Chapter eightteen

Ik werd teruggetrokken uit de duisternis. Ik knipperde met mijn ogen tegen het zonlicht dat binnen kwam stromen. Iemand had de gordijnen opengedaan. Ik deed langzaam mijn ogen open en keek om me heen. ‘Sam, ze is bijgekomen!’riep de jongen. De jongen stond in de deuropening en kwam op me af. Hij knielde naast me neer op de grond. ‘Hoi, ik ben Jacob,’zei hij. Ik wou wat zeggen, maar mijn keel was kurkdroog. Er kwam alleen maar een piepend geluid uit mijn mond. Hij hield water voor mijn gezicht en ik tilde mijn hoofd op om te drinken. Ik veegde mijn mond af en vroeg,’Wat is er gebeurd?’’Je bent flauwgevallen na het gevecht en je had veel bloed verloren.’zei hij. Er kwam nog een jongen binnen. ‘Hallo, ik ben Sam,’zei de jongen. Hij keek me wantrouwend aan en liep weer de kamer uit. ‘Let maar niet op hem,’zei Jacob. ‘Hij doet alleen maar zo afstandelijk, omdat je bij de Cullen’s logeert.’ ‘Waar ben ik nu dan?’vroeg ik. ‘In La Push, wat dan?’ ‘Ken jij Paul misschien?’vroeg ik. Hij keek me verbaasd aan en vroeg,’waar ken jij Paul van dan? Voor zover ik weet had hij geen familie.’’Ik ben zijn nicht.’zei ik.

Ik kon alweer op mijn eigen benen staan en ik liep naar beneden. Daar zaten zes jongens aan de ontbijttafel. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, maar dat gevoel verdween al snel. Ze verwelkomde me uitbundig door me te omhelzen. Ik ging samen ontbijten met de jongens, maar Quil, Embry, Jared en Seth moesten naar school. Dus toen bleef ik met Paul en Jacob over. Sam was al weggegaan, nadat hij had gezien dat het goed met me ging. Ze zeiden dat ik maar moest gaan douchen. Ik had er niet aan gedacht om kleren te vragen, maar er lag al een stapeltje klaar. Het waren jongenskleren en ze zaten veel te groot, maar ik moest toch iets aan doen. Ik liep naar beneden en in liep per ongeluk tegen Jacob op. Zijn huid voelde gloeiend heet aan vergeleken met die van mij. Ik liep verder naar de keuken en zag Paul zitten. Hij zat iets te lezen.‘Hoi,’zei ik. ‘Hoi,’zei hij maar hij keek niet op. ‘Paul ik moet je wat vertellen.’begon ik. ‘Wat si er dan?’vroeg hij ongeïnteresseerd. ‘Ik ben je nicht,’zei ik. Nu keek hij op e schudde even zijn hoofd. ‘Maar ik heb helemaal geen familie meer,’zei hij zacht. ‘Ik ben het toch echt hoor.’ Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en hij knuffelde me helemaal fijn…