0.

Een smal figuur snelt door de fabriek. Een vrouw niet veel ouder dan twintig jaar. Je zou denken dat zij niet in dit wereldje thuishoorde. Haar bruine lokken die door de wind rond haar gezicht vliegen. Haar gemanicuurde handen die geen dag hard werken hebben meegemaakt. Haar ogen die te veel liefde uitstralen voor een plek als dit - totdat ze haar naam horen.

Amaani Tahiri gaf een glimlach aan de werknemers die voorbij liepen. Een respectvolle knik is wat ze terug kreeg. Niemand wilt betrapt te worden met het glimlachen naar de dochter van de baas. Alhoewel het wel voorkomt dat iemand er een knipoog achter gooit.

Ze loopt de hoek om naar het kantoor van haar vader. Haar hakken echoën door de ruimte. Op de eiken deur staan in sierlijke letters 'R. Tahiri'. Met haar linkerhand houd ze de mappen vast en met haar rechter klopt ze op de door. Binnen twee tellen krijgt ze antwoord. "Kom binnen."

Amaani opent de deur en loopt richting haar vader. Na elkaar begroet te hebben met een knuffel nemen ze beide plaats aan zijn bureau. Op het bureau liggen de drie hoofdproducten die ze verkopen. Specerijen, kruiden en het magische witte poeder. Cocaïne. Het laatste product is echt wat bakken met geld binnenhaalt.

"Is het gelukt?", vraagt haar vader. Zouhair Tahiri is altijd al een man van weinig woorden geweest. Amaani overhandigt de drie mappen aan haar vader. Elke map heeft een eigen kleur. Rood staat voor specerijen, geel voor kruiden en wit voor de poeder. Haar vader bladert vlug de mappen door en legt ze op een stapeltje neer op de hoek van het bureau. "Shokrane", mompelt hij. "Ik wil iets met je bespreken."

Amaani kijkt hem met belangstelling aan. Ze had van haar moeder al gehoord dat haar vader met pensioen zou gaan. Alleen was het nog niet bekend wie het bedrijf zou overnemen. "Ik ga met pensioen en ik wil dat jij het bedrijf overneemt."

Amaani kon haar glimlach niet bedwingen. "Shokrane voor je vertrouwen, papa. Ik beloof dat het bedrijf in goede ha-". Haar vader valt haar in de rede. "Ik wil dat jij het bedrijf samen met Younes overneemt."

Amaani blijft stil. Ze merkt dat haar vader nog meer te vertellen heeft.

"Younes is al jaren een zakenpartner van het bedrijf en regelt de transport tussen Nederland en Marokko. Hij is een loyale partner die het bedrijf kan laten groeien."

Amaani bijt op de binnenkant van haar wang. Natuurlijk vind haar vader dat ze het bedrijf niet zelf kan leiden. Vrouwen kunnen dat niet. "Prima, papa", antwoord ze terug.

Haar vader gaat verder. "Hij had alleen een voorwaarde voor de deal gesloten kon worden. Hij wilt jou als zijn bruid." Amaani kijkt hem vol verbijstering aan. Hij opent zijn agenda en bladert naar de maand mei.

"De bruiloft is over drie weken. Afwijzen is geen optie."