Zuster Margaretha wordt ongerust

Ik zwierf door de straten van Asgard en probeerde helder te denken. Dit klinkt misschien alsof ik in kleine, donkere steegjes ronddwaalde , maar deze plek was echt het tegenovergestelde daarvan. Asgard bestond uit enkele berede, lichte straten die qua grootte aan een autostrade deden denken. Er drong echter niets van al deze pracht tot me door terwijl ik onbewust verder liep, tot ik net iets buiten het centrum bij een groot huis aankwam waar een gouden schijn omheen hing. Van binnen klonk zachte muziek. Toen besefte ik waar ik was, draaide mij zo snel mogelijk om en liep weg. Ik wou nu even niemand zien. Ik moet uiteindelijk in slaap zijn gevallen want plots werd ik wakker op een onaards - of liever onmidgards - grasveld. Ik besefte opeens dat ik al een halve dag tijd had verloren. Hoe sneller ik van deze delicate queeste af was, hoe beter, dus ik vertrok.
Vol moed ging ik op weg, maar aangezien ik geen flauw idee had waar ik moest beginnen, liet ik me na een paar meter alweer ontmoedigd neerzakken. Thors burcht Bilskirnir zou een logische keuze zijn, maar het leek me geen geruststellende gedachte om op bezoek te gaan in het huis van een lichtgeraakte dondergod binnen te gaan als je zijn geliefde pantoffels wil stelen. Zeker als dat huis 540 kamers heeft en je geen idee hebt waar die pantoffels liggen. Ik besloot dus eerst en vooral terug te gaan naar midgard zodat ze in het internaat niet ongerust zouden worden als ik niet bij het ontbijt was.

Ik moest wel door Thrudheim, het gebied van Thor, om naar huis te kunnen, maar gelukkig zat de god zelf meestal binnen. Hij vond het vreselijk om zo dicht bij Midgard te moeten wonen en hoopte dan ook dat hij een van de komende eeuwen promotie zou maken zodat hij daar weg kon. Hoe trots de dondergod ook was, hij vergat regelmatig details als dat hij daar woonde zodat hij snel genoeg kon ingrijpen wanneer er reuzen midgard binnen stormden, en hij was veel te trots op zijn hamer om dat postje af te staan.
In gedachten verzonken liep ik verder terwijl alles om me heen op me af leek te komen. Ik wist dat het heel onwaarschijnlijk was, maar somsbdacht ik vanuit mijn ooghoek iemand op me af te zien l:Xopen, maar als ik beter keek was het een boom of een konijn. Ik begon al paranoïde te worden. Ik zag nog een hallucinatie en knipperde met mijn ogen, maar hij ging niet weg. Deze zag er wel heel echt uit. Toen ik hem hoorde roepen, besloot ik dat het niet pluis was. Ik zette het op een lopen. Ik kon niet verstaan wat hij zei, maar als hij van bij Bilskirnir kwam, kon ik hem niet vertrouwen. Ik rende zo hard ik kon, maar hij achtervolgde me. Ik was weliswaar een stuk sneller dan hij, ik wist ook dat ik kostbare tijd zou verliezen bij de muren van Asgard. Ze kwamen al in zicht en ik wist dat ik er omheen zou moeten lopen, maar daardoor zou ik wel terrein verliezen. Ik veranderde van richting naar de kant waar ik dacht dat de poorten het dichts bij waren.
Plots hoorde ik mijn achtervolger mijn naam roepen.
Ik kende die stem.