1.5 // Omw, gn streaks

“Goed!” roept Siraxta uit. “Ik laat jullie onze wagon even zien.” Hij grijpt mij en Nora bij de hand vast en trekt ons de hal in. Hij klopt op de eerste deur. “Deze kamer is voor de jongedame” zegt hij, terwijl hij Nora aankijkt. “En deze kamer is voor jou, schat.” Daarmee ga ik ervanuit dat hij mij bedoelt.       Hij loopt een stukje verder, en wijst de volgende deur aan. “De deur hier is voor eenieder die graag hun blaas wil legen. Douches vind je in je in de trein niet, daar zal je mee moeten wachten tot we op locatie zijn. De kamer hiertegenover daar kan je mij vinden als ik niet in de eetzaal aanwezig ben.” Terwijl hij ‘eetzaal’ zegt wijst hij naar de deur achter zich, aan het einde van de hal.
      “Hiermee denk ik dat jullie de rest wel kunnen vinden. Ik geef jullie eventjes een paar minuutjes om te rusten, en kom ik jullie in jullie coupés opzoeken voor een individueel gesprek met jullie hebben over jullie vaardigheden. Daarna gaan we de boetes bekijken. Aan tafel leg ik jullie uit wat jullie de komende dagen te wachten staat, en wat volgens mij het beste idee lijkt om deze in te vullen. Ik sta uiteraard open voor suggesties. Ook bespreken we tactieken en bondgenootschappen. Daarna zijn jullie vrij om te doen wat jullie willen. Ik zie jullie zo.”
      Met die woorden verdwijnt Siraxta in zijn coupé, en maak ik de weg naar de mijne.
      Ik laat me voorover vallen op mijn bed. Ik verbaas me over hoe georganiseerd die man is. Acht mag dan weliswaar geen mentor hebben, hij lijkt oprecht zijn best te doen om een vervangende mentor te zijn. Met de impressies die ik jaarlijks van hem op het podium krijg had ik nooit geraden dat hij zo gestructureerd en behulpzaam met zijn tributen omging.
      Terwijl ik tuur naar het gepolijste plafond probeer ik alles wat ik zojuist heb doorgemaakt op een rijtje te zetten. Voordat ik in de trein stapte, hebben mijn vrienden en mijn familie zich uitgehuild op mijn schouder en hebben we afscheid genomen.
      Ik zou ze nooit meer zien.
      Het dringt nu pas tot me door. Ik zou ze nooit meer zien.
      Hun gezichten staan nog ingeprent in mijn geheugen. Lyss met de strepen opgedroogde mascara over haar wangen. Mijn vader met zijn trieste glimlach, hevig knipperend om niet te huilen. Luca, die naar de grond starend de bandana in mijn handen drukt. Het voelt allemaal zo onecht. En daarom ontkende ik het, grapte ik, alles in de hoop dat ik het maar niet onder ogen hoefde te komen, zodat ik misschien in een realiteit kan blijven leven waarin het niet waar is.
      Maar ik weet dat het waar is, en dat ik mijn enige kans om echt goed afscheid te nemen van mijn vrienden en mijn familie verspeeld heb.
      Ik begraaf mijn gezicht in de hoop kussens. Veel verandert het niet aan het feit dat ik huil, maar zo ziet niemand het tenminste.
      Ik haal mijn hoofd niet eens van het kussen als ik geklop op de deur van de coupé hoor en “binnen” roep. Siraxta komt mijn coupé binnen, aan de voetstappen te horen. “Oh, hemel,” klinkt het van naast het bed. “Gaat het goed daar?”
      “Niet bepaald. Ik heb, wat de kids noemen, een mentale breakdown.” Ik haal mijn hoofd van het kussen, en Siraxta lijkt evenveel te schrikken van de make-up vlek die ik op de kussensloop heb achtergelaten als ik. Snel draai ik hem om zodat het niet meer zichtbaar is, maar realiseer net iets te laat dat het hoeslaken nu dezelfde vlek deelt. Siraxta heeft het echter niet door, volgens mij, en dat is maar goed ook.
      “Ik weet dat ik hier kom voor het bespreken van je vaardigheden, maar als je liever hierover wil praten dan mag dat ook. Ik mag dan je mentor niet zijn, maar ik wil er graag zo dicht mogelijk in de buurt van komen voor je.”
      “Dankje, maar laten we maar gewoon direct doorgaan naar wat ik kan.” Ik raak haast ontroerd van zijn enthousiasme.
      Siraxta leunt staand voorover. Gezien hij nog steeds dezelfde hakken als op de boete draagt, vraag ik me af hoe hij het voor elkaar krijgt. “Vertel.”
      “In het district freerunde ik altijd, dus ik heb een redelijke conditie. Ik doe aan jugger, dus ik heb wel een beetje gevoel van hoe ik met wapens om moet gaan. Verder ben ik lenig en behendig, ik dans al meer dan 10 jaar professioneel.”
      De escort knikt, terwijl hij notities maakt. “Nog dingen die je absoluut niet kan?”
      “Zwemmen,” noem ik op. “Nooit geleerd. En planten. Die zie ik gewoon nooit, en bestudeer ik ook nooit. Ik kan ook niet echt meer dan dertig kilo tillen, denk ik.”
      “Zijn er verder nog belangrijke dingen die ik moet weten? Blessures? Relaties? Zwakke plekken?”
      “Als het ertoe doet, ik val ook op jongens.” Waarom was dat ook alweer mijn eerste gedachte?
Siraxta leest na wat hij heeft opgeschreven. “Hier kan ik wel wat mee,” zegt hij. “Geen zorgen, Noam. Ik bestudeer de Hongerspelen al jaren en nu ik escort én plaatsvervangend mentor ben, ga ik van jou en Nora dé hot topics van dit jaar maken. Leave it to the professionals.”
      Terwijl hij richting de deur loopt hoor ik hem nog mompelen: “Of professional. Ik ben ten slotte in mijn eentje, nietwaar?”