Hoofdstuk 3

De treindeuren gingen sissend open en voorzichtig wierp ik een blik naar binnen. Vanbinnen zag de trein er nog groter uit dan aan de buitenkant. Een rode stof bekleedde de muren zodat het er als een echt huis uit ging zien, maar dan het soort dat je in het Capitool verwacht.
Selma duwde me zachtjes naar binnen en ik gehoorzaamde, nog steeds niet in staat om een woord uit te brengen. Langs twee kanten strekte een lang gang zich uit, met hier en daar een deur waar een plakaatje bij hing dat ik van deze afstand niet kon lezen. Selma zei iets tegen me en ik knikte afwezig als antwoord, ook al had ik niet geluisterd. Nog voordat ik iets kon bedenken om te zeggen, schoot er een groenig gedaante langs me heen, een van de gangen in. Capra stormde woest door, volgens mij was ze erg van streek, maar niemand probeerde haar tegen te houden. Ze ging een kamer binnen en gooide de deur met een harde klap dicht. Toen was het stil.
"Zo, zei Selma, volgens mij kan je nog niet meteen naar je kamer gaan. Laten we even kennismaken met je mentor in de living totdat het meisje beseft dat ze geen jongen is." Toen liep ze de andere gang in en ik volgde haar. Aan het einde van de gang was een grote ruimte met aan de ene kant een tafel en aan de andere zetels. Op een stoel zat de winnares van twee jaar geleden, een meisje van rond de achttien jaar met donkerbruin haar dat tot over haar schouders viel en een serieuze, maar gevaarlijk uitziende blik in haar ogen, me op te wachten. Ze stond op en keek me aan. "Hallo, ik ben Yolanda Strauss en ik ben jouw mentor. Kom maar zitten, dan zullen we kijken hoe ik je zo goed mogelijk kan helpen te overleven.

De uren erna bespraken we mijn sterke en zwakke punten en zoals ik al verwacht had, was voor mij de beste tactiek om me interessant te maken met mijn horoscopen en sterk over te komen. Als het erop neer kwam, zouden de beroeps mij toch niet als een bedreiging zien door mijn leeftijd. "En zou ik best bontgenoten zoeken?" vroeg ik haar. " Ik weet het niet. Als je tijdens de training genoeg verschillende overlevingstechnieken en wapens onder de knie krijgt, dan kan je best alleen blijven. Zo ben je sneller, minder opvallend en..." ze haalde diep adem "je kan niemand vertrouwen, mensen veranderen in de arena." Ik zag aan haar gezicht dat ik maar beter van onderwerp kon veranderen, dus vroeg ik: "En waar zou ik dan best op trainen?" "Ik denk dat je je best eerst focust op dingen als vuur maken en eetbare planten, en dat afwisselt met het oefenen van een wapen. Misschien is een speer of zwaard wel iets voor jou."

Op dat moment kwam Selma binnen. "Het is tijd voor de herhaling van de boetes," kirde ze, "Melvyn, ga jij het meisje uit je kamer halen? Ze zal nu wel al een beetje bekomen zijn en de boetes zijn altijd zo'n mooi moment!" "Mijn kamer?" vroeg ik me af terwijl ik naar buiten liep. Toen ik bij de deur kwam waar Capra naar binnen was gegaan, zag ik inderdaad Jongen op het plakkaatje staan. Dit was dus mijn kamer.
Ongemakkelijk klopte ik aan. Geen antwoord, ik klopte nog eens. Weer bleef het stil. Deze keer klopte ik iets luider. Na ongeveer een minuut vroeg ik voorzichtig: "ehm... Capra?". Ik was hier nooit goed in geweest. Tot mijn verbazing kreeg ik antwoord: "Wat is er?" Haar stem klonk schor maar verrassend vriendelijk. "Eh..." Nu kwam het gênante deel. twijfelend deed ik de deur een stukje open. "Eigenlijk is dit mijn kamer. Mag ik binnenkomen?" Dat klonk lomp. Nu had ik het goed verpest. "Ik kom zelf wel. Wacht even." ze klonk echt van streek, maar ik wist niet of dat kwam doordat ze naar de Spelen moest of door mijn talent om sociale interactie te verbrodden. Ik was hoe dan ook blij dat ik de deur weer kon dichtdoen.
Ik had het gevoel dat ik moest antwoorden, dus zei ik maar: Oh, ja. Ook goed." toen herinnerde ik me waarvoor ik hier was. "En... euhm... we zouden ook nog de boetes bekijken dus ehm..." Ik hoopte dat ze begrepen had dat ze moest opschieten, maar dat het niet te veel klonk alsof ik haar aan het opjagen was. Ik ging alvast terug naar de zitkamer en zette me naast Selma in de zetel met het notitieboekje dat ze me net gegeven had.