Hoofdstuk 19
Schotland, 1945
Voor eens was de glimlach niet meer van Toms gezicht te verwijderen. Misschien was hij daarom té doorzichtig nu, maar na maanden, stap voor stap zijn plan te hebben uitgewerkt, had het eindelijk zijn vruchten afgeworpen. Daardoor kon hij zijn overwinning niet meer maskeren. En wilde hij dat ook niet.
'Dank je wel, Helena,' zei hij terwijl hij opstond. 'Dat je mij je geheim toevertrouwd.'
Helena glimlachte. 'Ik vertrouw je, Tom. Ik weet dat je er grootse dingen mee zult doen en de kennis zal koesteren.'
Tom propte zijn handen in zijn zakken en keek haar aan. 'Ik zal er zeker grootse dingen mee doen,' antwoordde hij.
'Sta niet te lang stil bij zijn kennis,' zei Helena, 'niet zolang als ik dat deed.'
'Te lang?' Tom glimlachte. 'Dit zal mijn ziel tot in de eeuwigheid bewaren.' Hij draaide zich om en begon van haar weg te lopen.
'Je ziel?' riep Helena hem na. 'Dat is een ontheiliging van de natuur. Een ontheiliging van het lichaam. Dat is ongehoord! Dat moet je doen doen. Dat mág je niet doen, Tom,' schreeuwde ze.
Tom keek over zijn schouder. 'Maar dat heb ik al gedaan.'
Ze staarde hem aan en schudde haar hoofd. 'Dat kan niet. Dat heeft nog nooit iemand gedaan, niet na Herpo the Foul. Ik geloof je niet.'
'Begin daar maar aan dan, Helena,' antwoordde Tom, 'want jij hebt me mijn derde Horcrux bezorgd.'
Het duurde een paar tellen voordat ze het zich realiseerde. Ze staarde naar de tegels op de grond, voordat ze hem weer aankeek. 'Wist je van het diadeem, Tom?'
Hij grijnsde en draaide zich weer naar haar om. 'Je beledigd mijn intelligentie, Helena.'
Ze zweefde in de lucht, ongeroerd en staarde hem aan.
Had je ooit gedacht dat iemand zijn tijd zo zou verspillen met het geven om het zielige gejammer van een afgedane geest?'
Haar ogen verwijdde zich en haar mond klapte een stukje open. 'Je- Hoe- Hoe kun je dat nou zeggen?' stotterde ze. 'Heb je- Heb je tegen me gelogen?'
'Nu beledig je je eigen intelligentie.'
Een schaduw trok over haar gezicht en de verbazing ebde weg en maakte plaats voor een vloedgolf van woede. 'Ik zal niet toezien hoe jij Ravenclaws Diadeem ontheiligd. Dat zal niet gebeuren.'
Tom grijnsde. 'En hoe ga je mij tegenhouden, Helena? Je bent een geest. Niets meer dan een naamloze schim van het verleden. Je houdt van je leven hier, laat me dat niet voor je verpesten.'
'Chanteer je me?'
'Als het moet,' antwoordde Tom.
'Ik vertrouwde je,' jammerde ze en Tom rolde met zijn ogen. 'En ik bedank je voor je vertrouwen in mij, Helena. Ik vertrouwde jou ook. Ik vertrouwde je dat je me uiteindelijk naar het diadeem zou leidde. Mijn tijd was niet verspilt.' Hij draaide zich weer om. 'Geniet van je tweede leven, Helena. Eén belofte zal ik nagaan; niemand zal je echte naam kennen.'
Tom liep weg, achtervolgd door de wanhopige smeekbeden van Helena.
Reageer (1)
Awh arme Helena!
4 jaar geleden