No date anymore.

Ik keek nog een keer op mijn horloge, kwart na twee. Justin, of wie het ook was, had me nadien nog een sms gestuurd om te zeggen dat hij om half drie aan “Manneken Pis” op me wachtte. Nog een kwartiertje dus. Ik hoopte dat hij snel kwam want ik stond hier te bevriezen!
‘Hey Lena!’ hoorde ik iemand zeggen. Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van…
‘Jonas?!’ krijste ik. ‘Wat doe jij hier?!’ Jonas begon te lachen.
‘Dacht je nu echt dat Justin Bieber hier op je wachtte? Dacht je dat echt?’ en hij begon nog harder te lachen. ‘Dit is het grappigste wat ik ooit al heb meegemaakt!’ zei hij tussen zijn lachbuien door. Ik voelde het. Ik was kwaad aan het worden. Héél kwaad! Hoe durfde hij zo met mijn gevoelens te spelen?! Mijn hand tintelde, ik móest iets slaan…
Voor ik het goed en wel besefte lag mijn hand tegen Jonas’ wang. Ik haalde hem er snel af en zag een rode afdruk van mijn hand.
‘Klootzak!’ riep ik over mijn schouder terwijl ik wegliep. Ik zag nog net dat Jonas verbaasd over zijn wang wreef.

Pas toen ik in de bus zat kwamen de tranen. Hoe had hij zoiets kunnen doen? En ik dacht nog wel dat Justin daar écht op me wachtte. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Komaan, Justin Bieber die mij wel zag zitten?! Onmogelijk!

‘Waar kom jij vandaan?’ vroeg mama toen ik de keuken inliep. Sinds ik bijna 24 uur van huis was weggelopen controleerde ze me áltijd.
‘Gewoon. Brussel. Ik had daar met iemand afgespr…’ en toen barstte ik wéér in huilen uit.
‘Kindje toch, wat is er gebeurt? Je kan het me toch vertellen?’ vroeg ze bezorgd.
En zo zat ik bij m’n mama in de keuken te huilen terwijl ik haar alles vertelde over mijn verliefdheid en mijn afspraakje in Brussel.
Reactiees, alstublieef