwd door de vredebewakers. Hij negeerde de escorte straal en staarde recht in de camera. Ik wierp even een blik opzij en zag Selma vreemd ongemakkelijk naar het scherm kijken. Dit zouden nog interessante spelen kunnen worden, dacht ik glimlachend. De jongen (of dat veronderstelde ik toch) op het scherm duwde zelfs de microfoon weg van zijn hoofd. Ik glimlachte subtiel, ik mocht hem nu al.
Nadat ik zijn naam, Casio Babylon, in de juiste kolom had geschreven, zapte Yolanda alweer verder, terwijl haar gezicht betrok.