Chapter Twenty-Eight.

-Marley.
Ik word wakker van mijn telefoon, en kijk op de klok die 6:00 aangeeft.
Tom is vannacht blijven slapen en hij slaapt nog steeds als een klein schattig engeltje.
Ik sta zo stil mogelijk op en pak mijn telefoon, Bas staat er op het beeldscherm.
Ik loop de kamer uit en neem snel op.
'Hallo, met Marley.' zeg ik terwijl ik al weet dat het Bas is.
'Marley! Waar ben je? We maken ons zorgen over je' hoor ik Bas stem bezorgd.
'Ik ben gewoon veilig thuis bij mijn moeder en Tom' fluister ik zacht om niemand wakker te maken.
'Gewoon thuis? Kon je dat niet even laten weten dan? En hoe zit het met Diverse dan? De fans zijn harstikke teleur gesteld Marley!' rateld hij in een stuk door.
'Diverse is verleden tijd Bas, ik stop er mee' antwoord ik kil.
Ik weet het zeker, het is niks voor mij om beroemd te zijn ik wil mijn oude vertrouwde leventje weer terug samen met Tom.
'Wat, dit meen je toch niet Marley?' hoor ik Bas nu nog harder roepen.
'Sorry Bas, ik hou heel veel van jullie maar ik wil het niet meer, jullie moeten iemand anders zoeken' zeg ik.
Ik loop terug naar mijn kamer, Bas begrijpt het wel maar ze zijn wel teleurgesteld.
Dat snap ik ook wel, ik laat ze eigelijk gewoon vallen.
Maar ik kan nu echt niet meer samenwerken met Jake hij heeft alles kapot gemaakt, hij en ik zijn geen vrienden meer dat kan gewoon niet meer na alles wat hij me geflikt heeft.
Ik heb Katt ook nog even gesproken, ze komt gelijk met de trein hier heen.
Ze blijft hier nog 2weken slapen en dan moet ze weer naar huis.
Dat vind ze niet leuk want dan gaat ze me missen zegt ze.
Maar ik weet dat ze Bill nog meer gaat missen, want wat die twee hebben okal hebben ze nog niks is ware liefde.
Ik stap mijn kamer binnen en Tom word wakker.
Hij heeft een glimlach op zijn gezicht.
Zijn glimlach is de mooiste glimlach die ik ooit heb gezien.
Ik weet het zeker, deze jongen maakt mij gelukkig.
Met deze jongen kan ik de hele wereld aan.
Zonder Diverse, zonder Jake, Bas en Bram.
Dat is allemaal verleden tijd in mijn leven.