1.3 // Mijn enkeltje naar de dood

Hijgend en gelukkig niet echt bezweet komen we op het districtplein aan, waar op magische wijze de Boete nog niet is begonnen. Snel melden we ons één voor één aan, en begeven we ons naar ons vak terwijl ik de blikken die ik krijg vanwege mijn prachtige donkerrode jurk (en het feit dat we te laat zijn) probeer te negeren.
      Ik ben net het vak ingestapt als de burgemeester het podium op komt gelopen. Burgemeester Dalgeish is een vrouw van rond de dertig aan de mollige kant. Ze is redelijk nieuw, sinds onze vorige burgemeester drie jaar geleden is overleden. Het feit dat ze de toespraak vaker heeft gehoord dan voorgedragen is te merken aan het feit dat ze nooit op de kaartjes kijkt die ze waarschijnlijk als geheugensteuntje heeft voorbereid, maar wel constant met de hoekjes futselt. Dat zijn ook de enige dingen waar ik op kan letten - de inhoud gaat ondertussen al volledig langs me.
      In het publiek zoek ik mijn familie. Simon had beloofd dat hij vanuit het publiek naar me zou zwaaien als hij me kon vinden, en als ik hem zou zien zou ik terugzwaaien. Het was een soort jaarlijks ritueel geworden wat zich had omgedraaid toen Simon niet meer getrokken kon worden, en ik wel.
Mijn ogen vliegen langs alle mensen die om ons heen zitten, maar ik kan ze niet vinden. Even zie ik iemand zwaaien, maar niks aan haar lijkt op Simon. Na een volledige minuut besluit ik mijn poging tot enige communicatie op te geven, maar niet voordat ik merk dat er vanuit het vak van de veertienjarigen twee jochies gniffelend naar me aan het wijzen zijn.
      Het moment dat Siraxta, onze escort, het podium opkomt ben ik ze alweer vergeten. Zijn volledige outfit bestaat uit verschillende tinten van een soort paarsblauw, met een gevarieerde neonkleurige accenten. De enorme golvende schouderplaten laten hem er absoluut belachelijk uitzien, en met het aantal oppervlak dat de torenhoge naaldhakken met de grond delen vraag ik me af hoelang hij heeft getraind om zo goed te kunnen lopen. Zijn outfit is een duizelingwekkende mengelmoes van vormen en vloekende kleuren en tinten, en ik weet gewoon dat Remi, voor één of andere bizarre reden een fan van Capitoolmode, voluit aan het genieten is.
      Siraxta trippelt naar de microfoon, en grijpt deze vast alsof het zijn danspartner is. “Welkom, dames en heren,” roept hij om, zijn lippen veel te dicht op de microfoon, waardoor je zijn ademhaling duidelijk hoort. Dat doet hij al jaren, trouwens. Het wordt er niet fijner op. “Mijn naam is Siraxta Artio, en ik ben jullie escort dit jaar. Net als vorig jaar, trouwens. En de jaren daarvoor.” Ik stel zijn eerlijkheid wel op prijs, als ik mag eerlijk zijn. Hij praat alsof hij hier niet wil staan, wat me niks verbaast. Ik bedoel, bij de Beroepsdistricten heeft de burgemeester in hun speech een apart gedeelte waarin de lijst met winnaars wordt opgelezen. Gezien Acht’s gebrek aan winnaars wordt dat gedeelte van de speech weggelaten. Nee, we staan absoluut niet bekend om de tributen die we elk jaar sturen, maar wat wil je. In sommige districten doen ze werk waar je iets aan hebt in de Spelen. Tributen uit Drie en Vijf zijn meestal slim. Tributen uit Zeven kunnen met bijlen omgaan. Tributen uit Beroepsdistricten zijn, ja, Beroeps. Van het standaardwerk in Acht krijg je hooguit een bochel.
      “En dan zijn we aangekomen bij het spannendste gedeelte van deze dag,” zegt Siraxta, en ik vraag me af waarom hij bij dit gedeelte zijn microfoon dipt. Romantisch? “Dames eerst, natuurlijk.” Als hij over de microfoon heen stapt en achter zich aan sleept terwijl hij naar de bol met meisjesnamen loopt, snap ik half waarom. Het was nog steeds dramatisch, maar goed, iedereen uit het Capitool is dramatisch. Daar is Siraxta dus geen uitzondering op.
      Hij vist een stukje papier uit de meisjesbol - wat ik toch nog wel best knap vind gezien de lengte van zijn nagels.
      “En het gelukkige meisje dat ons district dit jaar mag vertegenwoordigen is…” Siraxta glimlacht de microfoon in, en ik vraag me af of hij iets voelt voor de microfoon. Wacht, hebben hij en zijn microfoon een relatie?
      “Nora Lacey!”
      Het blijft doodstil op het plein. Ik zie haar pas als de menigte zeventienjarigen een pad voor haar opent en ze de trap naar het podium oploopt. Er is niks enorm bijzonders aan hoe ze eruit ziet voor iemand uit District Acht - noch haar bleke huidskleur, noch haar vergrijsde kleding, noch haar lange krullende honingblonde haar. Ze staart dromerig het publiek in, alsof ze in een soort trance is, eentje waardoor ze nog niet lijkt te beseffen wat het precies betekent dat ze daar staat.
      “En dan nu naar de mannelijke tributen.” Die arme microfoon wordt weer het podium over gesleept, ditmaal richting de jongensbol. Het enige voordeel wat ik hierin zie is dat Siraxta niet terug hoeft te lopen naar de microfoon na het pakken van een briefje, omdat hij deze nog steeds in zijn handen heeft.
      “De jongen die dit jaar voor Acht mag deelnemen is…” Het laatste gedeelte van de Boete, eindelijk. Zometeen wordt er een naam voorgelezen. Alweer iemand die ik niet ken, waarschijnlijk - zielig, maar gelukkig ben ik het niet. De desbetreffende tributen verdwijnen het gebouw in. Ik denk al na over hoe ik tegen Simon ga grappen dat ik dacht dat één of ander zwaaiend meisje hem was. Terwijl ik terugga naar Lyss’ huis moet ik de jaarlijkse discussie tussen Will en Remi aanhoren over Siraxta’s outfit, waarbij Will het compleet afkraakt en Remi de Capitoolmode verdedigt. In mijn hoofd ben ik er al voorbij.
      “Noam Theodore Taylor.”
      Wacht, wat?
      Ik knipper met mijn ogen, alsof dat verandert wat ik zojuist gehoord heb. Het komt niet goed binnen. Mijn gedachten zijn nog half in de hypothetische ruzie tussen Will en Remi, en de andere helft probeert de afgelopen drie woorden te verwerken.
      En dan stort het op me neer, alles in één keer.
Ik wil rennen, zoals ik altijd doe met mijn problemen, maar met elke stap waarmee ik probeer te vluchten valt de grond onder mijn voeten weg. Ik wil ergens anders zijn, alles behalve waar ik nu ben. Waar ik ook heen probeer te gaan, het leidt altijd weer terug naar het begin. Ik ben hier, en nergens anders dan hier.
      Mijn emotionele staat heeft in één klap drie fases overgeslagen. Ik ben niet meer in staat om te huilen, noch om te schreeuwen - alleen ademen, hoe snel ik maar kan. Ik herken het zachte gesnik van Lyss, ik ontmoet de blik van Will als ik langs hem loop, ik zie alle blikken van mijn districtgenoten. Ze staren naar me, maar ik kan ze niet meer voelen staren. De wereld om me heen bestaat niet meer. Alleen ik. Ik, en de weg naar het podium.
      De soepele passen waarmee ik het podium op loop gaan haast vanzelf. Het gevoel in mijn buik is een geruststellende leegte, datgene wat ik altijd voel tijdens een dansvoorstelling om te verdrijven dat ik nerveus ben. Dat is het. Het is niks meer dan een voorstelling. Iedereen kijkt me aan, maar als ik de reden waarom ze kijken negeer dan voelt het op een manier geruststellend.
      “Zozo, Noam. Wat inspireerde je outfitkeuze van vandaag?” vraagt Siraxta het moment dat hij me ziet.
      Ik ben niet in staat om te antwoorden, en dus doe ik het eerste wat natuurlijk voelt: ik poseer.
      “Hier heeft u ze, dames en heren: de tributen van district Acht!”
      Hier en daar wordt er geapplaudisseerd. Onder het publiek ontstaat geroezemoes, en een deel van de menigte komt al in beweging. De deuren achter ons openen, en de Vredebewakers komen het podium opgelopen. Ik werp nog een blik de menigte in voordat Nora en ik het gebouw in geleid worden door het viertal, en ik zie hem. Mijn oudere broer zwaait naar me vanaf de tribune.
      Maar nog voor ik de kans heb om terug te zwaaien zijn de deuren achter me al gesloten.