Chapter 15: Bonis Nocet Quisquis Malis Perpercit

Reageer (1)

• Hyacintho

  Thanks sweetie voor het hoofdstuk, het maakte me niets uit dat het zo lang geduurd heeft ^.^
  
  

  
  

  Na ongeveer tien minuten zet Coulson een ovenschotel in de oven en draait zich om. Er klinkt een hoge gil en Coulson grijpt naar zijn hart.

  
  Dit gebeurt bij mij thuis ook wel eens, roept me moeder me voor het eten terwijl ik allang beneden ben :')
  
  

  Na alle jaren en het feit dat Steve een relatie met Bucky heeft, heeft Coulson nog steeds een crush op Steve. Iets wat vaker uitgebuit moet worden nu ik er zo over na denk.

  
  LIke, wie niet?
  
  

  ‘Ik had het kunnen weten. Hoe lang? Hoe lang wist je dit al?’ Weer krijg ik geen reactie van hem. ‘Waarom Phil, waarom heb je dit nooit verteld aan me?’

  
  So we're going right into the feels huh.
  
  

  Wanneer ik door mijn knieën buig klinkt er een knak.

  
  Mood.
  
  

  Zo dicht zelfs dat hij met zijn kop bij de soep kom kan. Nog voor ik iets kan zeggen zie ik hoe vluchtig zijn gevorkte tong in de soep steekt. Glimlachend schudt ik mijn hoofd.
  ‘Gekke slang.’ Fluister ik zachtjes. Crowley kijkt op van de kom, mij een vuil blik werpend.

  
  Aww.
  
  

  Ik word wakker met iets zachts in mijn armen. Verbaasd kijk ik naar beneden en zie, tot mijn verbazing, de teddybeer daar. De wetenschappelijke onverklaarbare teddybeer.

  
  Ik weet vrijwel zeker dat dit ding interdimensionaal is, maar vraag me alsjeblieft niet hoe.
  
  

  ‘Volgende keer nemen we een huis met vloerverwarming.’

  
  Weet je wel hoeveel stof vloerverwarming aantrekt? No thanks.
  
  

  Maar het scherm van mijn mobiel is, afgezien van mijn lockscreen-achtergrond leeg.

  
  Je had hier de kans om mijn lockscreen iets obscuurs te maken dat een relevant onderdeel van mijn persoonlijkheid is. Sad!
  
  

  Hij glimlacht en voor het eerst in een lange tijd lijkt de glimlach zijn ogen te bereiken. Nog niet zo sterk als dat het vroeger deed, maar meer dan dat het de afgelopen maand heeft gedaan.

  
  Ik voel hierbij maar ook
  
  

  Meestal gaat er rond een uur of negen een muziekje aan. Coulson en ik hebben besloten hem maar zijn gang te laten gaan en er niks van te zeggen. Behalve wanneer hij voor de zoveelste keer de soundtrack van Hamilton aanzet.

  
  Heel moeilijk dat Clint hier doorheen gaat, maar de soundtrack van Hamilton gaat toch echt te ver inderdaad.
  
  

  Ik wil hem aanraken en zeggend dat het goed komt, maar kan het niet over mijn hart verkrijgen dat te doen. Te bang voor zijn reactie, te bang voor het feit dat ondanks dat hij verzwakt is hij nog altijd meer dan 20 manieren weet om me te vermoorden.
  ‘Nee, laat maar. Er is niks.’ Mompelt hij plots.

  
  Ik haat dit!! Praat verdorie, knuffel een eind weg, dat lucht op.
  
  

  Het boek blijkt van de schrijver A. Fell te zijn. De schrijver ben ik bekend mee, veel boeken heeft hij niet uitgebracht, maar wat hij uit heeft gebracht is bijzonder goed. Het zijn voornamelijk boeken gebaseerd op echte gebeurtenissen in de afgelopen 6000 jaar.

  
  Hmm klinkt bekend.
  
  

  Ik probeer tegen Crowley te praten, maar zijn grip is te strak en drukt mijn luchtpijp dicht.

  
  Niet mijn luchtwegen!
  
  

  ‘What the goose?’

  
  MOOD. Also, is dit somehow een verwijzing naar de kat van Carol?
  
  

  Ik heb misschien wat dingen gedaan zoals het einde van de wereld voorkomen.’ Clint probeert iets te zeggen, maar weet nog niet de juiste woorden te vinden, dus blijft het verder stil.
  ‘En ik ben heel misschien bevriend met een Engel. En toen ze achter dit alles kwamen, waren beide partijen niet zo blij.’ Crowley valt stil, zijn ogen vol tranen.
  ‘The Bastards, they killed my best friend.’ Schreeuwt hij plots terwijl de tranen over zijn wangen stromen. Als bevroren zit ik op de bank, niet wetend wat ik kan doen. Een deel van mij wilt hem vasthouden, vertellen dat het goed komt. Maar hoe kan ik dat zeggen als ik weet dat het niet goed komt.

  
  Weer en gewoon bevriend? Sure.
  
  

  ‘Ja uh daarover gesproken.’ Hij gaat rechtop zitten en zijn linkerarm gaat naar zijn nek. ‘Weet je nog dat je in Heathrow ging boarden? De persoon bij het loket was ik.’ Verward kijk ik hem aan, geen idee hebbend waar hij het over heeft.

  
  Aha! En ik was dit trouwens ook een beetje vergeten.
  
  

  ‘Ik had dit nooit uit moeten vinden.’ Mompelt hij binnensmonds. Naast mij klinkt het geluid van Clint die zich in een slok verslikt. Met een paar stevige klappen op zijn rug weet Clint weer normaal te drinken.

  
  Natúúrlijk zijn die dingen door een demon uitgevonden.
  
  

  ‘Kunnen we Lucky hierheen krijgen? Ik heb het idee dat dit Clint kan helpen.’

  
  Ben ik helemaal mee eens!
  

  
  
  Dit voelde aan als een emotionele rollecoaster. Tof om te zien dat Clint een soort van vooruitgaat, maar alsnog een lange weg te gaan heeft. Ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk!

  4 jaar geleden