Chapter seventeen

Ik rende zo hard als ik kon naar huis toe met Lauren in mijn armen. Ik keek niet om of Edward kwam. Ik was al aan de rand van het bos. Ik voelde steek in mijn zij, maar probeerde het te negeren. Ik sprong over de rivier en rende over de achtertuin naar het huis. Carlisle had me al gehoord en rende naar buiten. Ik ging even zitten om uit te rusten. Carlisle droeg haar naar binnen en legde haar op het bed. Carlisle onderzocht haar en zei ’het gif is er gelukkig al uit, maar ze heeft teveel bloed verloren, en als ze dat niet snel krijgt gaat ze dood. Ik moet onmiddellijk naar het ziekenhuis om bloed op te halen. Ondertussen moet jij haar levend houden. Oké?’vroeg hij met lichte paniek. Ik knikte. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Carlisle ging naar het ziekenhuis, dus Lauren had nog hoop. Ik zag dat Edward hiernaartoe kwam gerend met Emmet achter zich aan. Edward was dan wel ouder dan Emmet maar hij was wel de snelste. Ik zette me schrap om Edward tegen te houden. Edward duwde me aan de kant en ik viel op de piano. Emmet kwam meteen daarna binnen en nog voordat Edward van Lauren kon drinken had Emmet hem al naar buiten geslingerd. Ik zuchtte en stond op. Ik had een paar schrammetjes, maar meer niet. Ik zag dat Carlisle al terug was. Hij rende naar binnen toe en legde een infuus aan. Ik zuchtte opgelucht. Toen dacht ik aan Luna. Wat is er met haar gebeurd?