Chapter twelve

Emmet en ik brachten steeds meer tijd met elkaar door. Toen Rosalie er nog was kon dat niet, want Rosalie werd snel jaloers en ik wou geen ruzie met haar. Ik voelde me wel steeds zwakker worden en ik vroeg of Emmet mee ging jagen. Hij stemde in en we rende het huis uit en sprongen over de rivier. We waren al snel in het bos en we zagen een kudde herten we gingen eropaf en leefden ons uit. Het bloed voelde zalig in mijn mond. Je zou denken dat we onder het bloed zaten, maar er was geen een vlekje te bekennen op onze kleren en op ons gezicht. Na een tijdje wouden we terug gaan. We liepen rustig naar huis. Toen we bijna bij de rand van het bos waren kreeg ik een visioen. Ik zag dat Luna gevaar liep. Ze lag midden in het bos en er waren vampieren achter de bomen bij haar. Emmet vroeg,’Wat zie je?’ Ik beschreef het en Emmet trok me mee en we renden door het bos heen niet wetend waar we moesten zijn.

Ik hijgde van de uitputting, maar bleef toch rennen. Ik wou hoe dan ook Luna vinden en haar proberen te redden. We liepen al een kwartier door het bos te rennen. Toen we bijna bij de grens waren rook ik Luna’s lucht. Ik wist zeker dat het Luna was. Ik trok Emmet mee en we renden voorzichtig op de plek af. Ik zag een paar vampieren, maar ze vochten niet met Luna, maar met wolven!