#**A Broken Ghost**# -8-

Niet veel later hoorde ik de sirenes van een politie auto. Ik zuchtte opgelucht,maar ik was nog bang. Ik wed zeker dat ze er nog staat. Zou ze vluchten als ze de sirenes hoort? Ik hoorde dat de politie zich bekend gaf en dan braken ze de voordeur open. Ik hoorde roepende stemmen en eventjes later klopte er iemand op men deur. Ik was bang natuurlijk en hield geschrokken men adem in. ‘meneer? Bent u hier in?’vroeg een zware mannenstem. Oef! Gered! ‘ja! Is ze weg??’vroeg ik voorzichtig. ‘we hebben niemand gezien,het spijt ons. Misschien is ze op de vlucht gegaan.’zei de stem. Natuurlijk..dat zal ze wel gedaan hebben. Ik opende de deur en keek even haastig om me heen. ‘hebt u ze dan niet tegengekomen?! Ze stond voor men deur!’zei ik panisch. ‘sorry meneer,we hebben niemand gezien. Weet u zeker dat er iemand was?’vroeg de man. ‘natuurlijk weet ik dat zeker! Ik ben niet dom hoor! Maar je had ze moeten zien! Als ze zou gaan lopen zijn,dan is de enige uitgang,via de trap naar beneden.’zei ik. ‘meneer. Ik zou u een boete moeten geven voor deze belachelijke grap.’zei de man streng. ‘wat?! Maar het was geen grap!’zei ik. ‘wees blij,u komt er met een waarschuwing vanaf.’zei hij. ‘maar..’protesteerde ik. Maar hij luisterde al niet meer. De politie ging weer weg en enkel de kapotte voordeur was een bewijs dat ze er waren. Fijn,dat ga ik straks ook weeral mogen uitleggen aan men moeder. Men vader zal het wel begrijpen. Hij gelooft me tenminste als ik iets zeg! Ik ging naar beneden en liet me in de zetel vallen. Wat is er met me aan de hand. Ze was er echt,ik zag ze met men eigen ogen… droom ik dan zo realistisch of is dit iets anders? Misschien heb ik wat vakantie nodig. Ik zuchtte vermoeid en sloot zachtjes men ogen. Ik had schrik dat ik weer bloederige beelden zou zien,maar dat gebeurde gelukkig niet. Niet veel later was ik in slaap gevallen. Dit is teveel,niet normaal meer! Men hart.. Ik dacht dat ik dood zou gaan!
Een tijdje later werd ik wakker gemaakt door een hand die aan men schouder schudde. Ik opende men ogen weer en geeuwde. ‘jongen,ik denk dat je me nog iets ter vertellen hebt,is het niet?’vroeg men vader op een speciale toon. ‘uhm..ja.’murmelde ik. Hij kwam naast me in de zetel zitten en keek me raar aan. ‘de voordeur komt door..’zei ik. Maar hij onderbrak me. ‘ja,dat weet ik al lang. De politie vertelde wat er was gebeurd. En ze zeggen dat je er verward uitzag. Jack,wie was er in het huis?’vroeg hij. ‘ik..ik weet niet..een meisje..ze wou me vermoorden.’zei ik moeilijk. ‘vermoorden? Een vreemd meisje. Jack,je weet dat ik je geloof,maar dit kan niet. Dat snap je toch zelf ook wel,niet? Had je gedronken of iets?’vroeg hij. ‘pa! Ik meen het. Ik had niets gedronken en ze was er echt! Het was zo eng!’zei ik met een bibberende stem. ‘het is goed jack,het is over. Er is niks gebeurd.’troostte hij me. Zelf al weet hij dat het niet waar is,toch troost hij me. Een betere vader kan ik me gewoon niet voorstellen. ‘wat zegt ma ervan?’vroeg ik. ‘die is naar een vriendin,ze wou je niet zien. Want ze is kwaad. Je weet hoe ze is hé.’zei hij met een wegwerpgebaar. Ik lachte. ‘goed dat je je lach nog niet verloren bent. Kom,ik heb een goed idee om het voorgeval te vergeten. Wij gaan samen naar de frituur.’zei hij blij. ‘ja!’riep ik enthousiast. We stonden op van de zetel en ik deed men jas nog vlug aan. Dan gingen we te voet naar de dichtstbijzijnde frituur. Daar gingen we binnen en een lekker geur drong onze neus binnen. We gingen aan een willekeurig tafeltje zitten,nadat we onze frieten gekocht hadden. Ik at ervan,maar mijn gedachten waren ergens anders. Haar gezicht laat me niet los. Ze hong vol bloed en dan die scheuren in haar huid. De kapotte lip,de hoofdwonde. Ik kan elk detail perfect voor me zien,ook al heb ik ze maar voor een paar seconden kunnen zien. Mar haar ogen waren het speciaalste. Ze had iets..eng,maar ook iets..mooi? Haar ogen spraken boekdelen,ook al kan ik niet direct met zekerheid zeggen over wat voor een boek het gaat. Maar 1 ding is in ieder geval al zeker. Haar zal ik zeker nooit meer kunnen vergeten. Zou ze me met rust laten nu? Was ze wel echt,of slechts een ingebeeld iemand? Zoals vele mensen hebben. Ze noemen het ook wel eens een denkbeeldig vriendje dacht ik. Een half uurtje later waren ik en men vader alweer thuis. Ik ben veel te stil geweest,maar om 1 of andere reden weet ik niks te zeggen tegen hem. Ik voel me raar. Alsof ik helemaal veranderd ben. Er klopt iets niet meer in mijn hoofd. Mijn gedachten razen als een orkaan in mijn hoofd,maar er komt niks zinnig uit. Alles is als een waas en alles komt uit op de rare voorgevallen. De stem die fluistert,het meisje zelf. Ze verscheen op men computerscherm en voor men ogen. Ze was in het huis. Er kwam een bloederige vingerafdruk op mijn blad en er kwam gegil en een bloederige hand van de spiegel op school…kan het nog wel allemaal toeval zijn? Ik geloof dat ik gek aan het worden ben!!