Chapter sixteen

Edward rende meteen naar Emmet toe om hem te helpen. Ik rende naar Luna en omhelsde haar stevig. Ik liep een eindje achteruit om de situatie te bekijken, opeens werd er aan mijn arm gerukt en leek het wel alsof mijn hele lichaam in brand stond. Ik gilde het uit en zakte door mijn benen, Edward knielde naast me neer. ‘Ze moet naar Carlisle!’ hoorde ik Emmet zeggen.

‘Het gif is al te ver, ik moet het eruit zuigen! Zei Edward. En opeens voelde ik iets scherps in mijn arm, de pijn zakte weg… even was ik opgelucht, het was voorbij. Maar opeens begon ik alles wazig te zien, en voelde ik een nieuwe pijn. Ik kon niet gillen, ik kon helemaal niks. Mijn lichaam werd opgetild en ik had het gevoel alsof ik vloog. De pijn was er nog steeds, het werd steeds erger.
Nu begon ik te schreeuwen ‘’Rustig maar Lauren, we zijn er bijna’ hoorde ik Maddie zeggen met trillende stem. Ik zag dat we bij Carlisle waren, de deur werd opengegooid en Carlisle rende al naar buiten. Ik bleef maar schreeuwen, ik wou dood! Dan was de pijn weg, en alles voorbij…