1.2 // Mijn vrienden

Mijn buik voelt zwaar als ik onderweg ben naar Lyss. Mijn moeders pannenkoeken zijn de beste pannenkoeken die heel district Acht ooit heeft gezien. Het voordeel daarvan is dat ik ze wekelijks te eten krijg. Het nadeel is dat ik wekelijks buikpijn heb omdat ik teveel had gegeten.
Ik had met mijn vrienden afgesproken voor de boete, en zou mijn ouders na de boete dan weer zien. Simon had beloofd dat hij vanuit het publiek naar me zou zwaaien als hij me kon vinden, en als ik hem zou zien zou ik terugzwaaien. Het was een soort jaarlijks ritueel geworden wat zich had omgedraaid toen Simon niet meer getrokken kon worden, en ik wel.
Half voorovergebogen van de buikpijn bel ik aan bij het knopje naast de deur waar “Jacobs’ kleding design en reparatie” opstaat. Een halve seconde later klinkt het gezoem van de deur die ik nu open kon duwen.
Als na drie verdiepingen klimmen boven aankom word ik ontvangen met een langzaam applaus en drie vrienden die me grijnzend aankijken. Will kijkt op zijn horloge, en informeert: “Precies vijf minuten te laat. Volgens mij is dat een record, je bent nog nooit zo vroeg geweest!” Ik word uitgelachen door mijn beste vrienden, maar het is oké, want ik lach mee.
Ik ben de enige die nog alledaagse kleren aanheeft, al mijn vrienden hebben hun boete outfits al aan. “Ik val lekker op in deze kleren tussen jullie, hè. Jezus, wat zien jullie er lekker uit,” merk ik op.
Er wordt meer gelachen. “Wacht maar tot je ziet wat we voor jou hebben uitgekozen,” zegt Remi terwijl ze me een por geeft. Lyss paradeert ons subtiel haar huis binnen, de trap op, terwijl we door grappen over mijn outfit en de boete.
Ik word de badkamer ingeduwd, en voor ik het weet is er een doek voor mijn hoofd gebonden. Mijn bril drukt ongemakkelijk tegen mijn gezicht aan. “Hé, hier heb ik niet mee ingestemd,” roep ik uit. Vanuit de hoek hoor ik Lyss giechelen. “Verrassing,” roept ze. “Je mag pas zien wat we hebben gemaakt als je het helemaal aan hebt.”
Soms vraag ik me af waarom ik vrienden ben geworden met deze mensen.
Ik blijf maar gewoon geduldig staan terwijl ik door drie mensen tegelijk wordt betast, uitgekleed, mijn benen worden opgetild. Het is net alsof ik het Correctiecentrum ben binnengelopen, maar dan binnen district Acht en zonder de belofte dat ik binnen een week dood ben.
Terwijl ik nog steeds niks kan zien dwalen mijn gedachten af naar de boete. Ik heb me er nooit zo’n zorgen over gemaakt - de kans dat één van ons wordt getrokken is immers minuscuul. Wij zijn de gelukkigen van het district. Wij hoeven ons niet in te schrijven voor binnen, omdat we niks tekort komen. Bij de boetes hoor je vaak mensen praten over hoe vaak ze in de bol zitten. Sommige kinderen van mijn leeftijd zitten er al meer dan twintig keer in. Een keer heb ik twee achttienjarigen horen praten dat één van hen zich tweeënzeventig keer had ingeschreven.
Tweeënzeventig. Elke keer als ik eraan denk voelt het luttele aantal briefjes met mijn naam erop als zo weinig. Twee. Drie.
Ik word uit mijn trein van gedachten getrokken door de doek die mijn gezicht afgaat, en staar ik mezelf aan. “Ik zie eruit als een stereotype lesbienne,” is het eerste wat ik uitbreng. “Dat is absoluut geen belediging, ik zie er echt… holy shit.”
Het jurkje komt nauwelijks tot over mijn knieën, wat mijn armen niet het enige volledig blote gedeelte van mijn lichaam maakt. De donkerrode stof verandert vlak onder mijn sleutelbeen in een soort mesh, en mijn rug is onbedekt op twee strookjes stof na. Ik draag een paar hakloze flats in dezelfde kleur als de jurk. Terwijl ik mezelf sta te bewonderen krijg ik eyeliner en lippenstift opgesmeerd. Ik zou spijt hebben gehad van het feit dat ik ja had gezegd, als ik er niet zo ontzettend goed uitzag.
“Wauw, hij staat je ook echt,” merkt Will op, alsof hij niet degene is die samen met Lyss deze kleding heeft ontworpen.
Voor ik kan antwoorden klinkt er een gerinkel door de kamer. “Oh, we moeten opschieten, straks komen we te laat!” roept Remi gestresst, die me bij de pols vastpakt en de trap af sleept. Onmiddellijk ben ik degene dankbaar die heeft besloten om me geen hakken te geven, want anders zou ik in mijn eerste drie stappen al van de trap zijn gevallen.
“Hoe lang hebben we nog?” roept Will van boven.
“Tien minuten!” krijgt hij als antwoord terug.
“Serieus? Je hebt een wekker gezet voor tien minuten? Het is zes minuten naar het plein vanaf hier!”
We verzamelen onze spullen - in mijn geval alleen mijn jas, mijn kleding kom ik vanmiddag wel bij Lyss ophalen - en maken ons klaar voor de boete. Will lijkt geïrriteerd met het feit dat Remi het voor elkaar lijkt te spelen om elke keer als we op het punt staat om te gaan nog iets kan bedenken wat ze niet in haar tas heeft gestopt.
Als we eindelijk buiten staan hebben we nog exact vijf minuten voordat de boete begint. We zetten het op een lopen, als Lyss plots roept: “Wie er als eerste is!” en ervandoor rent.
Normaal gesproken ben ik de snelste van mijn vrienden, maar de zorg dat de mijn boxers zichtbaar zijn onder mijn opwaaiende jurk geeft me een licht nadeel. Toch kan ik mijn vrienden redelijk bijhouden als we de verte in sprinten, richting het districtplein.