Chapter ten.

‘Ik moet jullie iets vertellen over Lauren.’begon ik. Ze keken me verbaasd aan. ‘Ze is niet zomaar een kind ze is door de Volturi meegenomen,toen ze 1 jaar oud was had ik de opdracht om haar te redden. Ik heb haar toen bij de Volturi weggehaald en naar een gezin gebracht. En in dat gezin zit Luna ook. Ze denken dat ze zussen zijn, omdat hun ouders ze niks hebben verteld. Dat mocht ook niet, want anders ging Lauren naar ze opzoek en dat mocht niet gebeuren voordat ze zeventien was.’zei ik. ‘Maar wat hebben wij ermee te maken?’vroeg Carlisle. ‘Nou Luna voelde dat ze niet echt zussen waren en wou op onderzoek uit. Ze kwam erachter dat Lauren nog wel ouders heeft.’zei ik. Ik keek de andere kant op en zei,’Jullie hebben je verloren kind terug. Het is Lauren…

Esmé keek alsof ze ieder moment kon flauwvallen, en Carlisle omhelsde haar stevig en keek me geschokt aan. ‘Ik wist het wel, ze kwam me al bekend voor….’ Fluisterde Carlisle. Esmé zei niks en zat er maar een beetje bij, ik weet nog hoe blij ze was toen ze in verwachting was van Lauren. Ik was er niet bij toen ze Lauren hebben meegenomen, maar van Edward wist ik wel dat iedereen door een hel ging. ‘Jullie kunnen het niet tegen Lauren vertellen…’ begon ik maar ik werd onderbroken door Esmé. ‘Niet vertellen?!’ riep ze boos. Ik schrok ik had haar nog nooit zo meegemaakt ‘Ze is onze dochter! Natuurlijk ga ik het haar vertellen' Carlisle kalmeerde haar en zuchtend ging ze weer op de bank zitten, ‘Sorry lieverd, ik..liet me even gaan’ zei ze. Ik knikte en ging weer verder ‘Maar ik bedoelde dat we het niet meteen moeten gaan vertellen, Lauren denkt dat haar echte ouders nog in Nederland wonen’ Ze knikte begrijpend ‘ Ik wil het wel snel vertellen’ zei Carlisle. ‘Binnenkort’ Ze knikte en keken elkaar glimlachend aan. Ik besloot ze even alleen te laten en liep naar mijn kamer.