2.2 Forks High School

Ik nam diep adem en liep toen snel over het schoolplein naar binnen. Iedereen hun ogen bleven op mij gericht. Ik vond het afschuwelijk. Dit was bijna het ergste wat je op de eerste schooldag kon gebeuren. Iedereen staarde je aan alsof je een ontsnapte gevangene was! En toen ik binnen kwam werd het er niet beter op. Iedereen was namelijk binnen. Logisch, want het regende. Het leek net of het ineens stil werd in de school. Net of iedereen over me aan het praten was en zodra ik binnen kwam moest iedereen stil zijn voordat ik het hoorde. Misschien was dat ook wel het geval. Ik was vast één van de weinige die naar Porks verhuisde. Ik keek even goed om me heen. Overal stonden planten. Was het hier niet groen genoeg? Toen liep ik naar een lange balie toe. Achter de balie stonden drie bureaus. Aan één ervan zat een grote vrouw met rood haar en een bril.
'Kan ik iets voor je doen?' vroeg ze.
'Ik ben Yasmine, Yasmine Laurens' antwoordde ik, in de hoop dat ze wist wie ik was. Of eigenlijk zou het een wonder zijn als ze het niet wist...
'Juist' zei ze. Metteen begon ze wild naar allemaal papieren te zoeken. En hoge stapels begonnen te schommelen. Maar ze vielen niet. Gelukkig, ik had niet veel zin om nu papier van de grond te rapen.
'Hier heb je, je rooster en een plattegrond van de school' zei ze terwijl ze me de papieren gaf.
'Deze papieren moeten je docenten even tekenen' ging ze verder en ik kreeg nog wat papier.
'En hier zijn je boeken' eindigde ze haar verhaal. Ik keek naar de grote stapel boeken en slikte.
'Oh-ja! Wacht even!' zei ze ineens terwijl ze grote gebaren maakten. Weer begonnen de stapels papier werk gevaarlijk te schommelen. Na een tijdje rommelen gaf ze me een sleuteltje.
'Je kluis sleutel, je hebt nummer 257' zei ze vriendelijk.
'Bedankt mompelde ik. Ik keek even naar mijn rooster en propte de boeken die ik vandaag nodig had alvast in mijn tas. Ook de papieren en de kluis sleutel gingen mijn tas in. De stapel was iets kleiner, maar nog steeds te groot om te dragen. Toch ging ik maar een poging wagen. Wat moest ik anders doen?
Met moeite pakte ik de grote stapel boeken en begon door de gangen te lopen. Dit ging tot nu toe aardig goed. Ik keek even op zij bij welke kluis nummers ik nu was. Nummer 150, nog een stukje verder dus. En toen ging het allemaal even heel snel. Ik knalde tegen iets of iemand op en viel op de grond met alle boeken op de grond verspreid. Daar lag ik dan, lekker, gezellig en knus tussen mijn schoolboeken. Verward keek op naar een paar schoenen en een broek. En toen keek ik ook maar even omhoog. Er stond een groot en héél gespierde jongen voor me. Hij had kort zwart haar en glimlachte naar me.
'Moet ik je even helpen?' vroeg hij. Ik staarde hem nog even aan en besefte me toen dat hij me wat had gevraagd. Ik knikte maar snel als antwoord. Hij trok me omhoog en begon wat boeken op te pakken.
'Ik ben trouwens Emmett' zei hij onderweg naar mijn kluis.
'Yasmine' zei ik zacht.
'Nieuw?' vroeg hij. Ik knikte. We liepen zwijgend verder. Ik was niet zo'n prater bij nieuwe mensen.
'Hier is mijn kluis' zei ik zachtjes toen we bij mijn kluisje waren.
'Oké, ik zie je nog wel eens' zei Emmett, hij stak zijn hand op en liep weg.
'Bedankt nog hé' riep ik hem na. Oké, dat deed ik dus nooit. Ik zag hem nog even omkijken en me een lach toe werpen. Ik deed mijn kluisje open en propte mijn boeken erin. Ik keek nog even snel op mijn rooster en liep naar de kantine. Toen ik daar binnen kwam keek iedereen weer mijn kant uit. Ik zuchtte en ging ergens alleen in een hoekje zitten, naar buiten starend in de regen. Toen ging de bel. En ik ging als laatste uit de kantine. Opzoek naar mijn lokaal. Gelukkig had ik het aardig snel gevonden. Ik kwam natuurlijk als laatste aan en daarom werd er meteen weer op mij gelet. Ik herinnerde me dat rare briefje voor de leraar en zocht dus snel in mijn tas. Het resultaat was dat ik een verkreukeld briefje vond. Ik gaf hem aan de leraar.
'Hallo, ik ben meneer Busman, je wiskunde leraar' zei hij.
'Yasmine' zei ik. Ik mocht hem nu al niet. Het kon ook komen omdat ik wiskunde gewoon al ongelofelijk stom vind. Hij was me ook veel te lang. Hij was groter als de deur!
'Ga maar ergens zitten, er is nog wel plaats naast mevrouw Hale achterin' zei hij met een hand gebaar. Hij had zich alweer naar het bord gekeerd om verder te gaan met wiskunde. Langzaam strompelde ik met mijn tas naar de tafel naast 'mevrouw Hale'. Ze gaf me een korte glimlach en keek toen weer naar het bord.
Ik pakte mijn wiskunde boeken uit de tas en probeerde er achter te komen waar we waren.
'Bladzijde 46' grinnikte iemand naast me. Ik keek even op naar haar.
'Ik ben trouwens Rosalie'
'Dankje, euhm, ik ben Yasmine' zei ik hakkelend. Ik keek even een tijdje naar Rosalie. Ze was beeldschoon. Ik was meteen jaloers op haar uiterlijk. Ik keek snel naar de bladzijde waar we waren. Mooi, dit had ik al gehad. De bel ging, en ik ging naar Engels. Zo ging het de hele tijd door tot het pauze werd. Ik had me echt nergens moeten voorstellen. Niet dat ik dat had gedacht. Iedereen leek me wel te kennen hier. Het rare was dat er in mijn klas elke keer een Cullen zat...
En elke keer zaten ze alleen en moest ik er dus naast zitten! Nouja, altijd één keer zat ik in een groepje. In die klas zat geen Cullen. Ik liep de kantine in en meteen begon iemand enthousiast naar me te zwaaien. Wie was dat ook alweer? Het was sowieso één van de meisjes waar ik bij in het groepje zat. Volgens mij hete ze Jessica. Ik liep er rustig naar toe en ging op de stoel naast haar zitten. Meteen begon ze me aan iedereen voor te stellen. En van de meesten was ik de naam alweer vergeten.
'Ik ben niet zo goed met namen, dus kijk er niet van op dat ik jullie naam zo niet meer weet' gaf ik dus maar toe. Iedereen lachte en zei dat het niks uit maakte. Het viel me op dat steeds iedereen ergens naar een tafel in de kantine keek. Ik was wel erg nieuwsgierig waar ze nou naar keken. En er was maar één manier om er achter te komen.
'Waar kijken jullie allemaal toch steeds naar?' vroeg ik. Het was even stil en iedereen keek me aan met rode wangen. Ze hadden vast gehoopt dat ik het niet zou zien.
'Het zijn de Cullens' zuchtte een meisje. Dacht ik dat ik eindelijk even een rust had. Even zonder de Cullens, beginnen we er nu ook al over.
'Wat is er met ze?' zuchtte ik, terwijl ik duidelijk liet merken dat ik niet blij was met de wending van het gesprek.
'Ze kijken echt heel erg naar je' fluisterde Jessica. Ik keek even om naar zoekend naar hun tafel. Mijn blik bleef hangen toen ik Rosalie als eerst herkende. Ik zag ze naar me kijken. Onbeschaamd, ze keken niet weg. Ik draaide me om naar de anderen aan de tafel.
'Je vind het duidelijk niet zo erg dat ze heel erg naar je staren' zei volgens mij Mike erg geïrriteerd.
'Iedereen staart vandaag naar me' zei ik, 'het is echt niks nieuws' Het was even stil, want het was waar. Iedereen had vandaag de hele tijd naar me gestaard. We hadden nog even gepraat over wat andere dingen en toen ging de bel. Ik had eerst gym. Met zo'n Cullen waar Jessica en haar vrienden het over had. Volgens mij heet hij... euhm... Emmer, nee wacht het was Emmett! Hé?! Was ik niet tegen hem op geknalt toen ik op weg naar mijn kluisje was? Volgens mij wel! Vandaar dat hij me steeds lachend aan keek! Hij was zich vast nog aan het bedenken hoe idioot ik er uit had gezien tussen de boeken op de grond! Ik had gelukkig niet mee hoeven doen met gym. Ik had namelijk geen gym kleren. En ik had vandaag nog maar één vak. Tekenen. En dat was mijn lievelings vak. Ik was er aardig goed in. En ik denk dat niemand dat voor mij kon verpesten. Ik kwam weer eens als laatste de klas binnen. Liet de lerares het briefje tekenen en ontving mijn tekendoos.
'Ga maar naast meneer Hale zitten' zei mevrouw Lambers. Ik keek even om me heen. Het waren allemaal aardig grote tafels. En toch was elke helemaal vol op één na. Bij meneer Hale. Hé wacht! Had ik hem niet bij de Cullens zien zitten? Misschien waren ze wel vrienden? Traag ging ik naast hem zitten. Het viel me op dat hij helemaal van me weg geschoven was. Nou ook hallo.
'Oké, we beginnen vandaag met een nieuw project' begon mevrouw Lambers, 'we gaan de persoon naast ons tekenen'