1.1 // Mijn familie

IK BEN AL WAKKER voordat de wekker me uit mijn slaap kan trekken, en ik zit gelijk al rechtop in mijn bed. Door mijn gordijn vallen zeldzame straaltjes licht van een opkomende zon. Ik werp een blik op mijn wekker, en ben verbaasd als het slechts kwart over zes is. Nog nooit ben ik zo vroeg wakker geweest, zelfs niet voor een boete.
      Het liefst zou ik me weer terugstoppen in bed, maar ik ken mezelf, en weet dat dat alleen maar eindigt in een aantal uur ongemakkelijk woelen en vooral niet slapen. En dus maak ik gehaast mijn weg naar de wasbak, en gooi een lading koud water over mijn gezicht. Druppels vinden hun weg naar mijn onbedekte borstkas en voeten, wat elke ochtend gebeurt, en toch moet ik me inhouden om geen gilletje uit te slaken.
      Ik ben absoluut niet enthousiast over de Boete, wat weinig verandert aan het feit dat ik klaarwakker ben. Soms zou ik willen dat ik ook net zoals Simon, Luca of mijn vader ook uit kon slapen om de dag van de boete zo lang mogelijk uit te stellen, maar mijn biologische klok stelt me niet in staat om langer in bed te blijven dan tot half acht. Het voordeel is dat ik nog nooit te laat gekomen ben op school. Het nadeel is dat ik nogal vaak te laat naar bed ga en ik nog minder dan normaal functioneer op alles wat minder dan zes uur slaap is.
      Ik trek de kledingstukken aan die in mijn kast bovenop liggen. Gelukkig hoef ik dit jaar niet na te denken over wat ik aan hoef te doen, denk ik bij mezelf. Een week geleden had ik me bij Lyss, één van mijn beste vrienden en danspartner, geuit over het feit dat ik elk jaar weer zeikopmerkingen naar mijn hoofd kreeg geslingerd van mijn drie beste vrienden over dat ik me niet uitbundig genoeg kleedde voor een boete. Zij had met een grijns aangeboden om samen met Will en Remi, mijn andere twee beste vrienden, mijn boetelook te ontwerpen, op voorwaarde dat het een jurk was. Ik had ja gezegd.
      Als ik de trap afloop, merk ik aan de stilte en het feit dat de hallen en kamers nog donker zijn op de enkele zonnestralen nadat ik de eerste ben die vandaag op is. Uiteraard, ik verwachtte niks anders. Vol enthousiasme storm ik, voor in hoeverre ik dat stil kan, naar de woonkamer, grijp uit de lade mijn mp3-speler met oortjes, en begeef me naar het gedeelte waar op mijn verzoek geen meubels te vinden zijn - slechts een lege, gladde vloer. Ik zet de muziek aan en begin aan mijn ochtendstretch. Het nummer wat zich afspeelt gebruik ik altijd voor tijdens het stretchen. Als de laatste noten van het nummer hebben geklonken, zet ik mezelf neer in het midden van de kamer. De muziek begint te spelen, en op mijn sokken beweeg ik me door de hele ruimte. Mijn armen, mijn benen, alles is in complete afstemming tot de muziek. Ik dans, ik dans de uren weg, zo geconcentreerd op de muziek en op mijn lichaam dat ik niet merk dat mijn moeder de woonkamer binnen is gelopen, en ik sla haar dan ook bijna in haar gezicht als ze me aan probeert te tikken om mijn aandacht te trekken. Ditmaal kan ik mijn gil niet binnenhouden, en onmiddellijk trek ik de oortjes uit. “Oh! Hoi, mam. Sorry.”
      “Hey lieverd. Alweer zo vroeg op?” Ze glimlacht, en geeft me een aai.
      Ik knikte. “Ik kon niet meer slapen.”
      “Dat heb je absoluut niet van je vader, die man krijg je om tien uur zijn bed nog niet uit als je een bom in zijn slaapkamer laat ontploffen,” lacht ze. “Maar je gaat het zo toch moeten proberen, want ik ga ontbijt maken.”
      Voordat ze de woonkamer uit is onderweg naar de keuken, roep ik haar nog na: “Mam? Mag ik water gebruiken?”
      Ze beantwoordt mijn vraag met alleen een grijns. En ik weet wat dat betekent, dus grijp ik het oude waterpistool van onder de kast en begin alvast met het vullen van het reservoir.
      Vijf minuten later klonken er binnen een span van ongeveer twintig seconden drie schreeuwen door het hele huis, en verborg ik me in de inloopkast van mijn ouders omdat Simon achter me aan was komen stormen nadat ik hem met een waterpistool in het gezicht had geschoten waarvan het reservoir gevuld was met water en ijsklontjes.
      “Noam! Waar zit je?” Onder de deur door kan ik de schaduw van mijn oudere broer zien langskomen. Ik schuif de deur op een kiertje om te kijken of ik mijn schuilplaats kan verlaten, als ik recht het gezicht van Simon inkijk. Nog voordat hij iets kan zeggen heb ik hem al in zijn gezicht gespoten en probeer ik hem aan de kant te duwen, waarbij hij mijn middel vastgrijpt en ik het waterpistool uit mijn handen laat vallen.
      “Luca!” roept Simon, en ik weet gelijk al wat er gaat komen. Blind achter me grijpend probeer ik zijn mond af te dekken, maar volgens mij sloeg ik hem vooral meerdere keren op zijn neus. “Luca, ik heb hem gevonden!” Mijn jongere broertje komt aanstormen, en als hij het tafereel ziet lijkt hij direct te snappen wat hem te doen staat, helaas. Hij pakt het waterpistool op, en ik krijg drie stralen koud water in mijn gezicht. En nog een keer. En nog een keer.
      Mijn vader, de levensredder, komt lachend de kamer in, en legt een hand op Luca’s schouder. “Zo heeft hij wel genoeg geboet, hè, heren?” spreekt hij mijn broers aan. Hij gebaart Simon om me weer neer te zetten, en Luca laat het waterpistool zakken. “Dat dacht ik ook. En nu naar beneden, want jullie moeder maakt pannenkoeken.”