Daisuke deel 2

Ik zocht een plek om me te verstoppen, want ik kreeg opeens een heel slecht voorgevoel. Ik keek naar boven en zag dat op de de plaats waar de kranen normaal gezien werden opgeborgen nu een plek vrij was. Ik klom vlug op de toog en trok me in het gat zodat ik nu eigenlijk in een kast boven de toog lag. Het was gemaakt van spiegelglas waardoor ik kon zien wat er gebeurde, maar anderen mij niet zagen.

Ik zag vrienden elkaar vlug vastgrijpen en iedereen keek nerveus heen en weer. Plots kwam er een man binnen. Het was een veertiger met een strenge, arrogante blik. Hij was redelijk normaal gekleed, maar hij had een speciale ketting aan. Alleen Collectors droegen zo een ketting. Meestal werden die kettingen Speurders genoemd. Ze kunnen op de een of andere manier magische wezens vinden en als ze dan oplichten, nemen de Collectors ze mee en horen we nooit meer iets van degene wie wordt mee genomen. Achter de Collector kwamen er 4 soldaten staan. Ze hadden witte pakken aan van hard, maar toch flexibel staal. De soldaten hielden allemaal een zwaar geweer vast, maar de Collector leek onbewapend.

Iedereen was stil behalve Tom. Hij was al redelijk zat en "fluisterde"
(Tom) "Ze zijn hier waarschijnlijk voor het geknoei met de robots."
Ik rolde met mijn ogen. Waarom dronk hij altijd zoveel als hij er niet tegen kon. Alle mensen die rond Tom stonden begonnen zachtjes weg te schuifelen.

De Collector begon in de ruimte rond te lopen. Iedereen stond muisstil. Het leek wel alsof hij een ratelslang was en elke beweging die je maakte zou je ondergang kunnen zijn. De man kwam naar mij toe gelopen en stond nu onder mij. Ik zag het kristal rond zijn nek lichtjes pulseren en voelde mezelf rillen van angst, maar hij liep verder. Hij stopte plots bij Tom. Zijn ketting begint nu heel hard op te lichten. Iedereen keek plots met geschrokken blikken in de richting van Tom. Niemand, behalve ik, wist dat hij magie had. De man keek Tom recht in de ogen en zei "Neem hem mee."

De soldaten kwamen direct in actie en probeerden hem bij zijn armen te grijpen, maar Tom was niet van plan om zich gewoon maar gewonnen te geven. Hij sloeg wild om zich heen en duwde één soldaat van zich af. In dat ene moment dat iedereen wat op een afstand van hem stond maakte hij een vuurbal. Het had de grootte van een een bierglas en verlichtte de hele kamer. Tom schoot de bal op de Collector af, maar toen de vuurbal op nog een paar centimeters van de man zijn gezicht verwijderd was, werd het opgezogen door de ketting. Iedereen keek met geschokte ogen naar wat er juist gebeurd was en Tom wist nu echt dat hij verloren had. De soldaat die door Tom naar achter was geduwd, stond nu vlak achter hem. Hij had een spuit vast en injecteerde de vloeistof die erin zat met gemak in Tom zijn nek.

Hij viel neer met zijn ogen dicht en lag daar nu als een slappe vod.
"Als iemand nog zo gewillig wil mee werken als deze jonge man is het nu tijd om naar voor te stappen." zei de Collector arrogant. Hij keek rustig rond en ging dan terug naar buiten. De soldaten volgen hem en twee van hen sleurden Tom mee naar buiten.

Ik klom behendig uit mijn verstopplaats en stond weer op de grond. De lichten waren nog steeds gedoofd dus niemand had mij zien weggaan en terugkeren. Ik probeerde om te doen alsof ik net van toilet kwam.
(Daisuke) "Waarom was het licht op het toilet plots uitgevallen ? " zei ik met volle verbazing.
Bercht kwam op me af en zei " De Collectors zijn net langs geweest."
Ik kon de angst en spanning nog op zijn gezicht aflezen.
"Wie hebben ze mee genomen? " vroeg ik.
"Tom. Blijkbaar kon hij magie en hun kristallen hebben dat opgepikt. Hij verzette zich nogal redelijk hevig, maar toen ze iets in zijn nek spoten viel hij als een doek neer. "
Het beeld van wat ik had gezien van Tom was al moeilijk om te verwerken, maar de geschokte blikken op de gezichten van iedereen maakten het nog pijnlijker.

(Bercht) " Wat doen we nu ? "
(Daisuke) " Ik heb geen idee, dit hele gedoe maakt me helemaal in de war."
(Bercht) " Was The Cloak nu maar hier geweest die zouden wel weten wat we konden doen om Tom te helpen."
(Daisuke) " We mogen de hoop niet verliezen. Misschien zal de Cloak zich op een dag wel tonen."
(Bercht) " Ja wie weet."
Het gesprek liep zo ten einde en in stilte liepen we naar buiten.

Ik liep door wat zijstraatjes die ik kende en staarde wat voor me uit. Ik keek rustig om me heem toen ik plots iemand zag passeren. Ik vroeg me af wat iemand op dit uur nog deed in dit gedeelte van de stad en besloot het te volgen. Ik begon te lopen maar zag het nergens meer.

Plots maakte het wegennetwerk een gigantische golfachtige beweging waardoor vuilbakken de lucht in werden gesmeten en ik op de grond lag. Ik zag het verder doorgaan en met een kleine berekening bedacht ik dat het uit het stadscentrum moest komen. Ik liep ernaar toe om te kijken of ik kon zien wat er gebeurd was, maar niks leek af te wijken van het normale.

In het midden van het plein stond nog altijd het zelfde standbeeld. Het was gemaakt van koper en toonde een mensen hand die met een hamer een staf kapot slaat. Eronder stond geschreven Magie is een illusie. Ik liep wat naar het standbeeld toe en zag dat er kleine barsten in zaten die begonnen te gloeien. Ik zette vlug een paar stappen achteruit en gelukkig ook. Het standbeeld was nu helemaal gesmolten en een plas van rood vloeibaar metaal lag op nog geen meter van mijn voeten. Plots begon het metaal zich soepel te bewegen en vormde het een kleine piramide. Het leek op een driehoek in 3D waar je alleen de ribben van kon zien, een soort van stalen frame van een puntige kerktoren. Het opschrift was ook veranderd en er stond dan : Hou vast aan Hoop

Ik keek met ogen vol verbazing. Die driehoek was het teken van the Cloak. Dat betekende dat ze in de buurt waren.
Ik keek rond of ik iemand zag die capabel was om dit te doen, maar ik vond niemand. Ik zag alleen, maar mensen die bang om zich heen keken. Ik wou wat dichter naar het standbeeld gaan, maar het plein stroomde vol met Collectors. Ik koos het hazenpad en verstopte met vlug in een steegje dat ik na een paar afslagen vond. Hoewel ik redelijk wat van het plein verwijderd was, hoorde ik nog wat een Collector zei doorheen een megafoon:
"iedereen word gevraagd om naar huis te keren en we raden aan procedure 302 te volgen, vanwege de kans op een terreuraanslag."

Ik stond op en zag toen plots wat verder weer dezelfde persoon verdwijnen achter een muur. Ik begon weer te lopen en zette de achtervolging in. Ik kwam uit in een straat die ik niet kende en waar het heel donker was. De kou was plots zo kil dat het voelde alsof ik werd samengeperst door een reuzenhand. Ik kon even niet meer bewegen. Ik focuste al mijn wilskracht en bevrijdde me uit de greep. Ik begon ter plekke wat om me heen te kijken wie dat had gedaan, toen ik merkte dat mist de straat bedekte. Ik wou me omdraaien en de andere kant op rennen, maar daar vormde de mist nu een muur. Ik keek naar achter en ook daar versperde nu een witte muur mijn weg.

"Ik ben hier niet om kwaad te doen." riep ik naar de muur. Hij kwam dichter. Ik zette een stap achteruit en begon nu echt gefrustreerd te raken.
"Oké, wie of wat hier ook achter zit kun je nu ophouden met dit spelletje." Weer kreeg ik geen antwoord.
Ik besloot dat ik hier alleen uit kon met magie. omdat ik meestal muziek nodig had om magie op te wekken pakte ik mijn viool uit mijn tas en legde hem al op mijn schouder. Mijn strijkstok lag net op mijn voorste snaar toen de mist plots een beetje uiteen week. Ik hoorde een stem tegen me spreken. Het klonk vrouwelijk en oud.

"Er is nog geen nood om de zware middelen boven te halen, jongeman. Spaar ze maar op voor later.."