Mijn tante probeert me te vermoorden

Apollo redde me van mijn ondergang. De jageressen hadden me meegenomen naar het bos. Niet eerst naar een oefenveld met stilstaande rozen of zo, nee. Ik moest meteen op echte dieren leren schieten. Toen ik haar vroeg of ik echt dat everzwijn moest neerschieten, had Artemis glimlachend geantwoord: "Al doende leert men." Vervolgens had ze een pijl in mijn handen gestopt en was ze weggeslopen. Terwijl het beest woest kwam aangestormd en ik nog aan het uitzoeken was hoe je die pijl op de boog moest leggen, waren zowel zij als haar jageressen spoorloos verdwenen. Ondertussen probeerde ik mijn boog te spannen die dan ook nog eens veel te hard leek. Pas toen het zwijn nog maar drie meter van mij weg was en ik de pijl losliet die vervolgens een slap boogje maakte om één meter voor mij neer te vallen, vloog een zilveren pijl recht op het beest af en doorboorde het hart waarop hij dood neerviel. "Mooi schot" zei één van de jageressen die plots uit de schaduwen leek te verschijnen. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik schrok me dood. Toen realiseerde ik dat het Artemis was. "Je moet harder aan de pees trekken en beter mikken." zei ze. "Laten we het nog eens proberen." Ook al zei alles in me dat ik dit niet nog eens wou meemaken, toch liep ik braaf achter haar aan. Net op tijd verscheen mijn vader aan de bosrand. "Ik heb je dringend nodig, Lowie! En Artemis, misschien neem ik beter die lessen op mij in het vervolg." Als antwoord wierp ze hem een boze blik toe. Ik liep naar hem toe en hij vertrok meteen weer naar waar hij van gekomen was.
Hij viel meteen met de deur in huis: "We moeten eens praten, jongen. Halfgoden worden soms ook wel eens helden genoemd. Dat is niet voor niets. Ik heb een redelijk delicate opdracht voor je. Zelf loop ik natuurlijk nogal in de kijker dus gun ik jou de eer om het voor mij te doen. Je vertrekt morgenochtend op missie dus zorg dat je tegen dan al wat kan boogschieten. " We gingen op een bankje zitten en hij vervolgde zijn uitleg: "Heb je ooit gehoord van de Noorse mythologie? Hij haalde een boek tevoorschijn met allerlei tekeningetjes van gevaarlijk uitziende vikingen, compleet met wapens, schepen, wolven, reuzen, dwergen en meer van dat soort dingen. Hij bladerde wat tot hij bij een tekeningetje van een boompje met onderaan een plas flashy blauw water waar een perfect rond hoofd in dreef. Hij legde uit: "Dit is een zekere Mimir, een Noors godheidje of zo. Waar het om draait is dat het water uit zijn bron een speciale kracht heeft. Het maakt je slimmer. Niet dat ik dat nodig heb natuurlijk, maar een beetje extra verstand kan nooit kwaad. Dus alles wat je moet doen is gewoon naar Asgard gaan, wat van dat water halen en het naar mij brengen. Zo simpel is het." Ik wou iets vragen, maar hij onderbrak me weer: "Kom, nu zal ik je eens echt laten zien hoe je boogschiet." En weg was hij. 'Wat voor familie heb ik toch?' Dacht ik terwijl ik hem probeerde in te halen. Op een groot, open veld stond Apollo me op te wachten. "Heb je er een beetje zin in?" vroeg hij terwijl hij drie pijlen achter elkaar in drie verschillende rozen schoot. Daarna gaf hij me een pijl aan en vroeg om in de dichtstbijzijnde roos te schieten. Ik spande mijn boog terwijl ik dacht aan de raad van Artemis. Hard genoeg trekken, een makkie, en goed mikken. Ik trok de pees zo ver mogelijk naar achter en keek naar de roos. Ik probeerde te mikken en liet toen los. De pees schoot terug en belandde met een harde klap op mijn arm. De boog viel uit mijn hand en een afschuwelijke pijn schoot door mijn arm. "hmmm... Misschien moeten we maar even pauzeren." was Apollo's enige reactie. Hij gaf me een paar dingen te eten en na een minuut voelde ik mijn arm alweer. We hervatten de les en ik keek goed uit dat ik niet weer een klap van de pees kreeg. Mijn tweede poging was al stukken beter. De pijl suisde over de roos heen en boorde zich een tiental meters verderop diep in een boom. Apollo gaf geen aanwijzingen, maar zei alleen: "Je moet de roos raken, niet de boom."
Na nog enkele mislukte pogingen, begon hij zijn geduld te verliezen. Schreeuwend en vloekend liep hij naar de boom waar mijn laatste pijl in zat en trok hem eruit. Net toen hij zich omdraaide, vloog een aantal zilveren pijlen uit het bos en schoten de pijl uit zijn hand en pinden hem vast aan de boom. Een glimlachende Artemis kwam haar pijlen achterna en de jageressen volgden haar. "Misschien moeten wij het weer even overnemen, broertje," zei ze. "Kom, Lowie. Ik heb gezien dat je al genoeg kracht hebt, nu alleen nog maar leren mikken." Braaf volgde ik haar, al lang blij dat ik van dat saaie oefenveld weg was. Tijd voor actie.

Eerst verbeterde Artemis mijn ergste fouten en daarna mocht ik zelf aan de slag. Weer maakten zij en de nimfen een zwijn boos, dat vervolgens recht op mij afstormde. Ik spande mijn boog en richtte hem naar het beest, in de hoop het te kunnen raken. Het werkte. Min of meer. Ik raakte het beest dat vervolgens woest krijsend neerviel. Het was niet in de kop of het hart, maar ik had op zijn mist een paar ingewanden geraakt. De pijl stak tot de helft in het beest en binnen een paar minuten was hij morsdood. "Gefeliciteerd!" riep Artemis. "Zie je wel dat mijn techniek werkte." we gingen eindelijk terug naar het paleis van mijn vader met mijn buit.