A Lot Of Teardrops...

Meteen als we het appartement inlopen, strompel ik door naar mijn kamer. Naminé zegt nog wat, maar ik reageer niet. Ik kan niet reageren. Ik ben een zombie, ik walg van mezelf. Mijn kamerdeur draai ik achter me op slot en ik laat me languit op bed vallen. Hoe kon ik nou zo stom zijn? Hoe kon ik me nou zo laten gaan? Op die manier raak ik alles kwijt, op die manier ben ik ook alles kwijtgeraakt wat ik ooit had. Mijn leven is te moeilijk voor me, hoe raar het ook klinkt. Ik mag er dan wel zo sterk uitzien, zo ben ik vanbinnen niet. Ik zoek bescherming achter mijn masker en zonder mijn beste vriendin ben ik niks. Zij is alles wat ik nog heb, waar ik nog om geef. Ja, ik zou zelfs mijn leven voor haar geven.
‘Nikita?’ klinkt er voorzichtig aan de andere kant van de deur. Ik snuif. Ik heb eigenlijk weinig zin om met haar te praten. Ik schaam me. Ik heb iemand in elkaar geslagen wat heel veel mensen hebben gezien. Ze beschouwen me nu als een monster. Misschien ben ik dat ook wel. Het zal ook niet zo lang duren voordat de politie hier is. Ik heb geen zin om naar de gevangenis te moeten of om weer een taakstraf te krijgen.
Na een korte tweestrijd in mijn hoofd, besluit ik toch maar op te staan. Zij nam het wel nog voor me op, ze geeft daadwerkelijk om me. Ik kan het niet maken om haar te negeren. Mijn handen trillen als ik de deur van het slot afhaal. Naminé kijkt me verbijstert aan. Ik had haar dit willen besparen. Ik had gehoopt dat ze nooit hoefde te zien hoe ik zou breken. Ik ben een mens, ik heb een hart en ik heb grenzen. Dit is te veel voor me.
‘Het komt wel goed,’ fluistert ze en ze slaat haar armen om me heen. Ik laat het toe, maar ik heb weinig vertrouwen in haar. Dit kan haast niet goed komen, dit is een ramp! Welke rechter zou mij nu vrij spreken? Een meisje met een grandioos strafblad die voor de ogen van tientallen getuigen een man in elkaar heeft geslagen. Mijn verdediging zal nergens op lijken. Waarschijnlijk hebben we niet eens meer genoeg geld voor een goede advocaat.
‘Hoe kun je dat nou zeggen?’ antwoord ik met een schorre stem. Misschien kan ik hier beter weggaan, zodat Naminé buiten schot blijft. Ik wil niet dat er iets met haar gebeurd. Het is allemaal mijn schuld. Alles is mijn schuld. Misschien verdien ik het niet eens om haar mijn beste vriendin te noemen.
‘Omdat we nog altijd samen zijn, ik zal je helpen. En Tom en die andere jongen weten toch ook dat die man ons lastig viel? We komen er wel uit, samen lukt het ons.’ Mijn ogen branden terwijl mijn mond een glimlach vormt. Ik ben echt blij met haar. Zonder haar zou ik hier nu allang niet meer geweest zijn. Ik sla mijn armen stevig om haar heen.
‘Bedankt,’ fluister ik en laat mijn tranen de vrije loop.