Lelijkheid sloeg toe.

Op een dag na school gingen Christa en Charissa naar de stad. Het besloot een hele mooie dag te worden. Ze aten een ijsje en daarna gingen ze wat kleren passen bij de H&M.
Even later stonden ze voor de spiegel, allebei met een leuke driekwarts broek en een leuk shirtje. Opeens schrok Charissa heel erg, want toen ze in de spiegel keek, zag ze iets verschrikkelijks op haar neus zitten en bij Christa was hetzelfde aan de hand!
Het was een grote, paarse steenpuist!
Charissa slaakte een gil en stootte haar vriendin aan. Die wierp een blik op hun gezichten in de spiegel en begon ook te gillen.
Een knappe verkoper kwam aangesneld om te zien wat er loos was. Toen hij een blik op de twee meisjes wierp, kotste hij op de grond van walging.
Iedereen rende de winkel uit. Overal waren schreeuwende mensen en toen iedereen weg was, barstten Christa en Charissa in huilen uit. Ze durfden niet naar elkaar te kijken. Zo afschuwelijk was het.
Toen ze bij Christa’s huis aankwamen met allemaal medicijnen tegen puister, gingen ze meteen naar de badkamer om alle medicijnen uit te proberen.
Niets wat ze deden hielp, maar door alle medicijnen gebeurde er iets verschrikkelijks: de puisten kwamen tot leven!
Ze begonnen te kronkelen en te trekken aan de huid.
“Eindelijk!” brulde de puist op Christa’s neus. “We leven weer!”
Charissa keek naar Christa’s neus en begon weer te gillen. Haar eigen puist lachte haar uit.
“Dit is echt goor!” schreeuwde Christa.
De puisten bleven maar praten en Christa en Charissa werden er helemaal gek van. Mensen op straat lachten ze uit als ze langskwamen en allebei werden ze gedumpt door hun vriendjes. In één woord een nachtmerrie voor de twee fashionista’s.
Toen Christa een dag later naar Charissa’s huis ging, nam ze een grote pot Ben & Jerry’s mee voor de troost; dat waren de enige twee mannen die niet wegrenden als ze in de buurt kwamen.
Ze ging naar de woonkamer waar Charissa in d’r uppie zat: haar familie was verhuisd naar Suriname omdat ze zich schaamden voor zo’n lelijk kind.
Ze waren allebei alleen, want Christa was uit het huis gezet, dus vanaf vandaag woonde Christa bij Charissa. Ze besloten op vakantie te gaan naar Rusland. Het was daar koud en ze dachten dat hun puist er misschien dan zou afvallen.
Toen ze aankwamen stopten ze hun neuzen in de sneeuw om ze te laten bevriezen.
Het was ijskoud, maar ze hielden vol! Ze moesten en zouden die lelijke, pratende puisten kwijtraken.
Maar nog voor het lukte, werd het zomer en smolt al de sneeuw. De puisten bleven vrolijk doorkwebbelen.
De vriendinnen zuchtten en besloten naar Antartica te gaan: misschien was het daar koud genoeg.
Te voet, en de puisten negerend, begonnen ze aan hun lange reis.
Toen ze bijna op de helft van hun lange wandeling waren, vielen ze allebei neer in de sneeuw.
De puisten lachten ze uit, maar opeens werd Charissa zo boos dat ze naar haar eigen neus begon te slaan om de puist te raken.
De puist zat vol met blauwe plekken en hij kreunde. “Ha, nu heb je je lesje wel geleerd, hè?” schreeuwde Charissa boos naar de puist. Haar neus deed wel pijn, maar ze bleef doorslaan.
Christa ging naast Charissa staan en begon ook tegen Charissa’s neus te slaan.
Deze keer begon de puist te gillen in plaats van de meiden. Langzaam stierf hij af en viel op de grond terwijl hij zijn laatste adem uitblies.
Ze deden hetzelfde bij Christa en ze waren weer de mooiste fashionqueens die er bestonden.