1.6 // Ik doe ook maar mijn best

Er wordt me niet heel veel tijd gegund om uit te rusten, want na iets wat voelt dan minder dan vijf minuten wordt er op de deur geklopt.
      Het maakt me vrij weinig uit hoe ik er op het moment uitzie. Ik heb mezelf al sinds voor de Boete niet meer in de spiegel gezien en in mijn huidige toestand wil ik dat graag zo houden. Nora lijkt het ook niet veel uit te maken, ze kijkt vooral een beetje langs me als ik de deur opendoen.
      "We gaan Boetes bekijken," deelt ze mompelend mee. Ze loopt halverwege haar eigen zin al richting de eetzaal.
      "Dus, Nora, toch?" probeer ik. Ik krijg slechts een knikje als antwoord. Omdat ik op het moment geen vraag kan bedenken die niet pijnlijk is, geef ik mijn poging tot small talk maar op.
      We zijn dus stil als we gaan zitten op de bank en wachten op Siraxta. Ik zwaai naar het meisje dat in de hoek staat die ik nu pas opmerk. Ik schat haar niet ouder dan acht en en vraag enthousiast naar haar naam, maar ze schudt slechts haar hoofd. En dan bedenk ik me plots dat mijn vader me ooit over Avoxen had verteld, mensen die zich tegen het Capitool hadden uitgesproken en zijn veroordeeld tot slaven A Vox, zonder stem.
      Terwijl Siraxta binnenkomt sta ik me uitgebreid te verontschuldigen en ben ik al bijna naar papier aan het grijpen om haar een antwoord te laten geven.
“Waar ben jij mee bezig?”
      “Ik, uh…” Ik staak mijn zin als ik me realiseer dat het niet bepaald gebruikelijk is om met Avoxen te proberen te praten.
      “Noam, Nora, de mensen die je behalve mentoren, escorts en medetributen in je appartementen rond ziet lopen zijn Avoxen. Je praat alleen met ze als je ze een bevel geeft,” legt Siraxta streng uit. Ik knik en zeg vooral niks om mezelf niet in de nesten te werken, want ik ken mezelf. Nora staart hem vooral gewoon leeg aan.
      “Goed,” vervolgt onze escort na een korte stilte. “De Boetes. Let goed op de tributen, en maak in je hoofd aantekeningen over wie nuttig zou zijn als bondgenoot, en wie niet. Houd dit in je achterhoofd tot we bondgenootschappen gaan bespreken, begrepen? Oké, top. District Eén.”
      Hij drukt op een knopje en een beeld begint te spelen op een tv waarvan ik tot nu toe nog niet gemerkt had dat hij er stond. Stond die daar al? Is die uit de muur of het plafond komen vallen? Veel tijd om erover na te denken heb ik niet, want de eerste namen zijn al omgeroepen binnen mijn gedachtengang.
      De tributen uit Eén en Twee zijn gebruikelijke Beroeps - vrijwilligers, zelfverzekerd, knap? Het meisje uit Eén komt me bij naam vaag bekend voor - vast uit een winnaarsfamilie, of iets wat daarop leek - en door de jongen uit Twee - Luke - zou ik me tussen twee trainingen door vrijwillig in elkaar laten slaan. Dat ging ik uiteraard niet aan Siraxta vertellen, maar dat vond ik toch een belangrijk genoeg detail om in mijn achterhoofd te noteren. De rest van de namen van de Beroeps ben ik al vergeten het moment dat ik ze gehoord heb.
      Het meisje uit Drie, die zich aan haar plant klemt alsof haar leven er vanaf hangt, lijkt me een schat. Ik bedoel, Siraxta gaat me absoluut afrekenen op mijn bondgenootkeuzes, maar het meisje lijkt me gewoon een schat. De jongen, denk ik, draagt een rok, waardoor hij bij mij in de boeken gaat als een icoon. Persephone en Casio, heten ze. Ik zet ze op de lijst van mensen waar ik zeker nog mee wil praten.