Proloog

De een kan niet zonder de ander, terwijl de ander zich zonder de een perfect kan redden. Eeuwenlang leefde de mens volgens het ritme van de natuur. Het was hard en moeizaam, willekeurig en schijnbaar oneerlijk, respectvol en puur. Men aanbad de Oude Goden, zielen die het reilen en zeilen van het leven bepaalden. De Zon, de Maan, de Arend en de Moeder. Zij vormden het begin en het einde, het oude en het nieuwe, de kosmos en de aarde, de cirkel zelf. Zij waren de ouders van de mensheid, maar schonken de aardbewoners zelf de verantwoordelijkheid om zich te redden. Het waren duistere tijden. De woeste natuur liet zich niet bedwingen, gaf en nam levens zonder enige regelmaat. Overleven was de enige belangrijke bezigheid. Maar op een dag wierpen de Oude Goden een blik op de wereld, nieuwsgierig naar hoe het er aan toe ging zonder hun hulp. Er werd ontzag voor hen getoond, respect en dankbaarheid. Het ontroerde hen zo, dat ze besloten om op hun beurt te respecteren en te bedanken. Tevreden over het leven op aarde schonken ze de mensheid hun eigen nakomelingen. De Zon, koning van de hitte, bracht de vuurbeheersers ter wereld. De Maan, muze van zeeën en oceanen, schonk leven aan de waterbedwingers. De Arend, keizer van de lucht, beviel van de windleiders. De Moeder, godin van leven en standvastigheid, creëerde de aardmeesters. De mensen zagen hun bijzondere krachten en noemden hen Temmers. Ze vormden de brug tussen de fysieke en de spirituele wereld en toonden de aardbewoners hoe de natuur bedwongen kon worden. Het begrijpen en gebruiken van de elementen maakte het leven rustig. Men was nog steeds overgeleverd aan de wilde natuur, maar bevatte haar, leefde in symbiose met haar. Alles ging goed, tot de IJzerdynastie aan de macht kwam.
Voor sommigen leek het begrijpen van de elementen niet genoeg. Sommigen wilden de macht over haar, leerden hoe ze haar naar hun eigen hand konden zetten. IJzer werd geboren. Machines zagen het levenslicht. Een voor een raakten de verschillende gebieden van de wereld in de ban van deze agressieve autoriteit. Darius, heer van de machinestaat Tetso, verklaarde de oorlog aan het vredige Bokoku, het laatste eiland dat de tradities van de Oude Goden in stand hield. Hij was bang voor de natuurkrachten, begreep ze niet en vond daarom dat ze moesten verdwijnen. Met zijn leger van IJzervreters terroriseerde hij het eiland, brandde alles af tot op de grond en stichtte overal ijzeren steden. De Zon verbleekte, de Maan worstelde, de Arend verzwakte, de Moeder kreunde. Het wegkwijnen van de natuur werd herkend als een drama, met rampzalige gevolgen. Zonder de elementen is er geen leven mogelijk. Men bracht Darius hiervan op de hoogte, maar het was te laat. Zijn angst voor de natuur had zich als een ziekte verspreid, had hem krankzinnig gemaakt. De waarschuwingen vielen in dovemans oren. Hij was niet meer voor rede vatbaar. Geweld met geweld beantwoorden leek de enige oplossing om Bokoku te redden. De mensen vochten terug, maar de enige hoop ligt in de handen van de Temmers. Enkel de goddelijke kracht is sterk genoeg om de menselijke hoogmoed te triomferen. Eens vormden ze de brug tussen fysiek en spiritueel, nu moeten ze de afstand tussen leven en dood zien te overwinnen.
Mijn naam is Ellis. Ik behoor tot de grote groep studenten van het klooster van Rein, waar we ons ontwikkelen tot de beste Temmers, die we kunnen zijn. De meesten van ons kwamen hier als baby terecht, meteen nadat onze krachten ontdekt werden. We noemen het klooster onze thuis en elkaar onze familie. We hebben nooit een andere gekend. De oorlog maakte een einde aan onze hechte band. Oppermeester Kenzo moest noodgedwongen vertrekken om voor onze vrijheid te strijden, samen met de andere meesters. Dat is intussen drie jaar geleden. De zusters deden hun best om ons te onderwijzen in het helen, maar zelfverdediging konden ze ons niet leren. Daarom heb ik die taak op mij genomen. Samen met drie vrienden doe ik mijn uiterste best om mijn familie te beschermen. We leren ze alles wat we weten. Izara vuur, Mik aarde, Savi wind, ik water. Het is niet veel, maar het enige wat we kunnen doen, is hopen dat het genoeg is. Mijn naam is Ellis. Dit is mijn verhaal.